Der Kauntzen Hans uch der Riide` Sam kangde` sich schiin säntch Gähre` niët leje`. Wa der Hans dem Sam trä uch noch det Lis ewechgeschnåppt huatt, kuum et, wa et ian esi er Looġ hualt ku` miëss: Der Sam puasst dem Hans iam Geesken åf end braut em Iint miat er Schoffel iwer`t Hiift. Die ziicht en åf dåt ba`m Huann un. De Verhuundlung fuund un em Siangduch Nähmiatdåch iam Saal stuatt.

Nähdeem uallibid ze Wuart ku` wåre`, fuasst der Huann, die chia uch de` Richter spillt, zesumme`:
"Sam, wunn ech gaut verstuunden hu`, gist tau zau den Hans åf`t Hiift geschlään ze hun. Stiëmmt dåt?"
Der Sam stiangd åf, riackt ser de` Krooġe zeriacht, trä säät e:

"Dåt stiëmmt, awer da kråmm Fiëss huatt e schii` bevuar. Dä kiënnt Er freeje, wen Er wiallt, Harr Huann!"