Wonn de Adjuvante blosen!
Hei! Wä äs et hejt doch lastich!Alles froat sich long schiu draf,Dänn de Adjuvante blosen,Und de Jugend dreht sich draf.
Säch, der Steff blest Flijelhiuren,Und der Mächel de Trompett,Und der Gerch mät samt dem HonnesBlosen än de Klarinett.
Und der Pitz di måcht den ZeaschlåchAf em däcke Bombardon,Und der Sim di healft derbä emAf em griußen Helikon.
Frihlich blose se är Stäcker,Monter, friuh bäs mer wä spet,Und de Jugend eaverdruëssenAf dem Takt äm Dånz sich dreht.
Säht, der Hans di nit det Maichen,Und der Steppes nit det Trenj,Und der Misch di dreht det Zirrchen,Wer et nor fiur ängde senj.
Und wonn dro de AdjunvatenMäd sen, dea se ald en ZeachVun dem Wenj, di affem Däsch stihtÄn em griuße gräne Kreach.
Awer glech draf giht et wejter:'t wor emol en reklich Med ...Wedder drehn de Pirsch är Lefker,Mer bäs dat der Kokesch kreht.
Und sä lachen und se lastich,Näckest hu sä't noch beroat – Wonn de Adjuvante blosen,Hei! Wat äs dåt fiur en Froad!
Siebenbürgisches Gedicht
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
Gedicht und Übertragung von Schuster Dutz (geb. 1885 in Mediasch, gest. ebd. 1968)
Frähjohr än asem Gartchen
Äm klene Gartchen lonjst dem Haus
hot Frähjohrssånn mer zeagelåcht.
Wen lokt se aus der Iërd eraus,
wi äs nea do det irscht erwåcht?
Kli Glekeltcher, gånz weiß uch rien,
menj Härz schliht frih, wäi ech se sähn!
Doch bleiwe se net long ellien,
gorr båld uch lila Krokus blähn.
-fuertsatzeng än der Zeddeng-
Hedwig Kellner
Kommentar: Hallo Janina
Mer kannen feeststallen dått eas Sprooch noch liawt!
Hedwig Kellner stiit derzea.
Schuster Dutz huet et uch geat gemiint,åwer hia äs e Klassiker.
Janina nea bäst Tea drun.
Hätzich
Än Draas, äm Hochzetszach såch em se gohn,
und e jeden hirt em son:
„E Puer, wä dese Misch uch’t Fichen
fängt äm gånzem Lånd em nichen.“
En inzich Sach bäm Misch int stirt:
et wor uch wärlich anerhirt,
wä än iwerkun de Sucht,
dat hi ängnänenem rucht.
Za jeder Zegt, af jeder Ställ
halt de Pip hi än dem Mel
und rucht, net wä en Tirk ellin,
hi rucht mer nor wä ärer zwin!
Uch enzt, siguer äm Hochzetszach,
hi seng Pip äm Mel noch drach,
und all ruchän wul hi dron
än de Kirch uch ännengohn.
Nor glott äm lietzten Ugebläck
Zappt det Fichen än zeräck,
nåhm em de Pip-und wä der Blätz
verschwånd se ä sengem Pändelschlätz.
Dro geng allent, wä’t jo giht,
wonn em vir den Ielter tritt.
Wä’t jang Puer bekåm de Sejen,
såch em vum Fichen Ruch afstejen.
Der Palenhonz, di det erblackt,
vir Afriejung zesummenzackt.
Wä’n Dir riss hi seng Ugen af
Und mint ke senge Nober draf:
„En hätzich Frä äs’t allerbiest,
meng äs et uch imol gewiest.
Esi hätzich awer wor se net,
dat se vir Hätzt gerucht na hät!“
(aus „Sachsesch Spaß vu Broos bäs Draas“ von Karl Gustav Reich)
Än Draas, äm Hochzetszach såch em se gohn,
und e jeden hirt em son:
„E Puer, wä dese Misch uch’t Fichen
fängt äm gånzem Lånd em nichen.“
En inzich Sach bäm Misch int stirt:
et wor uch wärlich anerhirt,
wä än iwerkun de Sucht,
dat hi ängnänenem rucht.
