MarthaZwe Kripes
No Aesop
„Ta sålst grued uch no viren gohn!“ reft ennem jangen Kripes senj Motter zå
„Vun Härzen garren, ta menj läw Motter“, åntwert deser, „ nor meecht ech na sän, wä ta dåt måchst.“
Åwer der Motter är Uestränjeng wor ämsonst, uch är Klachsewallen uch är Getadel woren net ze iwersän.
Gäw niche Befieler, won ta sälwest et net måchen kåst. Net tadel de Fehler vun åndern, dä te sälwest måchst!
Fabeln af saksesch
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
Det Storchenlånd
En Riesender, diër hatt sich iist än ennem uefgeliëjänem Tuel vererrt. Do wor nichen ånder Stämm ze hiren, als quakä Frësch. Hie kanjt nemi wegter; iwerål wor norr Sumpf. Bevir hie nana wedder zeräck geng, frocht hie dennich ennen Kradder, äm wåt et hä ze Lånd iwerål alles quaken wed. Af dåt erweddert der Kradder:
„As gläcklich Lånd äs, esi wä niche ånderet bäs ä seng hängderscht Wänkel fir asen Gott aegericht uch organisiert.
„Und wi äs na iijäntlich eejer Gott?“ sot der Fremd. Der Kradder åntfert em draf: “Der Storch“.
Vun J. H. Pestalozzi
En Riesender, diër hatt sich iist än ennem uefgeliëjänem Tuel vererrt. Do wor nichen ånder Stämm ze hiren, als quakä Frësch. Hie kanjt nemi wegter; iwerål wor norr Sumpf. Bevir hie nana wedder zeräck geng, frocht hie dennich ennen Kradder, äm wåt et hä ze Lånd iwerål alles quaken wed. Af dåt erweddert der Kradder:
„As gläcklich Lånd äs, esi wä niche ånderet bäs ä seng hängderscht Wänkel fir asen Gott aegericht uch organisiert.
„Und wi äs na iijäntlich eejer Gott?“ sot der Fremd. Der Kradder åntfert em draf: “Der Storch“.
Vun J. H. Pestalozzi
Det krånk Biemchen
Der Vueter hatt senjem Gangen e Biemchen gepflånzt. Det Biemchen wor mät äm zesumme schi greßer gewueßen uch hie hatt et gärre gehuet wä senj Sästerchen. Gefliëcht hat hie et wä senj Häsker uch wä senj Lemcher, mät vil Läf.
Åwer det Biemchen wor krånk; senj Bläddercher worden mät jedem Dooch änj ä wennich wiëlker. Det Gangelchen wor sihr treorich. E jeden Dooch riß hie äm vun den Esten de verwiëlkt Blädder uef. Uch hatt hie senj Wurzeln änj gat begueßen, mät gånz fräschem Wasser.
Iemol niecht det krånk Biemchen senj klien Bumkriun dem läwen Känjd za uch sot ken et:“ Menj Krånkhiet dä loat u menjen Wurzeln; won ta mer do hälfst, esi werde menj Blädder vun sälwest wedder grän werde.“
Na feng det Känjd un angder den Wurzeln ze gruëwen uch et hat e Näst vun Mäisen fangden. Erfeert leffen de Mäisker alle schnel eweech.
Se hun sech en ånder Wunneng gesackt uch ziujen dro äm.
Na hadden niche mih Mäis de Wurzel vu senjem Biemchen gestiert. Bååld hatt et wedder hisch grän Blädder bekunn. Der klien Gang wor sihr frih. Senj Frängd, det Biemchen, wor na gesanjd uch hie hat äm derza gehalfen. Hie wor na sihr gläcklich drif.
Et mocht gläcklich, åndern ze hälfen.
No Lessing
Der Vueter hatt senjem Gangen e Biemchen gepflånzt. Det Biemchen wor mät äm zesumme schi greßer gewueßen uch hie hatt et gärre gehuet wä senj Sästerchen. Gefliëcht hat hie et wä senj Häsker uch wä senj Lemcher, mät vil Läf.
Åwer det Biemchen wor krånk; senj Bläddercher worden mät jedem Dooch änj ä wennich wiëlker. Det Gangelchen wor sihr treorich. E jeden Dooch riß hie äm vun den Esten de verwiëlkt Blädder uef. Uch hatt hie senj Wurzeln änj gat begueßen, mät gånz fräschem Wasser.
Iemol niecht det krånk Biemchen senj klien Bumkriun dem läwen Känjd za uch sot ken et:“ Menj Krånkhiet dä loat u menjen Wurzeln; won ta mer do hälfst, esi werde menj Blädder vun sälwest wedder grän werde.“
Na feng det Känjd un angder den Wurzeln ze gruëwen uch et hat e Näst vun Mäisen fangden. Erfeert leffen de Mäisker alle schnel eweech.
Se hun sech en ånder Wunneng gesackt uch ziujen dro äm.
Na hadden niche mih Mäis de Wurzel vu senjem Biemchen gestiert. Bååld hatt et wedder hisch grän Blädder bekunn. Der klien Gang wor sihr frih. Senj Frängd, det Biemchen, wor na gesanjd uch hie hat äm derza gehalfen. Hie wor na sihr gläcklich drif.
Et mocht gläcklich, åndern ze hälfen.
No Lessing
Drå Fabelcher vu Lessing
Det Schoof uch de Schwalf
Dä Schwalf fluch za ennem Schoof uch satzt sech af et dråf. Sä wul norr e kitzken Wall fir är Näst vun der gaden Schoofswall erous päcken. Äm dåt zupft sä gaden Mates Wall vun senjem Räcken erous. Dåt gefeal åwer dem Schoof gor net. Aewällich sprang et eräm, mol no rechts, dro no lenks. Et word ängden mih zapplich.
„Wat bäst ta na norr esi pustich,“sot dro dä Schwalf .Kåst ta net ïmol rach stohn?“
“Dem Hirten erluwst ta, dått hie der denj gånz Wall vum gånzen Leïw schnedd bäs ta drodän nackich do stihst, mir åwer verwïgerst ta uch norr e gånz klï Floock. Wohär kit dåt?“
Dåt kit dervun, well ta mer menj Wall net af de sälw Ort ze nin wißt, wä et der Hirt mocht.
Der Adler
Em frocht den Adler:
„Äm wåt erzechst ta denj Jangen esi hih ïiwen än der Laft?
