Fuesnicht äs als Fäst bekunt
äm ganzen klenen Sachsenlund.
Wo en jeder de Sorjen let loan,
äm sech un desem Fäst mät ze froan.
Et äs en Fäst eos geader, alder Zejt,
wo de Lejd undersch liewten wä hejt,
wo der Gebouer äm Wängter saß af der Trun,
pipt än Geduld seng Pfef und dreht de Grun.
Ous dem Pflugkalender det Wichtigst las,
des Owends em dat besprach än der Gass.
De Frau saß un dem Roken,
spann erov den däcken Zoken.
Sä backt Hibes, Knädel uch Brit,
vun dienen em bekum Backen esi rit.
Äm Hof der Kokesch det Wädder kreht,
dro enjeder waßt, wä e de Arbet unfet.
De Känjd spilten mät Zadderdoken,
eos Kukuruzhor drehten sä änen Loken.
Af de Tofel än de Schiul em schriw
und gav sich Mäh, dat em net zeräckbliw.
Hejt sen mer iwereos modern Lejt
und hiren nor noch vun der alden Zejt.
Mer sätzen af Fotäl uch Couch as neder
und hiren äm Radio uch Fernsehn det Wädder.
Mer backen Schnitten uch Torten,
Kligebak allerloa Sorten.
Mer sän Fernseh und liesen uch Roman,
eos dienen mer as oft machen asen Plan.
Än der Stuw em sturkelt iwer de hescht Spilsachen,
dä asen Kängden nichen mi Froad machen.
Än der Schiul äs net vil Wih uch Ach,
dänn em kit durch uch ohnen vil Krach.

Doch zä enem senj verpflicht de nächst Generationen:
Ze pfliejen Sitten uch Traditionen.
Derzä uch de Fuesnicht gehirt,
esi wä mir et vun den Alden hun gelirt.

Gertrud Grigori, Lehrerin i. R.