Za jeder Zegt, af jeder Ställ
halt de Pip hi än dem Mel
und rucht, net wä en Tirk ellin,
hi rucht mer nor wä ärer zwin!
Uch enzt, siguer äm Hochzetszach,
hi seng Pip äm Mel noch drach,
und all ruchän wul hi dron
än de Kirch uch ännengohn.
Nor glott äm lietzten Ugebläck
Zappt det Fichen än zeräck,
nåhm em de Pip-und wä der Blätz
verschwånd se ä sengem Pändelschlätz.
Dro geng allent, wä’t jo giht,
wonn em vir den Ielter tritt.
Wä’t jang Puer bekåm de Sejen,
såch em vum Fichen Ruch afstejen.
Der Palenhonz, di det erblackt,
vir Afriejung zesummenzackt.
Wä’n Dir riss hi seng Ugen af
Und mint ke senge Nober draf:
„En hätzich Frä äs’t allerbiest,
meng äs et uch imol gewiest.
Esi hätzich awer wor se net,
dat se vir Hätzt gerucht na hät!“
(aus „Sachsesch Spaß vu Broos bäs Draas“ von Karl Gustav Reich)
Minnesänger Kerbes-Stipp
Übrsetzung
Oinjder des Fichen senjem Fanster
knastern, pespern de Gespanster.
Et schorwelt äm Gestripp,
et schlecht der Kerbes Stipp
sich bas un det Geschatz,
dea hot e sich gebeockt
kwakt drä durch de Ratz,
und wot hii dea gesahn
terf net a mejem Bäuch dra´stean.
Des Fichen´s Meed Sofii
åf dem Striisåck knat,
at sung, end seokt sich---
flieh, flieh mein Herz,
es berauscht mich, diese
alte Melodie.
Der Kerbes reispert siech
ent fliit sein ijån Melodie ;
Joi Sofii, Sofii Sofiichen
wa long schin hun ech nichen- -
esi wegter bas und Oind,
drea reiwt hi sich de Hoind,
schlecht sich, und verschwoind.
Den undern Dåch zer salwe Staint
der Kerbes nemi worden kaint,
hii ångder Fichens Fanster schlecht,
än am de Sihnsucht weder stecht
hi soint und fliit dått Liidchen;
Joi Sofii, Sofii Sofiichen
den Reiz widd mech besiijen.
sänt longhar hun ech nichen.
Drea reiwt hi sich de Hoind
end drackt sich end verschwoind.
Den undern Doch am Äwendwarden
let det Spal der Kerbes net verdarwen,
hi krecht iwer det Geschatz,
hiipert sich, un´t Fansterbrat
und set nea glåt, dått
det Sofii sich oisgeziugen håt,
at schapt Wåsser mat der Konn
ois dem Keessel, schidd et än Wånn,
krecht salwest drä en´t Bittchen
end weescht sich uch det Kliidchen.
Weescht sich de Knai uch åinder´m Årmen.
Der Kerbes Stipp as zem erbårmen,
hi dinkt hi hat nüe ast gerochen,
bleiwt ainder´m Fanster
fein verkrochen,
hi fliit fuir sech senj Liidchen,
joi Sofii, Sofii, Sofiiechen
deni Reiz widd mech besiijen.
Sänt wonni hun ech nichen
Geladicht widd det Bittchen
uch der Kessel,
zem Fanster oissen git et beesser,
mat dem Iimer feet Sofiichen un,
åf de Kerbes, håt der Kerbes et bekunn.
Fliiten uch Gesang wär åinjderbrochen
det Wuert når håt der Kerbes
dea gesprochen:
Joi Sofii, ech ba´ jo gunz durchwiicht.
wa hos tüe mech besiicht ?
Übrsetzung
Oinjder des Fichen senjem Fanster
knastern, pespern de Gespanster.
Et schorwelt äm Gestripp,
et schlecht der Kerbes Stipp
sich bas un det Geschatz,
dea hot e sich gebeockt
kwakt drä durch de Ratz,
und wot hii dea gesahn
terf net a mejem Bäuch dra´stean.
Des Fichen´s Meed Sofii
åf dem Striisåck knat,
at sung, end seokt sich---
flieh, flieh mein Herz,
es berauscht mich, diese
alte Melodie.