Der Adler åntwert dråf: „Wedden se sich, erwuessen, esi noh un de Sånn erun getran, wonn ech se def, noh un der Iërd lihren wed?“
Dä Mäsch uch der Strauß
Ta kåst jo af denj Greßt, af denj Stärk esi stuulz sen wä ta wällst, “sot de Mäsch ken den Strauß.
„ Ech bän dennich mih Vijel wä ta.
Dänn ta kåst net flejen, ech kån awer flejen, meer uch net hih, meer uch mih är hopsä.
Det Schoof uch de Schwalf
Dä Schwalf fluch za ennem Schoof uch satzt sech af et dråf. Sä wul norr e kitzken Wall fir är Näst vun der gaden Schoofswall erous päcken. Äm dåt zupft sä gaden Mates Wall vun senjem Räcken erous. Dåt gefeal åwer dem Schoof gor net. Aewällich sprang et eräm, mol no rechts, dro no lenks. Et word ängden mih zapplich.
„Wat bäst ta na norr esi pustich,“sot dro dä Schwalf .Kåst ta net ïmol rach stohn?“
“Dem Hirten erluwst ta, dått hie der denj gånz Wall vum gånzen Leïw schnedd bäs ta drodän nackich do stihst, mir åwer verwïgerst ta uch norr e gånz klï Floock. Wohär kit dåt?“
Dåt kit dervun, well ta mer menj Wall net af de sälw Ort ze nin wißt, wä et der Hirt mocht.
Der Adler
Em frocht den Adler:
„Äm wåt erzechst ta denj Jangen esi hih ïiwen än der Laft?
Der Adler åntwert dråf: „Wedden se sich, erwuessen, esi noh un de Sånn erun getran, wonn ech se def, noh un der Iërd lihren wed?“
Dä Mäsch uch der Strauß
Ta kåst jo af denj Greßt, af denj Stärk esi stuulz sen wä ta wällst, “sot de Mäsch ken den Strauß.
„ Ech bän dennich mih Vijel wä ta.
Dänn ta kåst net flejen, ech kån awer flejen, meer uch net hih, meer uch mih är hopsä.
De zwïn Kradder
Zwïn Kradder gengen af Wånderscheft, well di Poddel, än dem se geliëwt hadden, vun der hißen Sånn ousgedrecht wor. Des owends kåmen se än dä Stuf vum Bouern. Do stand en Schässel voll mät Mallich, dä entrymt wärden sul. Schniël woren dä zwïn ännen gehopst end lessen et sich gat schmåcken.
Wä sä na änirscht ären Durscht geliëscht hadden uch wedder änt Froå kunn wulen, kangden se net: der glatt Rånd vun der Schässel less et ifach net za, dått se affen gelongen kangden. Se rutschten ängden wedder än de Mallich zeräck.
Vill Stangden hadden se et verseakt, åwer et wor allent ämsonst gewiëst. Är Strämpel worden äng mäder uch em hïrt, wä se, schweer wä e Stïn, zeräck än de Mallich fealen.
Drodän quackt der ïn Kradder:
„Alles Strampeln äs ämsonst, det Schäksol äs kën as, ech gin et af“
Hie mocht niche Bewiëjeng mih, wor af den Bodden der Schässel gefallen uch erdranken.
Seng Kamerad åwer diër hatt verzwëifelt wegter gestrampelt uch hat bäs än de def Noocht entschlossen äm seng Liëwen gekämpft. De Kräft wulen än schin verlossen, wä hie det ïrscht fest Batterklëtzken angder sengen Fessen spiërt.
Mät letzter Kraft stess hie sich uëf uch fluch durch de Laft wä e Viugel. Hie hat seng Froahït wedder.
Aesop, äm 550 v. Ch. grächesch Sklav uch Fabeldichter
Zwïn Kradder gengen af Wånderscheft, well di Poddel, än dem se geliëwt hadden, vun der hißen Sånn ousgedrecht wor. Des owends kåmen se än dä Stuf vum Bouern. Do stand en Schässel voll mät Mallich, dä entrymt wärden sul. Schniël woren dä zwïn ännen gehopst end lessen et sich gat schmåcken.
Wä sä na änirscht ären Durscht geliëscht hadden uch wedder änt Froå kunn wulen, kangden se net: der glatt Rånd vun der Schässel less et ifach net za, dått se affen gelongen kangden. Se rutschten ängden wedder än de Mallich zeräck.
Vill Stangden hadden se et verseakt, åwer et wor allent ämsonst gewiëst. Är Strämpel worden äng mäder uch em hïrt, wä se, schweer wä e Stïn, zeräck än de Mallich fealen.
Drodän quackt der ïn Kradder:
„Alles Strampeln äs ämsonst, det Schäksol äs kën as, ech gin et af“
Hie mocht niche Bewiëjeng mih, wor af den Bodden der Schässel gefallen uch erdranken.
Seng Kamerad åwer diër hatt verzwëifelt wegter gestrampelt uch hat bäs än de def Noocht entschlossen äm seng Liëwen gekämpft. De Kräft wulen än schin verlossen, wä hie det ïrscht fest Batterklëtzken angder sengen Fessen spiërt.
Mät letzter Kraft stess hie sich uëf uch fluch durch de Laft wä e Viugel. Hie hat seng Froahït wedder.
Aesop, äm 550 v. Ch. grächesch Sklav uch Fabeldichter
De Metapher vun deser Fabel äs äm ïrschte Moment net glech ze erkennen--- denn em mess drun dinken dått no villem plantschen uch strampeln, eos Mälch schlesslich Boatter wird---
Esi messen uch mir wegter strampeln, villecht beku mer ïst en Dooch uch feeste Båddem angder de Fess ze spïren----
Esi messen uch mir wegter strampeln, villecht beku mer ïst en Dooch uch feeste Båddem angder de Fess ze spïren----
Mer bleiwen na nooch e bätzken bä den Kraddern
Zwïn Kradder
Vu Aesop
Et wor sihr hiß än desem Sommer. Der griß Sumpf än diëm de Kradder gewunnt haden, wor gånz ousgedrecht. Doräm mossten se sich na no är åndern Wunneng ämsähn.
Zwïn vun änen woren na ïster af ärer Wånderscheft ze ennem defen Brannen gekunn, wo et noch Wasser gegiën hat.
Säch norr, reff der ïn. „ Woräm sollen mer iwerhïwt wegter gohn? Loss as hä uëwen hopsen, dro häwen mer jo genach Wåsser!“
„Norr dåt net, intfert der ånder, „ det Uëwekunn äs zwor gånz leicht, åwer wonn der Brannen ädrecht, wä wällst ta dro wedder erous kunn?
