Law Såksen !
Ech ban esi früh dått mer ha de Mejlijet hun Såkseschet eran ze schreiwen,und ech well mech glech ba den Administratoren uch Moderatoren åft harzlichst bedunken, da sich de Mäih gemocht hun, des "Stejelcher" ze erårbern.
Lot es nea des Soch ernst betruechten, uch når Såkseschet eranner schreiwen. Gedichter,Prosa-Textcher, Liasestäcker, kurtsch Erzielengen, salwest erliawtet,villecht uch salonfähig Anekdoten. Wichtich äs dått uch Kommentar "Feed back" (wa spracht em åf såksesch?) ålles åf såksesch geschriwe wird. Verschidan Dialekter senj jo bä as net når akzeptiirt sangdern uch garren gesahn. Won emmest zem irschte Meal Såksesch schreiwt, måcht hia wohrschenjlich uch Fehler. Mir versacken än em undern Stejelchen des Fehler eoszewatzen, uch än em "Seminar" oder Literareschen Gespriach iwer des "Fehler" ze riaden.
Ech mochen nea ha den Ufong mat em Gedicht, end melde mech dro wedder, nodeem der Zweet, Drätt, uch Viirt senje Badroch än dä "Såksesch Wält" geluecht wit hun, mat em Liasestäck.
Än desem Wuert
Målderfer Dialekt
De Warelt ku´ mech net verstean
wonn ech ast åf dem Harzen
äm Büesem, åf dem Liewen drean,
am det uch ze verschmarzen
mes ech e Wuert åf såksesch sean.
Et git e Wuert wot em verstiit
meer hot em et net gelihrt,
äm Büesem, åf dem Liewen driit
åls Käind si oft gehüürt,
bevuer em noch kaint dinken.
Ech wear schüin en der Diir
de Motter rüf det Wuert mir nea:
Vergass et net, hold et än Ihr
Gott soll dain Schratt dir linken.
Und oissen ziuch ech drea.
Än de Warelt mosst ech traden
åf Steijen da det Liewen schreiwt
noch kun det Wuert ech rieden
såksesch uch ma Schaksel bleiwt,
wonn en am ech biaden.
17.März 2005 der Ijel
ttp://www.siebenbuerger.de/ubb/Forum17/HTML/000078.html
Aktion -Såksesch schreiwen-
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
Båm ålden Kirschbîum - cha, wioher - et wåren Nutschen,
wuënn îuch de Kirschen beisser håwen es geschmockt,
hu mer, stott Kirschekarn ze lutschen,
met grånjen Fonjern Nutschen ofgetschockt.
Gefährlich wär jo - siot miëng Griuß - îuch di kålt Schåden.
Of bå diar Hetzt en wëurmer bëisser wär gewëist?
Dëranjder en Kalipp mir båden
end kriuchen wå de Offen durch't Geëist.
wuënn îuch de Kirschen beisser håwen es geschmockt,
hu mer, stott Kirschekarn ze lutschen,
met grånjen Fonjern Nutschen ofgetschockt.
Gefährlich wär jo - siot miëng Griuß - îuch di kålt Schåden.
Of bå diar Hetzt en wëurmer bëisser wär gewëist?
Dëranjder en Kalipp mir båden
end kriuchen wå de Offen durch't Geëist.
Gunz än der Neet.
E såksesch Liasestack
Gunz än der Neet wea mir wunnen befoind sich di old romantesch Frittef. Dot as der iinzich Frittef än Europa iwerhiift, ä senjer Uert. Än der irschter Zegt wa mir hiar getawert senj, geng ech net garren durch dese Frittef.
Ä wirklijet senj et zwiin Frittef. Än der Mättelt durch en hiu Moer vunenunder getrennt.
Der Isrealitesch uch der Krastlich Frittef. Denn niarest åf der Welt hun de „Kinder Abrahams“ mat den „Kindern des lebendigen Gottes“ esi neah baenunder uch esi fridlich matenunder geliawt, wa ha än deser Stoadt.