Der Kerbes reispert siech
ent fliit sein ijån Melodie ;
Joi Sofii, Sofii Sofiichen
wa long schin hun ech nichen- -
esi wegter bas und Oind,
drea reiwt hi sich de Hoind,
schlecht sich, und verschwoind.
Den undern Dåch zer salwe Staint
der Kerbes nemi worden kaint,
hii ångder Fichens Fanster schlecht,
än am de Sihnsucht weder stecht
hi soint und fliit dått Liidchen;
Joi Sofii, Sofii Sofiichen
den Reiz widd mech besiijen.
sänt longhar hun ech nichen.
Drea reiwt hi sich de Hoind
end drackt sich end verschwoind.
Den undern Doch am Äwendwarden
let det Spal der Kerbes net verdarwen,
hi krecht iwer det Geschatz,
hiipert sich, un´t Fansterbrat
und set nea glåt, dått
det Sofii sich oisgeziugen håt,
at schapt Wåsser mat der Konn
ois dem Keessel, schidd et än Wånn,
krecht salwest drä en´t Bittchen
end weescht sich uch det Kliidchen.
Weescht sich de Knai uch åinder´m Årmen.
Der Kerbes Stipp as zem erbårmen,
hi dinkt hi hat nüe ast gerochen,
bleiwt ainder´m Fanster
fein verkrochen,
hi fliit fuir sech senj Liidchen,
joi Sofii, Sofii, Sofiiechen
deni Reiz widd mech besiijen.
Sänt wonni hun ech nichen
Geladicht widd det Bittchen
uch der Kessel,
zem Fanster oissen git et beesser,
mat dem Iimer feet Sofiichen un,
åf de Kerbes, håt der Kerbes et bekunn.
Fliiten uch Gesang wär åinjderbrochen
det Wuert når håt der Kerbes
dea gesprochen:
Joi Sofii, ech ba´ jo gunz durchwiicht.
wa hos tüe mech besiicht ?
"Härme'stadt" mät hiischem Gross un't Martha
.............................
Härme’burj (Härme’stadt)
Mätten aus dem Thuel, dem briden,
Hiewt en Hijel sich än’t Lånd,
Em ze’ Fessen flesst beschiden
Der Zabenj, en Sälwerbånd.-
Vun diëm Hijel drit det Ug dich
Stangden fär, ä wegdem Kris,
Zicht e Lånd dir, hisch uch prächtig,
Wä un ärem Stråch de Ris.-
Af dem Hijel Mängschen wusseln,
Griß, anendlich schengt är Zuel,
Und är Getter, dä benusseln
Sträch uch Bum äm gränen Tuel.-
Sen de Detschen, dä geroffen
Geisa än det Angerlånd,
Und dä ändlich ä’getrofen,
Vun dem Rhein und Miëre-Strånd.
Wor en Fuert vu’ vile Wochen,
Rech un Nit uch u’ Gefohr,
Doch är Mat äs a’gebrochen,
Fräsch, wä e’ bä’m Auszach wor.-
Äre Weg hu sä dro fangden
Un dem stulzen Donau- Flaß,
Und der Strom, gor vil gewangden,
Wor är Stroß und wor är Gaß.-
Huet gelit ä’ munchem Bigen
Se za sengem Sann, dem Ålt,
Diër et kånt, det Lånd kangt zigen,
Diëm de Fuert der Wåndrer gålt.-
Hä äm noe Lånd sich trännen
Ken de Morjen, Owend za,
Platz ze fängden, ze begännen
Mät der fiëste’ Sidlung Ba.
Af dem Hijel awer triëden
Na de Männer za em Räng,
Und det Vulk låuscht ären Riëden,
Låuschend horcht des Vulkes Mäng.
Än dem Räng stohn drå der Männer,
Schild uch Hälmzär fährt der In,
Und der Arbet trå Bekänner,
Schmid uch Båu’r, de åndern Zwin.