1)Wat dir hegt nätzt, dåt kån der mårre schuëden, doräm dink ze ïrscht no, bevir ta äst mochst.
Odder:
2) Gemïnsem kennen alle zwïn feesten Bodden angder ären Fessen behålden, well se sich ïnich woren.
Cha, Ijel, esi strampeln allebid wegter än der sachseschen Wält ; jeder quakt halt än senjem Dialekt, Hiftsach: Sachsesch.
Zwïn Kradder
Vu Aesop
Et wor sihr hiß än desem Sommer. Der griß Sumpf än diëm de Kradder gewunnt haden, wor gånz ousgedrecht. Doräm mossten se sich na no är åndern Wunneng ämsähn.
Zwïn vun änen woren na ïster af ärer Wånderscheft ze ennem defen Brannen gekunn, wo et noch Wasser gegiën hat.
Säch norr, reff der ïn. „ Woräm sollen mer iwerhïwt wegter gohn? Loss as hä uëwen hopsen, dro häwen mer jo genach Wåsser!“
„Norr dåt net, intfert der ånder, „ det Uëwekunn äs zwor gånz leicht, åwer wonn der Brannen ädrecht, wä wällst ta dro wedder erous kunn?
1)Wat dir hegt nätzt, dåt kån der mårre schuëden, doräm dink ze ïrscht no, bevir ta äst mochst.
Odder:
2) Gemïnsem kennen alle zwïn feesten Bodden angder ären Fessen behålden, well se sich ïnich woren.
Cha, Ijel, esi strampeln allebid wegter än der sachseschen Wält ; jeder quakt halt än senjem Dialekt, Hiftsach: Sachsesch.
De Sann uch der Wängd.
Un em Dåch stredden de Sann uch der Wängd. Et geng na äm dåt, wie vun än der Stärker wer. Well se sich awwer gor net ienich werde kangden, wie et vu bieden na uch wärlich äs, äm dåt hadden se beschlossen, dess Frooch mät Hälf vun ennem Wånderer, die grued verbä kåm, ze beåntwerten. Se wuelen wässen, ow der Wånderer senge Månkel na ze ierscht weġen der Sann odder weġen dem Wängd ouszäh wid.
Sifirt hatt der Wängd ugefången stark ze blosen.
Sturm kåm af; Reen uch Hool verdankelten den Hemmel. Der Reen woord ängden stärker. Der Wånderer kangt senge Wiëch kom nooch sähn, well det Wasser wä e Båch driwwer gefloßen kåm. Hie zoppert sich gåånz klien zesummen uch wäckelt sech äng feester ä sengen Månkel. Dro geng hie äng schneler wekter, esi gat hie norr kangt.
Na kåm de Sann un de Rend.
Sä less ugenehm, worem Strohlen vum Hemmel eruëwer fallen. Der Hemmel uch de Iërd, woorden häller uch frängdlicher. De Laft hatt sich erwärmt uch der ficht,worem Odem der Natur måcht sich iwwerål briet. Na kangt der Wånderer senge
Månkel nemmi erdron. Schnel hatt hie än uewgestrieft. Droden sätzt hie sech än de Schäden vun en Buum uch genesst de Stämmung der Natur no dem Reen.
De Sann awwer fråt sech, well sä gewannen hatt.
Se äs dooch stärker als der Wängd.
vun Herder
Un em Dåch stredden de Sann uch der Wängd. Et geng na äm dåt, wie vun än der Stärker wer. Well se sich awwer gor net ienich werde kangden, wie et vu bieden na uch wärlich äs, äm dåt hadden se beschlossen, dess Frooch mät Hälf vun ennem Wånderer, die grued verbä kåm, ze beåntwerten. Se wuelen wässen, ow der Wånderer senge Månkel na ze ierscht weġen der Sann odder weġen dem Wängd ouszäh wid.
Sifirt hatt der Wängd ugefången stark ze blosen.
Sturm kåm af; Reen uch Hool verdankelten den Hemmel. Der Reen woord ängden stärker. Der Wånderer kangt senge Wiëch kom nooch sähn, well det Wasser wä e Båch driwwer gefloßen kåm. Hie zoppert sich gåånz klien zesummen uch wäckelt sech äng feester ä sengen Månkel. Dro geng hie äng schneler wekter, esi gat hie norr kangt.
Na kåm de Sann un de Rend.
Sä less ugenehm, worem Strohlen vum Hemmel eruëwer fallen. Der Hemmel uch de Iërd, woorden häller uch frängdlicher. De Laft hatt sich erwärmt uch der ficht,worem Odem der Natur måcht sich iwwerål briet. Na kangt der Wånderer senge
Månkel nemmi erdron. Schnel hatt hie än uewgestrieft. Droden sätzt hie sech än de Schäden vun en Buum uch genesst de Stämmung der Natur no dem Reen.
De Sann awwer fråt sech, well sä gewannen hatt.
Se äs dooch stärker als der Wängd.
vun Herder
Vun der Stadtmous uch der Feeldmous
En Stadtmous geng spazären uch kåm ze enner Feeldmous. Dess hatt glatt enzt Icheln, Gerscht uch Kiërnkedder, Nutschen uch noch vill åndert sech gat schmacken lossen.
De Stadtmous sot awwer kë se:
„Äm wat wällst ta hä än Uërmhiet liëwen! Kam mät mir, ech wäll fir dech uch fir mech genach vum aller beessten Essen besorjen.“
Dåt wor na fir de Feeldmous dennich ze verlockä; se kangt net wedderstohn uch zuch mät är än en herrlich hiesch Hous. Än desem Hous huet de Stadtmous gewunnt.
Se gengen allebied än de voll gefällt Speïs. Do wor vum Flisch, Boflisch, Wurscht, Briet, Kees mih wä genach. Drodän sot de Stadtmous:
„Na loss et dir gat schmacken! Geness vun allem esi vill ta norr kåst! Deses gaden Essen hun ech jeden Dåch, uch anj äm Iwwerflass.“
Norr afist kåm der Källner. Em hirt en mät den Schlässeln un der Dir klättern. De Mäis erfehrten sich uch leffen dervun. De Stadtmous hat är Looch schniël fangden, awwer de Feeldmous wasst gor net wor se luufen sil.. Se leff de Wånd äng af uch ow. Är Ångst wor esi griß, datt se sich schin died gegluwt hat.
Wä der Källner na wedder dertous wor, sot de Stadtmous:“ De Gefohr äs nana verbä, te brochst na nichemih Ångst ze hun.!
