Ech stöhn of er Bräck
von Edith Stirner, Sommer 2005
1. Ech stöhn of der Bräck, en sanj ent Wosser,
wot es doch det Leawen vóul Nedj och Hosser,
vóul Lochen och Matzen, vóul Frodj och Le:id,
en Offen och Oawen e:ist onj trö bre:it.
2. Ech sanj dem Wosser hondjerher,
dö fleßt et wetjer en det Meer.
Wot se:il nouch kun? Ech we:iß et net;
Ech drähn mich am zer óundern Setj.
3. Ech sanj ent Wosser geflóußen et kit,
en irjendwa ben ech bekrit.
Kantj et erzealen wot et erfoahren,
vun den Wóulken eroa bes en den Groawen.
4. Et werd esü viel Bächer fellen,
doch et behaltj et für sech em Stallen.
Ech stöhn of der Bräck,
en dinken zeräck:
5. Ech dinken zeräck un en Geme:in,
mettendren wa'n Parl - de Kirch of dem Re:in -.
De Klöken em Turn da hun begle:it,
as Ze:ider ändjen en Frodj och Le:id.
6. Nöuchts wonn ollest schleff,
de Klök er Gevotteran reff,
da stöngt om Hottertgesche:it um Re:ich,
et wor da olt, klöch Ke:isere:ich.
7. Sa teischten Noichke:iten ais,
en iwersprungen nechen Hais,
sa woßten iwer ollest Besche:id:
iwer det greßt Gläck, och det defst Le:id.

8. Erleawt hun sa en vielen Göhren:
Geburt och Düd, Frodj och Zähren,
Pest och Krech och Feier,
Nüt och Quoal och Treier.
Vürsicht, Räcksicht, Äsicht,
Tro och Law och Nösicht.
9. Vielet hóut as Kirch durchleawt,
mir begle:iten sa en Stäck vum Weach,
ent of desem klenen Stäck,
wort eas bescheart asevelt Gläck.
10. Ha ben ech gebühren, ha liert ech göhn,
den irschten Schrett hun ech ha gedöhn.
Em Toal vum Wiesengroawen geborjen,
wakten mech de Klöken jeden Morjen.
11. Den Doch iwer dö le:iten mech,
det Motterharz vun Law sü rech,
de Vóuterhóund sü secher och reach,
begle:iten menjen Leawensweach.
12. Ech liert det Matzen, liert det Lochen,
ech liert verstöhn muntch haklich Sochen,
de Hondj benetzen, Verstóund äsatzen,
och me:istens hóundeln nöm Harzen.
13. En wochsem Óuch, en óufen Ühr,
en aisgestrakt Hóund, röden ech dir,
denn wot tea gist un Frodj och Gläck,
kit e:ist doppelt zea dir zeräck.
14. Det Schäksoal ower driff eas awe:ich,
awe:ich vun der stóulzen Kirch om Re:ich,
nea ste:it sa e:insam och alle:in,
verlössen metten en der Geme:in.

15. Vum Morjen- bes zem Öwendrüden,
bewocht sa wetjer nóuch as Düden,
ir Le:id och Klöhn hiert nemest mi
vun der Weaderhoach bes un de Hih.
16. Denn feahren de Sochsen ais Ze:id awe:ich,
storv hemlich och de Ke:isere:ich. - - -
17. Doch ollen Ere:ichnissen zem Trotz,
det erleawt ze hun es en kle:in Schotz.

18. Denn den Hedj nö dem Ge:istern,
och den Morren di kit,
kóust tea nor me:istern,
won et en Ge:istern git.
19. En praft det Leawen mech met Le:id,
nin ech mir Kroft ais der Schotztrunn ZE:ID":