Än dem Geahr wa ech mer de Foss zebrochen håt, uch mat Kräcken goen mosst, ban ech oft durch desen Frittef gegongen, wiil der Weech kertscher woer, bas än de Stoadtbibliothek.
Den Rollstuhl kanjt ech net benätzen, wiil mir um Häffel wunnen, und de Bibliothek sich åf dem undern Häffel grued iwern befanjt. Uch äm Wängter ban ech schair jeden Dooch durch dese Frittef, åf dem schmuele Stech zwaschen de Grawern, durch däcke Schnii gegongen.
Di Doech åwer vun dem ech erziallen, woer e Sommerdoech, und ech ban åf der Bunk angder der older Loind, mattelt åf dem Frittef geseessen. Hun ast geschriwen end hun deen Legden zeagesahn wa sa de Grawer fliajen. Da Fra mat blo karriertem Pendel, un dem bestemmten Graw as hegt uch weder ha. Sa huet mir öfters begehnt, und iist en Doech hun ech äm verbagoen „Grüßgott“ gesoet, sa hot mat „Geaden Doech wänschen Härr der Ijel“ frändlich zerackgegrosst. Ech woer perplex end bliw stoen, sa åwer leechelt når end geng wegter. Sänt deem Doech wåsst ech, des Fra as en Landsmännin, ent kennt mech vun ierest här, viellecht vum Kabarettstüble, än deser klenner Stoadt, wo ech åldiist åftradden.
Ba er underer Geliajenhiit hun ech versackt mat deser Fra änt Gespriech ze kun, åwer sa huet net viell Loast zem riaden geziicht.
Der Doech woer esi e wuerem Speetsommerdoech, enner vun den letzten äm Sommer den em noch än der Soann richtich genessen kanjt. Et hengen iinzelan Faddem vu Späjelwaat än der Loaft, der Sperber plåddert hiu iuwen än der Låft, åf der salwer Stall, wa wonn hia sich jeden Moment åf irjend ast eruewer stiirzen messt. Der Harwest håt de Bladder vun der older Loind schiun guuldich gial gefarwt. Maschen tschirpsten iuwen än den Esten, wea sa arihr Nastcher hoatten.
Un desem Doech kum da Fra mat dem blo karrierten Pendel åf mech zah, mat den Wiertern : „Terf ech åf Ihrer Bunk Plåtz nien, Härr der Ijel“ „Ǻwer bitte“ soet ech. „Ech hoffen sa wiilen mech net verspeeteln, denn irschtens as des Bunk net menj, und zweetens ban ech nichen Härr der Ijel, sangdern ech hiissen ifåch der Ijel“ „Et as geat der Ijel“ sot sa. „Ech kannen sa sänt long har, und ech wiis dått sa mech net kannen, glatt äm dått wiil ech ännen menj Geschicht erziallen, villecht schreiwen sa iist en Doech en Roman åf menj kurtsch Melodramatesch Erliawnes“
End sa feng un ze erziallen: „Sa wassen jo mir kun vu Siweberjen, foaweviirzich Goer woere mir Fronjdert mat menjem Muun. Vuer drä Goeren as hia gestoarwen. Ǻwer et as net senj Graw wot ech ha fliajen. Mir woeren gang froindert wa mir keen Detschluund kummen, end mir woeren iwer, uch iwer gläcklich. Mir lessen es än deser Stoadt nedder. Menj Muun bekum en Ustalleng åls Fremdsprochen-Korrespondent ba der FAZ, eosserdem verkuuft hia luufend Kolportagen un de Bulevardzeddeng. Mir hun e Stäck Luund gekuuft, uch es dråf en Villa gebaht, wa net meer wii vun de Såksen. Känjd håtten mir nichen. Än deser Stoadt wo mir gebaht hun, wunnen viel Såksen, uch licht Menschen. Mir woren noch net richtich än Detschluund ukun, erzaulten da licht Mealler, menj Muun wet mech bedräjen, hia häw e Lewken ha än deser Region. Ech hun et näckest gegluuwt. Ech wåst, et as der Nedd vun den lichte Meallern, da wiilen eas Gleck par tout zestiiren. Lenks uch Riachts hun ech esefelt kaputt Ihen ä menjem Liawen gesahn dått ech geneuch hun dervun. Ech hun menje Mun vun Hårzen gärren gehuet, und hia mech uch. Vuer de Legden uch vuer ållem Geriad hun ech mer de Üiren zeageståppt, end hu gesoet: Holt ihr ich da aferschemt Meller, ech wiis vun nast end wäll uch nast hiiren. Eas Ihgläck hu mir genoossen bas zeleetzt.