De Feeldmous åntwert är:“ Ta kåst leicht riëden, ta wasst jo wo deng Looch äs uch kangst et schniël treffen; ech awwer bän fir Ångst schär gestorwen. Ech wäll der na son, wat meng Mihneng äs:
„Bleiw ta norr wekter Stadtmous uch fräss Wirscht uch Boflisch; ech awwer wäll det uërm Feeldmaïske bleiwen uch meng Iecheln fressen. Ta bäst niche Uuġebläck sächer vir dem Källner, vir den Kaddern, vir esi vill Mäisfallen. Allen hä sen jo deng Fånd.“
All dåt hun ech gor net. Ech bän frå! Ech bän sächer än mengem klinzijen Feeldlooch.
Äs em rech, dro huet em uch vill Sorjen.
Vun Martin Luther
En Stadtmous geng spazären uch kåm ze enner Feeldmous. Dess hatt glatt enzt Icheln, Gerscht uch Kiërnkedder, Nutschen uch noch vill åndert sech gat schmacken lossen.
De Stadtmous sot awwer kë se:
„Äm wat wällst ta hä än Uërmhiet liëwen! Kam mät mir, ech wäll fir dech uch fir mech genach vum aller beessten Essen besorjen.“
Dåt wor na fir de Feeldmous dennich ze verlockä; se kangt net wedderstohn uch zuch mät är än en herrlich hiesch Hous. Än desem Hous huet de Stadtmous gewunnt.
Se gengen allebied än de voll gefällt Speïs. Do wor vum Flisch, Boflisch, Wurscht, Briet, Kees mih wä genach. Drodän sot de Stadtmous:
„Na loss et dir gat schmacken! Geness vun allem esi vill ta norr kåst! Deses gaden Essen hun ech jeden Dåch, uch anj äm Iwwerflass.“
Norr afist kåm der Källner. Em hirt en mät den Schlässeln un der Dir klättern. De Mäis erfehrten sich uch leffen dervun. De Stadtmous hat är Looch schniël fangden, awwer de Feeldmous wasst gor net wor se luufen sil.. Se leff de Wånd äng af uch ow. Är Ångst wor esi griß, datt se sich schin died gegluwt hat.
Wä der Källner na wedder dertous wor, sot de Stadtmous:“ De Gefohr äs nana verbä, te brochst na nichemih Ångst ze hun.!
De Feeldmous åntwert är:“ Ta kåst leicht riëden, ta wasst jo wo deng Looch äs uch kangst et schniël treffen; ech awwer bän fir Ångst schär gestorwen. Ech wäll der na son, wat meng Mihneng äs:
„Bleiw ta norr wekter Stadtmous uch fräss Wirscht uch Boflisch; ech awwer wäll det uërm Feeldmaïske bleiwen uch meng Iecheln fressen. Ta bäst niche Uuġebläck sächer vir dem Källner, vir den Kaddern, vir esi vill Mäisfallen. Allen hä sen jo deng Fånd.“
All dåt hun ech gor net. Ech bän frå! Ech bän sächer än mengem klinzijen Feeldlooch.
Äs em rech, dro huet em uch vill Sorjen.
Vun Martin Luther
Der Storch uch der Kradder
Ä weißem Fädderklied hisch ugedohn
Sekt em de Storch iwwer de Wise gohn.
Sengt gestern huet hie nästmih gekiert
Doräm hie enzt awwer Hanger verspiert.
Mol hä, mol do seng Schnuewel klappt
Well hie äng no äst Zapplijem schnappt.
Hie giht mät grißen, schnele Schrätten,
Bäs hie na ukitt än des Poddels Mätten.
Hä, gat verstochen äm sumpfijen Nass,
Hun de Kradder äre fichten Spaß.
Em hirt se quacken ous voler Brast
Et äs det Lied vun ärer Liëwenslast.
Abewiëjlich, wä en Statue ous Stien,
Stiht der Storch na hä gånz ellien.
Äm sech eräm de Kradder sprängen
Uch äng lokter är Lied se sängen.
Wat mess seng Uuġ na awwer sähn?
Oh jee, äm dess Mäck äs et geschähn!
E Kradder hatt no är afist geschnappt,
Ä sengem Moġen äs se dro versackt.
Der Storch äs driw empiert, uch dinkt:
„ Dir det Schäcksol det sälw glech schinkt.
Schin hält hie en äm Schnuwel feest.
„Uermer Kradder! Dåt äs et na geweest.“
„Äm wat wällst ta mech ämbrängen?
Änt Liëwen wiel ech zeräck sprängen!
Ech hun der doch näst lichtet gedon.
Wärlich, ech kån dich net verstohn…
Äsi quackt hie än Didesoingst eräm,
Awwer der Storch huet åndert äm Sänn.
Doräm åntwert hie äm än aller Rah:
„Cha, ech gin et jo uch gånz offen za.
Gedon huest ta mer wärlich näst
Beliedicht? Net datt ech wässt…
Dennich werden ech dech na fressen
Deng Gekreisch kåst ta glatt vergessen.
„Fressen“ Watt äs dåt fir en hart Wiërt?
Der Kradder wekter anjem protestiert.
„Ech bän aschäldich! Gliw mer doch
Uch liëwen mecht ech wekter noch.
Aschäldich? Uch wat äs mät der Mäck?
Wie brengt dä änt Liëwen noch zeräck?
Gesähn hun ech, wä ta se verschlangen
Viellecht hat är Liewen glatt ugefangen.
Äm wat huest ta se ämgebroocht?
Huest ta guer net drun gedoocht,
datt uch en Mäck long liëwe wäll.
Dink dich emol uch än er Ställ.
Draf kangt der Kradder nästmih son,
Et hat äm grängdlich de Sprooch verschlon.
Hie gluurt än de Wuulken ännen,
verdaddert verlur hie all seng Sännen
Gorr nichen Ousriëd hat hie parat.
Der Storch verstand dåt norr ze gat.
Der Kradder kangt net weddersprechen,
Mät sengem Did mosst hie rechnen.
„Mengen Hanger solst ta mer ställen,
Dåt äs uch ases Härren Wällen.
Ech werden dech na verschlucken
Uch ta silst nemmi mucken.
Der Storch huet de Kradder verschlackt
Än dem Schnuewel owenza gedrackt.
Em Sprängshuist et uch net beßer geng.
E schmackt dem Storch gorr feng!
Zefridden dinkt hie no iwwer de Wält.
Esi wä et ägericht äs, esi et äm gefällt.
