Krastdoch an Siwenbärjen - Erannerungen öüs der Kandjheït

Fuïerlich de Glöcken klånjen dö an dem Karpatenkrämz åch de Frodj åf Ïerden brånjen an des Krastdochs Lachterglämz.
Andjen nöch erstöhn dai Zädjen, ströhlt der Kandjhëit Frodj uch Glack, end et flåcht an Glack uch Lädjen de Erannerung zerack.
Hieren nöch dai Glöcken klånjen, dai mir heïmesch uch bekämmt, hieren an der Kirch dö sånjen, dåt et Krastdoch as am Låmd.
Klåndj de Årjel vün hü öüwen, wai äch se når dö gehürt, såntch der Chor det Lëid vum Glöüwen, vun dem Kandj, dot em verihrt.
Naimöls huet der Chor erklangen 'su erhïewend uch beduecht, åls wånn Stille Nacht gesangen diemöls an der Krastdochnuecht.
Åll de Kandjeröügen blackten - glacklich, wai am häschten Dröüm; früh, sai de Beschïerung sackten åndjerem grüßen Dånnenböüm.
Naimend wuerd derbai vergessen, ålleguer wuerden beschïert, Uerm uch Räch, mat soißem Essen -, dot wor de Gemein et wïert.
Em wor ëins, verëint am Glöüwen, an der Frodj uch an der Nüt, höft, dåt nöch der Harr dö öüwen Sårj drëit fur aus daujlich Brüt.
End em wånscht am Kreis drön gueren: „Glacklich Hällich Dauch!“, erfrodj - wai santch oldershïer erfueren -, wïerend et vum Hämmel schnotch.

Dieter Weber

Weitere Anekdoten, Geschichten, Erzählungen »