Bu’m Dokta

Die olten Leit wen sie no darinarn kina auf’n Dokta Fischer i’da Stodt. E hot a bissl an steifn Hols g’hobt, is a sovüll grantig g’wesn und is mit’n Kronka schlecht umg’sprunga.
An am Moring im Hörist (Herbst), i’ olla Hergottsfrüa, kimmt a Baua aus Michelsberig zum Dokta. D’ Michelsberga redn nuar saxisch, wal s’moanen, a deitscha Mensch kon s’ nit vastehn. So grüasst a holt:
„An hischen gaden Morjen Härr Dokter!“
„Morjen!“ brummelt da Dokta.
„Härr Dokter, ech bidden hisch…“
„Zähn Se sich eos!“ befüllicht da Dokta.
„Awer Härr Dokter, ech bidden…“
„Zähn Se sich eos, zum Schlach trefen!“ kollt na da Dokta on, wia a winniga (wütender) Hund.
Hiatz hot eam da Michelsberga frali neama nix z’sogn traut und hot holt d’Joppn und d’Hosn auszogn und am Stual hi(n) ton.
Wiar a aug d’ Pfoad (Hemd) üwa’n Bugl folln lossn hot und nockad do g’stondn is, wia an Off, frogt na da Dokta:
„Alsi riede Se na! Wat dit Änna wih?“
„Herr Dokter ech biddn, mir dit glatt näst wih! Ech hun Ännen nord et Hulz broicht, wat Se äm Frähjohr bestalt hadden.“

Misch Maier

Aus der Publikation „Neuer Weg“ Nr. 6446 vom 14.01.1970

Weitere Anekdoten, Geschichten, Erzählungen »