Der Gresser frässt den Klennern af,
Wiër sich net wehrt, di giht draf.
Ä weißem Fädderklied hisch ugedohn
Sekt em de Storch iwwer de Wise gohn.
Sengt gestern huet hie nästmih gekiert
Doräm hie enzt awwer Hanger verspiert.
Mol hä, mol do seng Schnuewel klappt
Well hie äng no äst Zapplijem schnappt.
Hie giht mät grißen, schnele Schrätten,
Bäs hie na ukitt än des Poddels Mätten.
Hä, gat verstochen äm sumpfijen Nass,
Hun de Kradder äre fichten Spaß.
Em hirt se quacken ous voler Brast
Et äs det Lied vun ärer Liëwenslast.
Abewiëjlich, wä en Statue ous Stien,
Stiht der Storch na hä gånz ellien.
Äm sech eräm de Kradder sprängen
Uch äng lokter är Lied se sängen.
Wat mess seng Uuġ na awwer sähn?
Oh jee, äm dess Mäck äs et geschähn!
E Kradder hatt no är afist geschnappt,
Ä sengem Moġen äs se dro versackt.
Der Storch äs driw empiert, uch dinkt:
„ Dir det Schäcksol det sälw glech schinkt.
Schin hält hie en äm Schnuwel feest.
„Uermer Kradder! Dåt äs et na geweest.“
„Äm wat wällst ta mech ämbrängen?
Änt Liëwen wiel ech zeräck sprängen!
Ech hun der doch näst lichtet gedon.
Wärlich, ech kån dich net verstohn…
Äsi quackt hie än Didesoingst eräm,
Awwer der Storch huet åndert äm Sänn.
Doräm åntwert hie äm än aller Rah:
„Cha, ech gin et jo uch gånz offen za.
Gedon huest ta mer wärlich näst
Beliedicht? Net datt ech wässt…
Dennich werden ech dech na fressen
Deng Gekreisch kåst ta glatt vergessen.
„Fressen“ Watt äs dåt fir en hart Wiërt?
Der Kradder wekter anjem protestiert.
„Ech bän aschäldich! Gliw mer doch
Uch liëwen mecht ech wekter noch.
Aschäldich? Uch wat äs mät der Mäck?
Wie brengt dä änt Liëwen noch zeräck?
Gesähn hun ech, wä ta se verschlangen
Viellecht hat är Liewen glatt ugefangen.
Äm wat huest ta se ämgebroocht?
Huest ta guer net drun gedoocht,
datt uch en Mäck long liëwe wäll.
Dink dich emol uch än er Ställ.
Draf kangt der Kradder nästmih son,
Et hat äm grängdlich de Sprooch verschlon.
Hie gluurt än de Wuulken ännen,
verdaddert verlur hie all seng Sännen
Gorr nichen Ousriëd hat hie parat.
Der Storch verstand dåt norr ze gat.
Der Kradder kangt net weddersprechen,
Mät sengem Did mosst hie rechnen.
„Mengen Hanger solst ta mer ställen,
Dåt äs uch ases Härren Wällen.
Ech werden dech na verschlucken
Uch ta silst nemmi mucken.
Der Storch huet de Kradder verschlackt
Än dem Schnuewel owenza gedrackt.
Em Sprängshuist et uch net beßer geng.
E schmackt dem Storch gorr feng!
Zefridden dinkt hie no iwwer de Wält.
Esi wä et ägericht äs, esi et äm gefällt.
Der Gresser frässt den Klennern af,
Wiër sich net wehrt, di giht draf.
Der Aff uch det Rueß
E rech Mån hatt bä sech gedoocht:
„Wer et net dennich ugebroocht,
Wonn ech z` äm Affen wed kun?“
Zer Belastijung wul hie än hun.
Näst fehlt äm bä sech derhiem.
Norr wor hie ängden esi ellien.
Wat nätzen äm deier Sachen
wonn hie iwer näst kån lachen.
En Aff äs äng lastich uzesähn,
Iwerål kån hie sich affen zähn.
Mät akrobatischem Schwung
Klammert hie um Åst sich drun.
Det Hieft hie no uewen za heet
Esi sekt em alles gånz verdreht.
Nåen Bläck bekunn fir dess Wält!
Näst ennem Affen besser gefällt.
Wonn hie um Bum affen krecht.
Uch all schoklän hecher stecht
Dinkt em, hie wär e Zirkusmån,
die as ziejt, wat hie allent kån.
Als Akrobat uch Komiker zeglech
Liëjt hie sich iwen ernst änt Zech.
Uch lastich Grimassen hie schnegt.
Et sollen en sähn guer de Lekt.
Et juckt än hä, et juckt än do,
Et wid gekratzt, cha uch um Po!
Wonn äm Feel äst erämmer lieft,
Säkt hie denno, kräht seng Hift.
Fir den Affen äs dich der gresst Grål
Wonn`t Ageziffer krecht iwerål.
Mät Genass wid no allem geschnappt
Uch mät senger Zang uewen gedrackt
Iest huet der Aff na e Rueß gesähn,
Wä et e vollen Wueġen mosst zähn.
Det uerem Rueß wor schwießgebued
Well der Bouer ze vill geladen huet.
Afist bleiwt der Aff drodän stohn,
Em hirt ken det Rueß än son:
„Wat huet as Härrgott sech gedoocht
Uch dir esi schwer Lasten aferloocht?
Dåt äs dich e schwer Schäcksolsschlåch,
Esi hart ze ackern Dåch fir Dåch.
Wä gat mir et dennich giht!
Mät lastije Sachen mer de Zegt vergiht.
„Ta huest riëcht. Ech, Rueß, hun et schwer.
Un denger Ställ ich awer nämols wär.
Ech bän der Arbeder der Mänschen
Dan norr dåt, wat se vu mir wänschen.
Ta brängst de Legt zwor zem Lachen,
Mochst vir allem Vulk dich zem Affen.
Norr ze ärem Narren wirst ta geholden!
Ech awer wäll meng edler Liëwen beholden.
Fabel ous Europa
E rech Mån hatt bä sech gedoocht:
„Wer et net dennich ugebroocht,
Wonn ech z` äm Affen wed kun?“
Zer Belastijung wul hie än hun.
Näst fehlt äm bä sech derhiem.
Norr wor hie ängden esi ellien.
Wat nätzen äm deier Sachen
wonn hie iwer näst kån lachen.
En Aff äs äng lastich uzesähn,
Iwerål kån hie sich affen zähn.
Mät akrobatischem Schwung
Klammert hie um Åst sich drun.