Und et riëd diër vun den Dråen,
Diën der Schild uch Hälmpusch zärt:
„Ich, diën ihr erwiëlt, än Tråen,
Hun ich bäs zer Ställ gefärt.“-
„U’gelangt, liëgen ich neder
Hä den Ståw, mir u’vertrat,
Und ich trieden än ir Gläder
Mät der Arbet frihem Mät!“
„Net wo’t un der Wäj gesangen
Mir, des stulze Grafen Kängd,
Dat meng Burj, vum Miër verschlangen,
All me Rechtum fänd ge Ängd!“
„Hu’ verliren ich meng Gäder,
Dinken net u’ se zeräck,
Ihres Weges Schermer, Häder,
Fånd ich weder Fråd uch Gläck.“-
„Niët mich af, wä iresglechen,
Diër ich wor en Ädelmån,
Nämols wäll ich vun ich wechen,
Mät ich dulden oder frå’n.“-
„Nämols wäll ich et bedåuern,
Brächt me adlich Schild entzwi,
Hä äm Lånd der fråe Båuern
Gält der Adel nemermih!“
Ånfert giën de åndern Biden,
Dä mät em stohn än dem Räng:
„Ir Graf Hermann vor kangt liden
Hiër zer Ställ der Wåndrer Mäng!“
„Vun den Rhein- und Niederlanden
Huet ir jëd Gefohr uch Nit
Trålich mät ås iwestånden,
Bräderlich gedilt det Brit!“
Såt der Irst än åsen Råen,
Än dem Vulk, Ich ståmmverwåndt,
Än dem Båuernvulk, dem fråen,
Fräer Båu’r äm fråen Lånd!“
„Und zem Zichen wä mir tråen
Ich, diën mir zem Frängd erkånt,
Så de Burj, dä mir hä baen
Ech zer Iihr, no Ich benånt!“
Härme’burj, ta Stadt der Iihren,
Kraft und Tratzwiër detscher Uert,
Spëter Nowält sållt ta lihren
Åser Väter Wånderfuert!“
(aus; "Wat wor" von Robert Schuster)
.............................
Härme’burj (Härme’stadt)
Mätten aus dem Thuel, dem briden,
Hiewt en Hijel sich än’t Lånd,
Em ze’ Fessen flesst beschiden
Der Zabenj, en Sälwerbånd.-
Vun diëm Hijel drit det Ug dich
Stangden fär, ä wegdem Kris,
Zicht e Lånd dir, hisch uch prächtig,
Wä un ärem Stråch de Ris.-
Af dem Hijel Mängschen wusseln,
Griß, anendlich schengt är Zuel,
Und är Getter, dä benusseln
Sträch uch Bum äm gränen Tuel.-
Sen de Detschen, dä geroffen
Geisa än det Angerlånd,
Und dä ändlich ä’getrofen,
Vun dem Rhein und Miëre-Strånd.
Wor en Fuert vu’ vile Wochen,
Rech un Nit uch u’ Gefohr,
Doch är Mat äs a’gebrochen,
Fräsch, wä e’ bä’m Auszach wor.-
Äre Weg hu sä dro fangden
Un dem stulzen Donau- Flaß,
Und der Strom, gor vil gewangden,
Wor är Stroß und wor är Gaß.-
Huet gelit ä’ munchem Bigen
Se za sengem Sann, dem Ålt,
Diër et kånt, det Lånd kangt zigen,
Diëm de Fuert der Wåndrer gålt.-
Hä äm noe Lånd sich trännen
Ken de Morjen, Owend za,
Platz ze fängden, ze begännen
Mät der fiëste’ Sidlung Ba.
Af dem Hijel awer triëden
Na de Männer za em Räng,
Und det Vulk låuscht ären Riëden,
Låuschend horcht des Vulkes Mäng.
Än dem Räng stohn drå der Männer,
Schild uch Hälmzär fährt der In,
Und der Arbet trå Bekänner,
Schmid uch Båu’r, de åndern Zwin.
