De Landlerfahn vu Wormlich.

September 2008
Frā Susanne tawert vun Nimesch kē Wormlich änt Fårrschheos. Ech wunne schüin ä Wormlich äm Fårrschheos. Frā Susanne bronjt zwīn schwoarz Heangt mät. Dem Pächter Danni hun ech versprōchen de Stall ze holden. Ech bekunn de Schlässel vun er jēder Kummer. Wo niche Schlässel äs duer richten ech enen. Ech bä Schlosser uch Heosmīster. Än er jēder Kummer fanjden ech äst. Verrōst Iuwerihren uch verschammelt Bratcher. Än ener vun dese Kummern äs uch e Båckiuwen. Äm Dōch iwer dem Båckiuwen äs e Lōch esi grüis wa e Fenster. Än de Båckiuwen rēnt et änen. Der Kaller äs voll mät Kråtzewetzglaser, zebōchane Flåschen uch verfealt Koffentrēf. De Kōlk-Keal äm Kaller äs läddich. Duer bedreht sich villet. Zwäschen den Scherwen fanjden ech uch en Zahkerbes. E äs eos geblosanem Glues. Mät dem Zahkerbes ziuch em de Wenj eos der Koff, dernoh dēt em schniell den Dommen åf det Lōch vum Kerbes, end stiuch dåt lūnk Onjt vum Kerbes änt Konjtchen. Esi floß der Wenj eos dem Kerbes änt Konjtchen. Der Zakerbes stammt bestemmt eos der Gluesfabrick Freck. E äs zwor netmih gūnz åwer glåt geat geneoch zem äm Museum det ze zijen wot ech ha verseockt hun ze erklēren. Än der gresster Kummer stiht di kaput „Rasenmäher“ e Kanonen-Iuwen uch vill, vill Bäjer. Vun dese Bäjern hun de Meis de Hēlewt frēssen. Zebrochan Möbel uch verfealt Bratcher senj än er jēder Kummer. Ech mess det Fēer äm Båckiuwen endzanjen uch villet verbräen. En wefel Bäjer vun desen, da ech verbräe mess, huet noch nemmest geliasen. De Meis åwer hun net dernoh gefrocht.
Dēn undern Dōch krächen ech åft Hemmelz. Ha se vill eisera Båter, zebrochen uch verrōst. Derzwäschen amgedreht Kisten uch Kiffer. Ǻlles schair läddich. Īn Kist äs esi grüis wa en Trunn. Än der luet åf dem Boaddem en zerässan Parapleé, e Kirchepēlz vun de Mōten total zefrēssen. Zoaddern uch Gluesscherwen vun er „Hinterglasmalerei“ Bäjer uch Iwrichbleiwsel vu Bäjern senj ha uch, dem Iardbåddem schwēr. Ǻf Hemelzern kannen ech mech ois. Ǻf Hemelzern hun ech schüi villet fanjden wot äm Museum breochber äs. Et kit mer net zem glīwen dått ha äst Breochberet noch ze fanjde wēr. Doch ech lichten mat der Batrīlåmp anjder dem Dōch ameränk. Än em Wänkel fēst anjder dem Dōch äs äst. Et äs mät olde Klīdern zeagedåckt wä verstōchen--- uch mät er zerässaner Dāck ägewäckelt, wä verpåckt.
Ech hiawen et åf, et äs en Ǻlmeroachen. Bemolt noh Trunnebutzer ca.1900. Et huet dråf gerēnt, end äs zemmlich kaputt. End anjder desem Ǻlmeroachen, mät der Bemoleng uewenzea gedreht, äs noch en Ǻlmeroa. Se äs ä vill bēsserem Zeastoand. Datīrt 1851 mät em fremden Numen dråf: Mathias Pesamosca.