Det Hieft hie no uewen za heet
Esi sekt em alles gånz verdreht.
Nåen Bläck bekunn fir dess Wält!
Näst ennem Affen besser gefällt.
Wonn hie um Bum affen krecht.
Uch all schoklän hecher stecht
Dinkt em, hie wär e Zirkusmån,
die as ziejt, wat hie allent kån.
Als Akrobat uch Komiker zeglech
Liëjt hie sich iwen ernst änt Zech.
Uch lastich Grimassen hie schnegt.
Et sollen en sähn guer de Lekt.
Et juckt än hä, et juckt än do,
Et wid gekratzt, cha uch um Po!
Wonn äm Feel äst erämmer lieft,
Säkt hie denno, kräht seng Hift.
Fir den Affen äs dich der gresst Grål
Wonn`t Ageziffer krecht iwerål.
Mät Genass wid no allem geschnappt
Uch mät senger Zang uewen gedrackt
Iest huet der Aff na e Rueß gesähn,
Wä et e vollen Wueġen mosst zähn.
Det uerem Rueß wor schwießgebued
Well der Bouer ze vill geladen huet.
Afist bleiwt der Aff drodän stohn,
Em hirt ken det Rueß än son:
„Wat huet as Härrgott sech gedoocht
Uch dir esi schwer Lasten aferloocht?
Dåt äs dich e schwer Schäcksolsschlåch,
Esi hart ze ackern Dåch fir Dåch.
Wä gat mir et dennich giht!
Mät lastije Sachen mer de Zegt vergiht.
„Ta huest riëcht. Ech, Rueß, hun et schwer.
Un denger Ställ ich awer nämols wär.
Ech bän der Arbeder der Mänschen
Dan norr dåt, wat se vu mir wänschen.
Ta brängst de Legt zwor zem Lachen,
Mochst vir allem Vulk dich zem Affen.
Norr ze ärem Narren wirst ta geholden!
Ech awer wäll meng edler Liëwen beholden.
Fabel ous Europa
Der stuulz Flutter
E wangderhiesch Flutter dier hatt en hiesch, gat rëchän Blomm gesähn. Hie wor ze är gefliejen. Äng wedder fluch hie äm se eräm. Seng Fliejel schlaġen äng schneler, wä wonn sä de Blomm berähren mechten uch är fir ären gaden Gerach uch dä hiesch Farwen dånken wielen. Norr af iest bemerkt hie en häßich Ropp, dä äm Stuuw kruch. Mät Veroochtung reff der Flutter är za:
„Wä terffst ta et wooġen, dech än menger Neh sähn ze lossen? Gonk eweech!
Sech, ech bän hiesch uch all strohlän wä de Sann, uch meng Fliejel dron mech
hie affen än de Läft. Ta awwer krechst norr af der Iërd eräm. Gånk af der Ställ
eweech dänn mer hun näst mät enånder ze schaffen!“
„Deng Stuulz, ta farwich Flutter, stiht der net gat“, åntwert draf de Ropp raich.“
All deng Farwenproocht git der net det Riëcht, mech ze veroochten. Mer sen uch bleiwe Uverwånten, alsi verspeetelst ta dech sälwest. Bäst ta fräher net en Ropp gewiëst? Uch wärden deng Kängder net Roppen sen wä ta uch ech?!“
Fabel ous Afrika
E wangderhiesch Flutter dier hatt en hiesch, gat rëchän Blomm gesähn. Hie wor ze är gefliejen. Äng wedder fluch hie äm se eräm. Seng Fliejel schlaġen äng schneler, wä wonn sä de Blomm berähren mechten uch är fir ären gaden Gerach uch dä hiesch Farwen dånken wielen. Norr af iest bemerkt hie en häßich Ropp, dä äm Stuuw kruch. Mät Veroochtung reff der Flutter är za:
„Wä terffst ta et wooġen, dech än menger Neh sähn ze lossen? Gonk eweech!
Sech, ech bän hiesch uch all strohlän wä de Sann, uch meng Fliejel dron mech
hie affen än de Läft. Ta awwer krechst norr af der Iërd eräm. Gånk af der Ställ
eweech dänn mer hun näst mät enånder ze schaffen!“
„Deng Stuulz, ta farwich Flutter, stiht der net gat“, åntwert draf de Ropp raich.“
All deng Farwenproocht git der net det Riëcht, mech ze veroochten. Mer sen uch bleiwe Uverwånten, alsi verspeetelst ta dech sälwest. Bäst ta fräher net en Ropp gewiëst? Uch wärden deng Kängder net Roppen sen wä ta uch ech?!“
Fabel ous Afrika
En Ficht, e Sie uch de Wuulken
Det Lied der Vijel wor verklangen,
de Sann let sich schin uëwenza.
Der Owend huet ställ ugefangen
De Natur versänkt än deffer Rah.
Af stienijem Reech en Ficht stiht,
är grän Klied guëldich erstrohlt.
Esi hiësch beschinen vum Owendrit
keent em gliwen se wer bemohlt.
Vu Färrem sekt em ären Glånz
Diër de Ficht esi gäldän let sen.
Et scheïngt, sä häw e Krånz
geflicht ous purem Sannescheng.
Mät diëm hiëschen Klied ugedon
Stiht sä hä än Mätten der Natur,
norr afiest hiert em se lokt son
ken alle Biem uch jed Kreatur:
„Bän ech net der hescht Buum?
All fänklän bän ech färr ze sähn!
Ech bän fir eech wä`n Druum
Eech kangt näst Beeseret geschähn!
`t äs dich nemmest vu deser Proocht
doräm ir alle guer ze bedouern set.
As Härr huet eech net bedoocht
wä mech mät si vill Herrlichket."
Wä de Owendsann dåt huet gehiert
watt de Ficht stuulz vu sich gitt
är patzich Oort se anjem stiert.
Verärjert är de Stohlen se dro nitt.
De Sann linkt se af`n Sie na draf,
diër wor sihr dankel uzesähn.
Hell blätzt seng Wasser droden af
well e Wangder wor geschähn.
As Ficht stånd betrepst af`m Reech
Är Glånz diër wor verschwangden.
All de Herrlichket wor afiest eweech;
se såch den Sie glänzen do angden.
De Wellen fänkeln dicht af dicht
Wä`n Kiërzemier äs`t uzesähn.
Äm Wasser de rit Sann sech ziëjt
Den Mon sekt em um Hemmel zähn.
Der Sie afiest uch Stuulz verspiert,
seng Wasser äs jo det aller Hescht.