Wot mä Muun sich gewänscht huet ä senjem Liawen, woer, wa hia soet: „Wonn ech stärwen, wiil ech ä Siweberjen åf dem Frittef vu Wanjerthäffelsderf begruewen warden.
Und de Adjuwanten sellen mir en Requim vum Verdi blosen, desen Wänsch hun ech am erfällt uch det Begrafnes dertnedden Organisiert. Når Requim vum Verdi kanjt ech nichend åfdreiwen. Da heddich Aduvanten kennen daut net, ech hun dron zwien Musikstudenten vu Kleosembrich bestoelt Da hun en Preludio vun der Kompositon Mozarts Lux aeterna, Adagio, d Sopransolo + Allegro, d Doppelfuge Preludio und Kyrie. Mat Bassetthorn uch Fagotte, improvisiert. Ech hoffen når dått me Muun dermat zefridde wor, denn ast beeseret kanjt ech net bestallen. En wevel Woochen no dem me Muun gestoarwen woer, hun ech zwaschen senje Bäjern e Bäjeltchen fangden mat senjer Hundschräft. Mat Lay-Out fartich vuer de Dräckeroa. Daut Bäjeltchen håt den Titel:
„Erotische Posie,
meiner heißesten Phantasie
ensprungen,
Euphemia X gewidmet
und gesungen“
Dersänt dees wiis ech Beschiid. Hu mech åwer iwerhiiwt net åfgereecht. Denn daut uerem Meedchen hun ech net gekuunt, und ät huet mech uch näckest ze Gesicht bekunn. Ät huet sech salwest ambruecht, wä ät schwonger wor.
Bam Berjermister-Omt än easer Stoadt, hun ech droe no deser Person gefroocht. End em huet mir viellet eos dem Liawen vun Euphemia X erzault. Ät woer uerem end håt nemmesten di am en Grawstiin bezuelle keent. Senj Graw ze fliajen, failen ech mich verpflicht denn, at huet jo nemmesten åf deser Welt. End at huet menje Muun glacklich gemocht. Glack vun dem ech uch genossen hun.“
Mat dese Wiartern wåscht sich da Fra mat dem blo karrierde Pendel, en Zeer eos dem Gesicht, steand vun der Bunk åf end geng hemmlich zem Frittef-Diur eossen.
Zwiin Daach lunzemer, ban ech wedder duch dese Frittef gegongen, hun e Graw mat Stiin uch Ǻfschrft za desem Nummen geseokt, hun et dron uch fangden. Sihr hiasch gefliacht, blo Primeln ämeränk, Än stått dem Marmorstiin wor en Miniatur vum Parthenon åfgestault uch fräsch Chrisantemen dervuir gepflunzt, glatt wa da Biim äm de Akropolis ameränk.
En ifåch Pool eos Iichenhulz steand un desem Oint vum Graw. Dråf wor mat schwoarzer Foarf geschriwen: Euphemia Xenopol geb. 1930 in Hxorio Raches Pelepones gest. auf Schloß Wässerndorf Mittelfranken 1971
E såksesch Liasestack
Gunz än der Neet wea mir wunnen befoind sich di old romantesch Frittef. Dot as der iinzich Frittef än Europa iwerhiift, ä senjer Uert. Än der irschter Zegt wa mir hiar getawert senj, geng ech net garren durch dese Frittef.
