erstellt am 05.12.2003 um 20:52 Uhr
Der Titze-Pitz um Schwarze Miér
(vum Georg Krauss)Der Titz erzáhlt dem Nober Getz:
Eh, et hat sich mer gedon än’t Kretz.
Et wor e’ ferchterlich Gefrett,
ech kangt mich schäjen uch bäcken net.
Äm dát ref ech den Dokter hiér,
di gáf mer e’ Bilett un’t Miér:
“Damit Sie schmieren sich dort voll
von ob’n bis unten mit nâmol.
Doch machen’s sich inärscht emal
die Anelysen im Spital,
denn es zeigt die Diagnose“ –
wä hié soht – „en Spondilose.“
„Härr äm Hemmel, was ist das?“ -
"Dat äs af saksesch Häxenschass",
lâmurit mich d’raf meng Frä,
dä natirlich schtánd derbä.
„Und än’t Schpidol, ous dem wi’t näst,
dänn do passiert der villicht äst.
Ech gién der, mät dién Anneliesen
pustich un’t Schwarz Miér verriesen!
Bléif derhim bä denger Frä,
ech kurier’n dich ohnen dä,
dänn vun menger seljen Gries
fir jed’ nácaz ech äster wiess.
Wunn den Mängsch befällt en Iwel,
dit em sich en kálden Zwiwel
af de Schtern no áldem Broch
uch kált Palokes af de’ Boch –
dát zecht der ’sifirt ewech
alle Krinkt ous dem Geknech.“
Af dat soht ech: „Trenjo, schwech
und hir uch haltist af mech,
dänn wunn em et sich iwerliécht,
hun uch de Doktern haltist riécht –
of et licht äs oder gat –
schlesslich zuélt det Sindikat.
Bléif gesangt uch lebewohl“,
und begáw mech än’t Schpidol,
wo se mät em Telefon
mer behorchten de Tension.
Mät em ándern Apparat
kiwerte se mer äm Blat,
än e’ Fleschken d’ro diräkt
less ech Wasser, mät Reschpäkt,
zuch mer affen schniél de Hisen –
färtich woren de Anelysen.
D’ro leff ech mät der Bagasch
än’t Biroul de voiaj,
nám zem Fueren en Bilett
uch zem Hocken en Ticket
und schträkt ous mer d’ro de Fess
ändlich äm Orientexpress,
schächt mer ous uch glech de Schtiwel –,
dänn vir Hätzt wor et mer iwel –,
nám en Schlack vum álden Triéwer –
wat sihr gat äs fir de Liéwer –,
zuch de Dos ous dem Schärpar
und entzong mer en Zigar,
dänn af Risen äs det hescht,
wunn am pipt en „Márásesti“.
Nor af ister krisch en Dam:
„Das ist aber doch infam!
Erstens ist es mir schon ibel
vom Airoma seiner Schtiebel,
jetzt verpestet er uns auch
das Kupee mit seinem Rauch.“
Dat se afhiert mät dem Tuéwen,
less ech schniél det Fenster uéwen.
Nor wä ech mich oussen lennt,
krisch dat Schásselt glech: „Curent!
Dieser Mensch is’ firchterlich“,
und ech duécht: „Sie kennen mich ...“
Af dát kámm en lánk Tunäll
und ih’ dát et weder häll
pätscht ech se ist än’t däck Flisch,
dat sä wä en Rierihss krisch:
„Nehmen’s weg sofort die Hand,
wir sind ja noch nicht am Strand!
Das ist ein Sexualverbrechen,
wir werden vor Gericht uns sprechen!“
D’raf verless se det Kupee
und ech reff er no: „Adje!“
D’ro durchquiert de Eisenbahn
än der Hätzt de’ Bârâgan
und ech docht, wu’ se net hält,
ku’mer bäs un’t Ängd der Wält.
Nor af ister bliff se schtohn
und ech kruch ous dem Wagon
und sách det Miér – tulai de mine!
Näst wä Wasser, mâi vecine,
dat et bäs un Hemmel geng –
noch vill mih, wä äm Zabeng.
Ich brocht mer allent än de Rend
und leff d’ro glech bä’t Tratament.