Wonn hie`n Båch rouschen hiert
verspeeteln hie än jedmol mecht.
Verärjert wor de Sann do iëwen,
schnel refft se de Wuulken erbä.
Sälwest sål em sich net liwen,
uch der Glånz wor schin verbä.
De Dankelhiet hatt än zagedäckt.
Der Sie wor esi kähl uch gorr ficht.
Dett Groo än wärlich net begläckt
Wel ohne Lächt äs et jo sihr licht.
Na fengen de Wuulken un ze glähn
Se hadden purpur Farwen bekunn.
Um Hemmel kangt em se gaat sähn,
awer de Noocht wor schin äm Kunn.
Lies segeln se do hih iwen
Äres Wiëjes zähn se än der Läft.
Är hiesch Glånz let se feest gliwen
Datt hie de Sann glatt iwwerträfft.
Dåt huet de Sann esi stark gekrinkt
Um Horizont se schnel verschwånd.
Är Strohlen hatt se sifiert ägeklinkt,
et word et dankel äm gåånzen Lånd.
De Ficht, alle Wuulken uch der Sie
Verschwånden än der Dankelhiet.
Em såch guer niche Konturen mih
Är Ektelket gereht ä Vergessenhiet.
Frå no
Gottfried Keller
Det Lied der Vijel wor verklangen,
de Sann let sich schin uëwenza.
Der Owend huet ställ ugefangen
De Natur versänkt än deffer Rah.
Af stienijem Reech en Ficht stiht,
är grän Klied guëldich erstrohlt.
Esi hiësch beschinen vum Owendrit
keent em gliwen se wer bemohlt.
Vu Färrem sekt em ären Glånz
Diër de Ficht esi gäldän let sen.
Et scheïngt, sä häw e Krånz
geflicht ous purem Sannescheng.
Mät diëm hiëschen Klied ugedon
Stiht sä hä än Mätten der Natur,
norr afiest hiert em se lokt son
ken alle Biem uch jed Kreatur:
„Bän ech net der hescht Buum?
All fänklän bän ech färr ze sähn!
Ech bän fir eech wä`n Druum
Eech kangt näst Beeseret geschähn!
`t äs dich nemmest vu deser Proocht
doräm ir alle guer ze bedouern set.
As Härr huet eech net bedoocht
wä mech mät si vill Herrlichket."
Wä de Owendsann dåt huet gehiert
watt de Ficht stuulz vu sich gitt
är patzich Oort se anjem stiert.
Verärjert är de Stohlen se dro nitt.
De Sann linkt se af`n Sie na draf,
diër wor sihr dankel uzesähn.
Hell blätzt seng Wasser droden af
well e Wangder wor geschähn.
As Ficht stånd betrepst af`m Reech
Är Glånz diër wor verschwangden.
All de Herrlichket wor afiest eweech;
se såch den Sie glänzen do angden.
De Wellen fänkeln dicht af dicht
Wä`n Kiërzemier äs`t uzesähn.
Äm Wasser de rit Sann sech ziëjt
Den Mon sekt em um Hemmel zähn.
Der Sie afiest uch Stuulz verspiert,
seng Wasser äs jo det aller Hescht.
Wonn hie`n Båch rouschen hiert
verspeeteln hie än jedmol mecht.
Verärjert wor de Sann do iëwen,
schnel refft se de Wuulken erbä.
Sälwest sål em sich net liwen,
uch der Glånz wor schin verbä.
De Dankelhiet hatt än zagedäckt.
Der Sie wor esi kähl uch gorr ficht.
Dett Groo än wärlich net begläckt
Wel ohne Lächt äs et jo sihr licht.
Na fengen de Wuulken un ze glähn
Se hadden purpur Farwen bekunn.
Um Hemmel kangt em se gaat sähn,
awer de Noocht wor schin äm Kunn.
Lies segeln se do hih iwen
Äres Wiëjes zähn se än der Läft.
Är hiesch Glånz let se feest gliwen
Datt hie de Sann glatt iwwerträfft.
Dåt huet de Sann esi stark gekrinkt
Um Horizont se schnel verschwånd.
Är Strohlen hatt se sifiert ägeklinkt,
et word et dankel äm gåånzen Lånd.
De Ficht, alle Wuulken uch der Sie
Verschwånden än der Dankelhiet.
Em såch guer niche Konturen mih
Är Ektelket gereht ä Vergessenhiet.
Frå no
Gottfried Keller
Der Fäschotter uch der Fuss
Un em wangderhieschen Owend fährt e Fäschotter seng Jangen um Båch spazären. Norr afiest hirt hie e lokt Gekreïsch, wä wonn emmest äm Hälf roffen wed.
Någierich leff hie af`t Feeld, vun wo dess verzweïfelt Lokt gekunn woren.
Wä hie na ändlich mät sengen ville Kängden do uku wor, såch hie ennen Fuss, die sich na grued zefriden seng Fess vum Blat uefläkt uch sich nooch schnel e poor Fäddern vun der Nues bleest.
„Oh, ta averbeßerlich Nestnätz“ keift der Fäschotter,“ hun ech net glatt de Stämm vun em Hänkelchen gehirt? Ech sähn jo, datt seng hiesch Fäddern iwwerål äm dech eräm verstroat låen. Dett Schatzich, wat wor et nooch esi klien! Ta gewässenlis Verbrecher! Det uerem Hiënchen! Et huet bestämmt dem Härre Vueter gehirt! Kåst ta dich nemmol vir Kängden, dä sich net wehren kennen, zeräck holden? Pfui Teïwel, schumm dich!“
„Meng läw Frä Fäschotter“, speetelt der Fuss, äs et na Mätlied odder villecht sigor uch Ned, diër ous Ich sprächt?“
Der Fäschotter, die ä sengem gåånzen Liëwen norr Fäsch geße huet,wel hie bäs na näkest en Intchen odder e Bisamratz erwäschen kangt, stellt sich sihr empirt ouch afgereecht af de Fess.
„En Frechhiet äs dåt!“ kreischt hie. „ Natirlich sprächt norr Mätlied ous mer.! Uch iwwerhieft, eßen ech gor nichen Hiëner. Nemest kån mech beschäldijen,datt ech ient
ämbroocht häw. Dåt kennt Er mer gliwen!“
„Dåt gliwen ech gären“, sot der Fuss na är leechlän,“dänn zem Gläck gitt et jo de Fäsch, uch dä sen bekåntlich ståmm. Dåt äs fir Ech jo wärlich e griß Gläck. Kängden se awwer uch, wä dett klien Hiënche kreïschen, dro wedden se Ech verflachen, uch är Kloġen uch är Verwänschungen wedden vum Wasser bäs zem Hemmel ze hiren sen.“
Der Fuss dreht sich dro schnel, ohne ze gressen äm, uch less den verärjerten Fäschotter iefach ston.