Ä wirklijet senj et zwiin Frittef. Än der Mättelt durch en hiu Moer vunenunder getrennt.
Der Isrealitesch uch der Krastlich Frittef. Denn niarest åf der Welt hun de „Kinder Abrahams“ mat den „Kindern des lebendigen Gottes“ esi neah baenunder uch esi fridlich matenunder geliawt, wa ha än deser Stoadt.
Än dem Geahr wa ech mer de Foss zebrochen håt, uch mat Kräcken goen mosst, ban ech oft durch desen Frittef gegongen, wiil der Weech kertscher woer, bas än de Stoadtbibliothek.
Den Rollstuhl kanjt ech net benätzen, wiil mir um Häffel wunnen, und de Bibliothek sich åf dem undern Häffel grued iwern befanjt. Uch äm Wängter ban ech schair jeden Dooch durch dese Frittef, åf dem schmuele Stech zwaschen de Grawern, durch däcke Schnii gegongen.
Di Doech åwer vun dem ech erziallen, woer e Sommerdoech, und ech ban åf der Bunk angder der older Loind, mattelt åf dem Frittef geseessen. Hun ast geschriwen end hun deen Legden zeagesahn wa sa de Grawer fliajen. Da Fra mat blo karriertem Pendel, un dem bestemmten Graw as hegt uch weder ha. Sa huet mir öfters begehnt, und iist en Doech hun ech äm verbagoen „Grüßgott“ gesoet, sa hot mat „Geaden Doech wänschen Härr der Ijel“ frändlich zerackgegrosst. Ech woer perplex end bliw stoen, sa åwer leechelt når end geng wegter. Sänt deem Doech wåsst ech, des Fra as en Landsmännin, ent kennt mech vun ierest här, viellecht vum Kabarettstüble, än deser klenner Stoadt, wo ech åldiist åftradden.
Ba er underer Geliajenhiit hun ech versackt mat deser Fra änt Gespriech ze kun, åwer sa huet net viell Loast zem riaden geziicht.
Der Doech woer esi e wuerem Speetsommerdoech, enner vun den letzten äm Sommer den em noch än der Soann richtich genessen kanjt. Et hengen iinzelan Faddem vu Späjelwaat än der Loaft, der Sperber plåddert hiu iuwen än der Låft, åf der salwer Stall, wa wonn hia sich jeden Moment åf irjend ast eruewer stiirzen messt. Der Harwest håt de Bladder vun der older Loind schiun guuldich gial gefarwt. Maschen tschirpsten iuwen än den Esten, wea sa arihr Nastcher hoatten.