Do lájen de Männer – naktich guér –
wä de Bäffel än der Muér,
och vum Hift bäs un de Zihn
ägeschmiért wä mät Globin;
und et wor mer na gewäss,
äm wat dát det Schwarz Miér äs.
Derloingst, äm Porrel, tschippten de Frä’n,
doch em kangt iwerhift näst säh’n,
dänn e’ Blanken dét se schätzen,
mät total verschtappten Rätzen
und ech mosst mer – mama lui –
hehn de [poftă] un [de cui].
Ech feng na un, mich änzeschmiéren
uch dupâ Vorschrift ze kurieren
und liéwt frilich ohne Sorjen,
bäs ist un em hischen Morjen
iwerkám mich de Koraje
und ech rommt mich af de Plaje.
Na, net grál, do suélt ta sähn
vermäscht de Männer mät de Frä’n
wä äm Paradis, äm Eden,
dä sich do bewiéjen deden;
iwerntif äm Sánd geschträckt
uch mät wenich nor bedäckt,
glatt nor wo et brocht e’ bäzken
wor bekotscht mät em Zäppe Fätzken –
und et soht der Härr Paulini,
saksesch hess em dát Bikini.
Wat ta wuélt, alle Gestálden:
Jangen, Mättleren uch Álden,
alle Lekt un’t Schwarz Miér fuéren,
dat se zijen är Figuren.
Dä ihn, dat wor en dänn Kräpirl,
en ánder hot dich schär zähn Virel
uch vun hängden, net bekritt,
sách sä ous wä’n Kampestbitt.
En ánder, schmugerizich dänn,
wä bä as de Farrerän.
Et winzelten sich awer uch do
en Hufen diér ... gagici misto –
dat äs af saksesch reklich Med,
wä em mech beliren det.
Dä perschelten de Schwuért sich mäckich,
dat ech word afist unzäckich.
Und um Schwarze Miér, ahoi,
iwerkám mech de nevoi,
dat mer heckt, no siwen Wochen,
piseren noch äng de Knochen.
Uch meng Frä soht, dat af’t Johr
sil ech weder fuéren dor,
dänn de Muér und uch det Miér
häde’ mech verjängt gor sihr.
Wä ech na do flaniert um Schtránd,
wor mer nementer bekánnt,
nichen Hiéltner, Goroschänner,
nor fremd Fräen uch fremd Männer:
der Neckermann mät senger Frau
uch seng Paraputch derza,
Minimed uch Lánkhoorlärjesch,
wä em soht af siweberjesch.
Dä bedriwen do Cämpingsport,
wä as Tschiripik äm Cort.
Äm Sándgewusell, d’ro no em Räck,
trát ech do enem af’t Genäck.
Di, afgestiert ous senger Rea,
schäckt mich glech ä’ meng mumâ mea.
Wä wor ech fri, än dem Gedränge
Ze hiren „heimatliche Klänge“!
„Eu pricepu, ce parle wu“,
krisch ech zeräck, „dute si tu!“
’si kan em sich um Litoral
verschtän’jen international.
D’ro docht ech, ech siel vum Miér
brängen dem Trenj en Suwenir,
wun ech himen kem verjängt
und ät mer entgejensprängt.
Äm dat geng ech un de Schtránd
und klouft mer Muscheln ous dem Sánd,
dä sen schlesslich sihr gefällich
uch fir allen Dängen bällich,
dänn se kosten, dat er't wässt,
vierlifich noch iwerhift näst.
No zwo Wochen Miér uch Muér
kám ech d'ro zeräck retur
ohne Schmärz uch ohne Qwuél
bä meng Treng no Trälleschtuél.
Doch wun et af't Johr mer gläckt,
dat em weder un't Miér mech schäckt,
mehr dräckt der Häxeschass mech nedder,
af de Plaje gohn ech wedder –
unt kost et mech de letzten Fennich,
kucken ech durch dién Zong jo dennich
e' wennich.
[Dieser Beitrag wurde von Kokeltaler am 07.12.2003 editiert.]
[Dieser Beitrag wurde von Kokeltaler am 07.05.2004 editiert.]
[Dieser Beitrag wurde von Kokeltaler am 07.05.2004 editiert.]