Un em wangderhieschen Owend fährt e Fäschotter seng Jangen um Båch spazären. Norr afiest hirt hie e lokt Gekreïsch, wä wonn emmest äm Hälf roffen wed.
Någierich leff hie af`t Feeld, vun wo dess verzweïfelt Lokt gekunn woren.
Wä hie na ändlich mät sengen ville Kängden do uku wor, såch hie ennen Fuss, die sich na grued zefriden seng Fess vum Blat uefläkt uch sich nooch schnel e poor Fäddern vun der Nues bleest.
„Oh, ta averbeßerlich Nestnätz“ keift der Fäschotter,“ hun ech net glatt de Stämm vun em Hänkelchen gehirt? Ech sähn jo, datt seng hiesch Fäddern iwwerål äm dech eräm verstroat låen. Dett Schatzich, wat wor et nooch esi klien! Ta gewässenlis Verbrecher! Det uerem Hiënchen! Et huet bestämmt dem Härre Vueter gehirt! Kåst ta dich nemmol vir Kängden, dä sich net wehren kennen, zeräck holden? Pfui Teïwel, schumm dich!“
„Meng läw Frä Fäschotter“, speetelt der Fuss, äs et na Mätlied odder villecht sigor uch Ned, diër ous Ich sprächt?“
Der Fäschotter, die ä sengem gåånzen Liëwen norr Fäsch geße huet,wel hie bäs na näkest en Intchen odder e Bisamratz erwäschen kangt, stellt sich sihr empirt ouch afgereecht af de Fess.
„En Frechhiet äs dåt!“ kreischt hie. „ Natirlich sprächt norr Mätlied ous mer.! Uch iwwerhieft, eßen ech gor nichen Hiëner. Nemest kån mech beschäldijen,datt ech ient
ämbroocht häw. Dåt kennt Er mer gliwen!“
„Dåt gliwen ech gären“, sot der Fuss na är leechlän,“dänn zem Gläck gitt et jo de Fäsch, uch dä sen bekåntlich ståmm. Dåt äs fir Ech jo wärlich e griß Gläck. Kängden se awwer uch, wä dett klien Hiënche kreïschen, dro wedden se Ech verflachen, uch är Kloġen uch är Verwänschungen wedden vum Wasser bäs zem Hemmel ze hiren sen.“
Der Fuss dreht sich dro schnel, ohne ze gressen äm, uch less den verärjerten Fäschotter iefach ston.
Der Hamster uch de Omesen
„Wat set ir Omesen norr fir uermsiëlich Kreaturen“ sot en Hamster ken se.
“Ir sed jo wärlich ze bedouern.
Lihnt sich kom dä Mäh, dä Ir Ech måcht, fir dåt bizken wat Ir hä äsummelt? Ir arbet jo derfir den gåånzen Sommer.
Wonn ir norr iester mengen Virrot sähn silt!“
„ Hirt mer na gat za!“ åntwert äm en Omes, wonn derr Virrot na gresser äs wä Ir en bråcht, dro äs et schin riëcht, datt de Mängschen ech nogruewen, ejär Scheïern ouslädijen uch ich ejärn riewerischen Getz mät dem Liëwen besse lossen.
Vun Lessing
Der jang uch der åålt Hirsch
Et wor emol en Hirsch, diën hatt as Motter Natur mih Johrhangdert liëwe lossen. Na sot die Ururgrißvueter ze sengem Änkel:
„ Ech kån mech der Zegden nooch sihr gat entsännen, wä der Mängsch nooch net de Biss erfangden hatt.
Kennst ta de Biss?
Te messt der e lånk Rihr ous Metall virställen, ous der mät färchterlichem Gedanner e feïrich Kugel gefliejen kitt. Wonn dä dich tråf, dro worst ta glech did.
Af dåt åntwert äm der Änkel:“ Wat fir e gläcklich Zekt mess dåt dennich fir as Geschleecht gewiëst sen“ wä et dess Biss nooch gor net gegiën hatt.. Derno stihnt hie ä Gedånken vergessen.
„ Net kam esi schnel ze desem Schlass, sot draf der åålt Hirsch.“ De Zekt wor en ånder, awwer se wor uch net beßer. Damols hatt der Mängsch, u Ställ der Biss, Feil uch Bueģen, uch mer woren äng esi licht drun wä mer et enzt uch sen.
Vun Lessing
„Wat set ir Omesen norr fir uermsiëlich Kreaturen“ sot en Hamster ken se.
“Ir sed jo wärlich ze bedouern.
Lihnt sich kom dä Mäh, dä Ir Ech måcht, fir dåt bizken wat Ir hä äsummelt? Ir arbet jo derfir den gåånzen Sommer.
Wonn ir norr iester mengen Virrot sähn silt!“
„ Hirt mer na gat za!“ åntwert äm en Omes, wonn derr Virrot na gresser äs wä Ir en bråcht, dro äs et schin riëcht, datt de Mängschen ech nogruewen, ejär Scheïern ouslädijen uch ich ejärn riewerischen Getz mät dem Liëwen besse lossen.
Vun Lessing
Der jang uch der åålt Hirsch
Et wor emol en Hirsch, diën hatt as Motter Natur mih Johrhangdert liëwe lossen. Na sot die Ururgrißvueter ze sengem Änkel:
„ Ech kån mech der Zegden nooch sihr gat entsännen, wä der Mängsch nooch net de Biss erfangden hatt.
Kennst ta de Biss?
Te messt der e lånk Rihr ous Metall virställen, ous der mät färchterlichem Gedanner e feïrich Kugel gefliejen kitt. Wonn dä dich tråf, dro worst ta glech did.
Af dåt åntwert äm der Änkel:“ Wat fir e gläcklich Zekt mess dåt dennich fir as Geschleecht gewiëst sen“ wä et dess Biss nooch gor net gegiën hatt.. Derno stihnt hie ä Gedånken vergessen.
„ Net kam esi schnel ze desem Schlass, sot draf der åålt Hirsch.“ De Zekt wor en ånder, awwer se wor uch net beßer. Damols hatt der Mängsch, u Ställ der Biss, Feil uch Bueģen, uch mer woren äng esi licht drun wä mer et enzt uch sen.
Vun Lessing
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