Un desem Doech kum da Fra mat dem blo karrierten Pendel åf mech zah, mat den Wiertern : „Terf ech åf Ihrer Bunk Plåtz nien, Härr der Ijel“ „Ǻwer bitte“ soet ech. „Ech hoffen sa wiilen mech net verspeeteln, denn irschtens as des Bunk net menj, und zweetens ban ech nichen Härr der Ijel, sangdern ech hiissen ifåch der Ijel“ „Et as geat der Ijel“ sot sa. „Ech kannen sa sänt long har, und ech wiis dått sa mech net kannen, glatt äm dått wiil ech ännen menj Geschicht erziallen, villecht schreiwen sa iist en Doech en Roman åf menj kurtsch Melodramatesch Erliawnes“
End sa feng un ze erziallen: „Sa wassen jo mir kun vu Siweberjen, foaweviirzich Goer woere mir Fronjdert mat menjem Muun. Vuer drä Goeren as hia gestoarwen. Ǻwer et as net senj Graw wot ech ha fliajen. Mir woeren gang froindert wa mir keen Detschluund kummen, end mir woeren iwer, uch iwer gläcklich. Mir lessen es än deser Stoadt nedder. Menj Muun bekum en Ustalleng åls Fremdsprochen-Korrespondent ba der FAZ, eosserdem verkuuft hia luufend Kolportagen un de Bulevardzeddeng. Mir hun e Stäck Luund gekuuft, uch es dråf en Villa gebaht, wa net meer wii vun de Såksen. Känjd håtten mir nichen. Än deser Stoadt wo mir gebaht hun, wunnen viel Såksen, uch licht Menschen. Mir woren noch net richtich än Detschluund ukun, erzaulten da licht Mealler, menj Muun wet mech bedräjen, hia häw e Lewken ha än deser Region. Ech hun et näckest gegluuwt. Ech wåst, et as der Nedd vun den lichte Meallern, da wiilen eas Gleck par tout zestiiren. Lenks uch Riachts hun ech esefelt kaputt Ihen ä menjem Liawen gesahn dått ech geneuch hun dervun. Ech hun menje Mun vun Hårzen gärren gehuet, und hia mech uch. Vuer de Legden uch vuer ållem Geriad hun ech mer de Üiren zeageståppt, end hu gesoet: Holt ihr ich da aferschemt Meller, ech wiis vun nast end wäll uch nast hiiren. Eas Ihgläck hu mir genoossen bas zeleetzt.
Wot mä Muun sich gewänscht huet ä senjem Liawen, woer, wa hia soet: „Wonn ech stärwen, wiil ech ä Siweberjen åf dem Frittef vu Wanjerthäffelsderf begruewen warden.
Und de Adjuwanten sellen mir en Requim vum Verdi blosen, desen Wänsch hun ech am erfällt uch det Begrafnes dertnedden Organisiert. Når Requim vum Verdi kanjt ech nichend åfdreiwen. Da heddich Aduvanten kennen daut net, ech hun dron zwien Musikstudenten vu Kleosembrich bestoelt Da hun en Preludio vun der Kompositon Mozarts Lux aeterna, Adagio, d Sopransolo + Allegro, d Doppelfuge Preludio und Kyrie. Mat Bassetthorn uch Fagotte, improvisiert. Ech hoffen når dått me Muun dermat zefridde wor, denn ast beeseret kanjt ech net bestallen. En wevel Woochen no dem me Muun gestoarwen woer, hun ech zwaschen senje Bäjern e Bäjeltchen fangden mat senjer Hundschräft. Mat Lay-Out fartich vuer de Dräckeroa. Daut Bäjeltchen håt den Titel:
„Erotische Posie,
meiner heißesten Phantasie
ensprungen,
Euphemia X gewidmet
und gesungen“
Dersänt dees wiis ech Beschiid. Hu mech åwer iwerhiiwt net åfgereecht. Denn daut uerem Meedchen hun ech net gekuunt, und ät huet mech uch näckest ze Gesicht bekunn. Ät huet sech salwest ambruecht, wä ät schwonger wor.
Bam Berjermister-Omt än easer Stoadt, hun ech droe no deser Person gefroocht. End em huet mir viellet eos dem Liawen vun Euphemia X erzault. Ät woer uerem end håt nemmesten di am en Grawstiin bezuelle keent. Senj Graw ze fliajen, failen ech mich verpflicht denn, at huet jo nemmesten åf deser Welt. End at huet menje Muun glacklich gemocht. Glack vun dem ech uch genossen hun.“
Mat dese Wiartern wåscht sich da Fra mat dem blo karrierde Pendel, en Zeer eos dem Gesicht, steand vun der Bunk åf end geng hemmlich zem Frittef-Diur eossen.
Zwiin Daach lunzemer, ban ech wedder duch dese Frittef gegongen, hun e Graw mat Stiin uch Ǻfschrft za desem Nummen geseokt, hun et dron uch fangden. Sihr hiasch gefliacht, blo Primeln ämeränk, Än stått dem Marmorstiin wor en Miniatur vum Parthenon åfgestault uch fräsch Chrisantemen dervuir gepflunzt, glatt wa da Biim äm de Akropolis ameränk.
