Kē Klenålesch -Roder Dialekt- Et wos var net ze lunger Ziet, an tåpfer tichtich Frau an eusem Röd. Sä wos bekamt an der Jemain. Dä mucht sich am Wänter åf de Weech, ke Klenålesch iwert Reech.
An Bråstloatz håt sä jedången, bäm Tupes Mächel åf der Hih. Di håt låße såin, uch ear ampfaulen, behuund, nåi´m īrschte Schnī keent sä dot Pelzchen haulen.
Den amdern Douch des Moarjest froih bä såschem dätchem Naiwel, wal sä netmih wörden, nam sich an Årbesstaiwel
am verbäjån ois dem Jöörten, sich bairchoißen dråf ze steazen, vielliecht uch zem sich wairen, var Håinden uch Jedairern. Oiverdrößen dürch de Bouch,
uch an den Dailchern iewern doißrich niuch, such sä de Stiech lunest der Mill dåi oißen, dem Waunert zeu üm Berleschreech.
A Füiß sprang dürch de Hiuch lief an den Damneljröwen woi a sich, am Rühr verkriuch. de Staiwel håt jehöwen, Eos Frau, an kraisch:
Weer dier Klepel når an Biß, ich hat et dir jewisen older Füiß. jefeefert uch jesoolzen hat ich dir de Flih, de Peelz jeschånt uch metjenun zem Klirschnar Tupes åf der Hih.
Sä jieng når lüüs bairchoißen, bliw uch oaldaist ståhn, zem reesten, zem sich beseanen: Bold best te neu auwenåf, dåi eannen, wit et loachter jåhn.
Nehm når dier Naiwel endlich aist an Unt. Di wēr villiecht sich haiwen. Sä schlüß uch de Hunt an fieng frumm ün ze baiden:
Mä Joitt am Hiemel diet äs zem bekridden, nim desen Naiwel bold awech, dot wail ich huit dich bidden, säs kün ich nieman iewer´t Riech.
Endlich, wos sä dürch de Beasch der Naiwel wörd uch dåner, åf der Hutwaid jieng et loachter de Låft wos koil uch freasch: und neo, baircheane jåh mer.
Et håt jereift, det Jrås wos weiß wä det Mair mät Peareln füll jeleißt. Der Steech når wä an Füür, aist dief, dråi weder schmiul, bevaur di sich, totål am Jrås verlür.
Auwenåf bliw sä aist ståhn, hault dief Låft, an stetzt sich åf de Staiwel, betröchte wal sä häiherois neu de Natür hä auwen wos, jelut nichan Naiwel. De Augen lies sä schweifen, iewer´t Lamdt.
Det Mårjerüüt vün haunder Målemseifen daint sich iewert Blådemårtnar Riech, ün Hiemel måilt eat foarwich Streifen. Dürch den Hårzbeasch kiekt an´t Tool de Soan, woatcht de Natür ois ärem draimen,
oalles rihrt sich freasch vün ear bestrohlt jelöserå Peareln hingen ün de Baimen… Kliener Miensch hüs teu niuch net arkamt: Far dich hüt Joitt dies Prööcht, bestolt. Wi Joitt net faircht hüt nichan Ziel aracht.
Und bäs sä sich amsouch, wos de Soan uch´t Mårjerüüd aweech, dot wos wärläch besåinder Weader ün diesem Wänterdouch. Droif Waulken hingen iewer´m Reech.
Oinj am Tool, zwåir mät Naiwel niuch schair jamz bedåtcht sooch em de Jemain Klenålesch mät der Spetzt vüm Türen, wä dä ois dem Naiwel råtcht.
Dått ün diesem Türen east net stiemt dot mearkt sä niet, hat sä den jenau betröcht dråi hat sä sich dot uch jedöcht, denn die such ois, jelut wä di a Röd. Wi dinkt sich neu, wut wos passiert? Am Naiwel håt sä sich veriert; bäs oißen dürch det Berleschreech, üm Wunderstohl baircheanen åf dem braid jedrekten Hairdestiech.
Sä wos sich jamz sächer häi, an döcht: Asü wä ich jåhn kü bestimt mättelt an der Jemain, ich ke Klenålesch eanen. Neu bliw sä ståhn, sich ze beseanen.
An diese Kalipe wühnen, wä a Röd asevelt Schåttertzejünen? Et kit mer vaur et wer net wåihr bäm Föer dertif dåi seatzt… der Hanzika mät dem launken Hoir. Ün diesem naiwlijen Douch, wal di an Keeßel schmidden. Wä dä stoatlich Frau hai sūch zäckt hai an döcht bä sich: Et jit wärläch Trüdden.
Dråi sprang a åf, an såit: Jeundooch Naina, wot bruunt uich z´eus? Schålden uich an Heleft Bouchen uch a Viirel Kauren, ich kam dervaur uich dieset Keeßel mouchen.
Bä mir es dot net verlauren. Ihr weaßt ich bän, ihrlich Roadar Zejün. Nätchest hün ich east verholden vün dem, wut ich verhamdelt, uch wut ich verspriuchen hün.
Vün de Såksen hün ich vill jelihrt, uch wä em sich benit. Når jeestern håt ich Kaulen, dä hün ich huit verbroit, der Kuckuck soll de Oarbert haulen, mich jeplåicht uch jamz amseaß bemoiht.
Teu bäs schlau, teu såscher Kneist, ich kün dich net am dot, såi mir am det Föer dot hållesch, wunni wä asü, uch am wot, sed ihr hair jetåwert, ke Klenålesch?“
Ich.. bän a Klenålesch net jewaist, a menem Laiwen nameal aist. Dör wel ich uch net zaugen, ich bän an ihrlich Roadar Zejün, niuch hün ich niemesten belaugen.
Enzet luichs teu wä a Zejün, åwer bes teu an Hnzika-Breuder di sien Kalip häif, a Klenålesch hüt? Laß mich arwäschen dir det Hoir zem sähn, draimen ich åwer äs et wåihr.
„Ihr sed an Trüd, dot hün ich mer jedöcht. Zwei Eisen hün ich an´t Föer jelöcht, aint zem de Hink ün ihre Keeßel schmiden, mät dem amdern wairen ich mich, ken de Raiwar, ken Hexen uch keen de Trüden“.
Neu bleatzt der Frau a Lächt dürch´t Hirn sä ließ sich an de Knäi an jraif sich ün de Stirn:„Hanzika´t wird mer licht, wut mir neu äs passiert, jiet et niet a Röd uch an der jamzer Welt-Jeschicht.
An Schamd es diet. Bän ich blamiirt! diet sollt teu nimestem arzailen. Dean Schaulden, well ich striechen, den Bouchen, dot Viirel Kauren. Kaust teu mir ihrlich diet versprichen?
Naina, åf den Hanzika, diesen Olden kam sich an såksesch Frau verlåßen. Schwairen Uich åf Böört uch Jrünn, dått ich nätchest hü jeholden wut hielich ich verspriuchen hün. * Ǻf dot, dråi zimlich bold, hün ich jehüürt wä de Frauluit et sich hün arzohlt, wä aist der Zejün sich håt verspriuchen. Wä dä tichtich Frau sich håt veriert, wä der Füiß am Rühr sich håt verkriuchen.
Wä mät dem Bouflesch der Zejün wos bliwen, asü hüt em an der Jemain et sich arzohlt. Zwåir hün ich et dörjestolt, uch åfjeschriwen, meer hüt mir imest aist ün´t Hårz jelöcht: Der Hanzika hat sich dies Jeschicht ardöcht. 24. März 2001 Hedrich Martin der Ijel