End anjder deser Ǻlmeroa fanjden ech noch en Ǻlmeroa. Da drätt äs genah esi grüiß wa dä zwēt. Doch än noch bēsserem Zeastoand, wanjderbor bemolt mät der Johreszohl ä grüißen Ziffern 1784. Ech hīren det Hårz klåppen ä menjer Broast. Des drue Ǻlmeroaen sen e klīn Vermejen. Mēr wel Museum wett sich brästen dermät. Än der klenner Stuf åf der Burch äs niche Ploatz iwrich. Än dem grüiße Wunzimmer äm Farreschheos hun ech des drue Ǻlmeroen åfgestollt. Uch ållen drue Schōfzimmer hun ech wä e richtich Museum ägericht. Frā Susanne äs begīstert. Uch dem „Patron“ gefallt et. Än dian Dājen hun ech drohn uch det Gedicht geschriwen:
Än der Väderschtstuff zer Fårreran do stiht e såksesch Bāt sänt longhar huet zem Schlōfen drän sich nemmest mih getrāt.
Schlōfmuseum hīst et nea åf Såksesch, Dōch uch Nōcht. Schlōfbunk bemōlt, gehīrt derzea wī hat sich det gedōcht.
Dink når īst, Museumsschlōf äs fuer as Kultur Gewänn Dornröschen wåcht nea endlich åf end lullt dech fridlich än.
Oktober 2008 Et ku Gēst vun Holland uch Schweden. Eas Hotel fēt un ze funktionieren. Eas zwīn schwoarz Heangd, Alexa uch Alina, werden bekūnt. Se spranjen iwer ålle Geschätzer end moche līchtet än der Gemīn. Ech bekun den Ǻfdroch, de Geschätzer esi ze reparīren, dått de Heangd netmih iwern kräche kennen. Uch en Kalipp mess ech fuer des zwīn Dingos zammern. Et fehlt um richtijen Material derzea. Ech erännern mech un da gressest Trunn åf dem Hemelz, end dinken, duer bedrēe sich de Heangt ållebīt, won ech e Lōch än de Båddem vun deser Trunn schnedden äs de Kalipp fertich. Esi krächen ech wedder åft Hemmelz, end schlappen da grüiss Kist åf den Trapen eruewer. Äm Hof drēen ech se am end nian mer de Schofel. Di zebrōchan Paraplēe uch de Zoddern ku bä de Mäst. De Scherwen vun der „Hinterglasmalerei“ betruechten ech nōch īst end iwerliajen, soll ech se besoarjen oder net. Den Kirchepēlz mess ech fotografieren, esi zefrēssen wa e äs. Dem Beld gow ech spēter den Nummen „Mottenfraß“- Nea liasen ech äst Geschriwanet åf ener vun desen Zoaddern det Wuert mät rüider Foarf geschriwen: -- ewangelesch-glech fallt mer af, ewangelesch mät „w“ geschriwen. Ech wäckeln des „Zoadder“ eosenūnder end liasen oalles : Fahne der ewangelischen Transmigranten Bruderschaft in Grossau. Aufgerich- tet unter den im Amt stehenden: JOH.STIEGER alt KNECHT JOSEPH EDER jung alt KN. JOH.GRIESSHOBER bey-sitzer Im Jahr 1777
Ǻf der ēpescher Segt, åf dem schmuelen Streifen Äm Wänkel åf der lenker Segt: Prediger Salo- mon äm Āck åf dem Onjd vum dem salwe Streifen : Kap.XII.V.I.
Ǻf dem brīde Streifen wa äm Rēnebiugen iwer dem Beld Gedenke an deinen Sc---er in der Jugend. Det Wuert Schoepfer än der Mättelt äs verwåscht , ech kanjt et entziffern når nodem ech än der Bibel bam Prädijer Salomo nohgeliasen hoat. Ǻf dem zentralen Medallion en Hellich-Beld Mät dem äs sächer Gott Schoepfer gemīhnt Da riacht Hūnd åf der Broast, da lenk äladend hoalwich eosgestrakt. Äm Hangdergreongt des Hīwtes, äs net wa gewehnlich ba Hellijen en Strahlenkranz sangdern det Droa-Ack.Typesch evangelesch.
Martin Hedrich
7. Januar 2010

Martin der Ijel

Weitere Anekdoten, Geschichten, Erzählungen »