Und et riëd diër vun den Dråen,
Diën der Schild uch Hälmpusch zärt:
„Ich, diën ihr erwiëlt, än Tråen,
Hun ich bäs zer Ställ gefärt.“-
„U’gelangt, liëgen ich neder
Hä den Ståw, mir u’vertrat,
Und ich trieden än ir Gläder
Mät der Arbet frihem Mät!“
„Net wo’t un der Wäj gesangen
Mir, des stulze Grafen Kängd,
Dat meng Burj, vum Miër verschlangen,
All me Rechtum fänd ge Ängd!“
„Hu’ verliren ich meng Gäder,
Dinken net u’ se zeräck,
Ihres Weges Schermer, Häder,
Fånd ich weder Fråd uch Gläck.“-
„Niët mich af, wä iresglechen,
Diër ich wor en Ädelmån,
Nämols wäll ich vun ich wechen,
Mät ich dulden oder frå’n.“-
„Nämols wäll ich et bedåuern,
Brächt me adlich Schild entzwi,
Hä äm Lånd der fråe Båuern
Gält der Adel nemermih!“
Ånfert giën de åndern Biden,
Dä mät em stohn än dem Räng:
„Ir Graf Hermann vor kangt liden
Hiër zer Ställ der Wåndrer Mäng!“
„Vun den Rhein- und Niederlanden
Huet ir jëd Gefohr uch Nit
Trålich mät ås iwestånden,
Bräderlich gedilt det Brit!“
Såt der Irst än åsen Råen,
Än dem Vulk, Ich ståmmverwåndt,
Än dem Båuernvulk, dem fråen,
Fräer Båu’r äm fråen Lånd!“
„Und zem Zichen wä mir tråen
Ich, diën mir zem Frängd erkånt,
Så de Burj, dä mir hä baen
Ech zer Iihr, no Ich benånt!“
Härme’burj, ta Stadt der Iihren,
Kraft und Tratzwiër detscher Uert,
Spëter Nowält sållt ta lihren
Åser Väter Wånderfuert!“
(aus; "Wat wor" von Robert Schuster)
Oktoberfest
En Siweberjer än Bayern
lihrt schniel det Feiern
af der Theresienwis'
mät senger Frah, dem Lis.
Se kun ous Kliescheiern.
En Siweberjer än Bayern
lihrt schniel det Feiern
af der Theresienwis'
mät senger Frah, dem Lis.
Se kun ous Kliescheiern.
Wåt as bliwen?
Wåt bliwen as vun deem wåt wår?
Et sänj en wevål Bälder når,
Erannereng vun hiesche Stonjden,
da a Målderf ech hu foijden.
De Reejër sahn ich hetj noch granj,
en sahn de Wedjen hetj noch blain.
Ich hieren an der Båch det Wåssër,
nor de Gesichter warde blåssër,
da vertraat gewiëst vuer långër Zetj
doch munch old intj sahn ich noch hetj.
Der Grüssvotër 'si ståttlich grüss
en lawliche Black håt se, de Grüß.
En Ahnepåss erannert drun,
et sänj vüll Gähr nüe schün dervun.
Et as dich når en åld Påpäiër,
Doch hetj as et mer law uch däiër.
Vum Grüssvotër besårjt går fänj,
"Namm e mat vu mir me Käntj".
Dåt as bliwen nüe zem Shlåss
Erannerenk----uch der Ahnepåss
(aus Hilda Juchum's Gedichten)
@ Hilde, ech daonken der åf't haarzlichst derfiur.
S"ä"rvus
Wittl
Wåt bliwen as vun deem wåt wår?
Et sänj en wevål Bälder når,
Erannereng vun hiesche Stonjden,
da a Målderf ech hu foijden.
De Reejër sahn ich hetj noch granj,
en sahn de Wedjen hetj noch blain.
Ich hieren an der Båch det Wåssër,
nor de Gesichter warde blåssër,
da vertraat gewiëst vuer långër Zetj
doch munch old intj sahn ich noch hetj.
Der Grüssvotër 'si ståttlich grüss
en lawliche Black håt se, de Grüß.
En Ahnepåss erannert drun,
et sänj vüll Gähr nüe schün dervun.
Et as dich når en åld Påpäiër,
Doch hetj as et mer law uch däiër.
Vum Grüssvotër besårjt går fänj,
"Namm e mat vu mir me Käntj".
Dåt as bliwen nüe zem Shlåss
Erannerenk----uch der Ahnepåss
(aus Hilda Juchum's Gedichten)
@ Hilde, ech daonken der åf't haarzlichst derfiur.
S"ä"rvus
Wittl
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