En ifåch Pool eos Iichenhulz steand un desem Oint vum Graw. Dråf wor mat schwoarzer Foarf geschriwen: Euphemia Xenopol geb. 1930 in Hxorio Raches Pelepones gest. auf Schloß Wässerndorf Mittelfranken 1971
Zwäschen Illusion uch Phantasie.
Et sot de Illusion hegt keen de Phantasie:
Zwäschen eas äs net viell Ploatz!
De Phantasie da iwerluecht net long
end gof zer Untwert dråf zerack:
Glatt fuer en Dialog!
Der Dialog håt dot gehüirt,
hia kum end mäscht sich än end sot: Geandouch.
Terf ech mich zwächen oich zwo sätzen?
Ech breochen net viel Ploatz end mir bedreen es guer.
Kåm sot de Illusion, end satz dich åf den Dirpel.
Når verhold dich reach end hault dert Meal.
En Dialog geschäiht når zwäschen arrer zwannen.
Ech ban de Illusion end kun eos fremde Sprochen.
Ǻls Fremdwuert ban ech garn gesahn
glåt uch ha än desem Såkseschen.
Cha ja, sot dråf de Phantasie, esi giit et uch mir.
Der Såks wul mech åmkråmmen,
end huet vuer mech en under Wuert geseockt
dått äs em net gelangen.
Esi git et mech noch hegt.
Ǻf dot der Dialog wor schair beliidicht,
end wul nea uch äst soen:
Ech bän der Kerrn vun åller Diskussion,
ohne mech geew et nichen
Kommunikation.
Samstag, 23. Juni 2007der Ijel
Et sot de Illusion hegt keen de Phantasie:
Zwäschen eas äs net viell Ploatz!
De Phantasie da iwerluecht net long
end gof zer Untwert dråf zerack:
Glatt fuer en Dialog!
Der Dialog håt dot gehüirt,
hia kum end mäscht sich än end sot: Geandouch.
Terf ech mich zwächen oich zwo sätzen?
Ech breochen net viel Ploatz end mir bedreen es guer.
Kåm sot de Illusion, end satz dich åf den Dirpel.
Når verhold dich reach end hault dert Meal.
En Dialog geschäiht når zwäschen arrer zwannen.
Ech ban de Illusion end kun eos fremde Sprochen.
Ǻls Fremdwuert ban ech garn gesahn
glåt uch ha än desem Såkseschen.
Cha ja, sot dråf de Phantasie, esi giit et uch mir.
Der Såks wul mech åmkråmmen,
end huet vuer mech en under Wuert geseockt
dått äs em net gelangen.
Esi git et mech noch hegt.
Ǻf dot der Dialog wor schair beliidicht,
end wul nea uch äst soen:
Ech bän der Kerrn vun åller Diskussion,
ohne mech geew et nichen
Kommunikation.
Samstag, 23. Juni 2007der Ijel
Zwäschen Irmesch uch Gehonnes.
Prolog zem Konter vu Gehonnes!
Demnächst kitt „Der Konter vu Gehonnes“ än det Stejelchen eränn.
Hegt wul ech når kurtsch erzielen wi der Konter wor, uch wa hia entstunden äs.
Et git en Geschicht derzea, und da hot mir em Lihreran erzohlt. De Grüssålder vun deser Lihreran stammen vun Gehonnes. Nodem de Gehonneser uch en „Heimatbuch“ geschriwen håtten, kumen mir ist drif ze riaden.
End sa erzohlt mir sa hat uch en Badroch än det Beach geschriwen. Än desem Kurtschen Artikel wor de Riad vun em schmuelen Weech durch de Basch zwäschen Raisterf uch Gehonnes, åf dem de Legt zefoss gohn. End ålle Legden
wor et bekunt won em åf desem Stejelchen durch de Basch geng, keem em abedointlonjest em „Graw“ verbah. Än dem Graw weer en uerem Konter begruewen.--Et weer der Gehonneser Konter di vuer ville Gohren hat geliawt. Di weer uch zefoss durch dese Basch gegongen, ke Raisterf. Den haten Riiwer äm Basch iwerfållen, äm det „Kirchegeeld“ geniun
än erschlean uch dor begrowen----- Bas hier keent em des Geschicht åls ˝Sage“ beziichnen.
Denn eos der Zegt wä de Såksen noch guer katholesch woren, erziellt em sich mih deser Geschichten, un den de Heeleft villecht doch wohr senj keent.---- Wirklich wohr äs un easer
Geschicht når der Ǻwergluwen den de Legt uch hegt noch bedreiwen. Obligatoresch messt e jeeder di ha verbah geng en Eestchen obrechen uch åf dot Graw liajen, sonst häw hia nichemi Gläck ´ä senjem Liawen.
Des Kanter senj Sieel wet uch esi nichen Fridden fanden, ent wet den betreefenden di dea verba geng, äahnen en Eestchen åf se Graf ze liajen, verfoljen uch-----em wässt net wot fuer lichtet mochen----
-- Esi åwergliwich sen de Legt uch hegt noch.
Esi äs eos deser „Sage“ en Gedicht mät 26 Strophen entstunden wot em åls „Ballade“ beziichnen kun.
Ballade ämdåt will äst woret mes un der Geschicht senj åf wot de Ballade åfgebat äs.
Wohr äs dått de Legt Neestcher obrechen uch åf den Tuppes liajen. Dot under äs Sage-Ǻwergluwen uch Literatur.
martin der Ijel Samstag, 30. Juni 2007
Prolog zem Konter vu Gehonnes!
Demnächst kitt „Der Konter vu Gehonnes“ än det Stejelchen eränn.
Hegt wul ech når kurtsch erzielen wi der Konter wor, uch wa hia entstunden äs.
Et git en Geschicht derzea, und da hot mir em Lihreran erzohlt. De Grüssålder vun deser Lihreran stammen vun Gehonnes. Nodem de Gehonneser uch en „Heimatbuch“ geschriwen håtten, kumen mir ist drif ze riaden.
End sa erzohlt mir sa hat uch en Badroch än det Beach geschriwen. Än desem Kurtschen Artikel wor de Riad vun em schmuelen Weech durch de Basch zwäschen Raisterf uch Gehonnes, åf dem de Legt zefoss gohn. End ålle Legden
wor et bekunt won em åf desem Stejelchen durch de Basch geng, keem em abedointlonjest em „Graw“ verbah. Än dem Graw weer en uerem Konter begruewen.--Et weer der Gehonneser Konter di vuer ville Gohren hat geliawt. Di weer uch zefoss durch dese Basch gegongen, ke Raisterf. Den haten Riiwer äm Basch iwerfållen, äm det „Kirchegeeld“ geniun
än erschlean uch dor begrowen----- Bas hier keent em des Geschicht åls ˝Sage“ beziichnen.
Denn eos der Zegt wä de Såksen noch guer katholesch woren, erziellt em sich mih deser Geschichten, un den de Heeleft villecht doch wohr senj keent.---- Wirklich wohr äs un easer
Geschicht når der Ǻwergluwen den de Legt uch hegt noch bedreiwen. Obligatoresch messt e jeeder di ha verbah geng en Eestchen obrechen uch åf dot Graw liajen, sonst häw hia nichemi Gläck ´ä senjem Liawen.
Des Kanter senj Sieel wet uch esi nichen Fridden fanden, ent wet den betreefenden di dea verba geng, äahnen en Eestchen åf se Graf ze liajen, verfoljen uch-----em wässt net wot fuer lichtet mochen----
-- Esi åwergliwich sen de Legt uch hegt noch.
Esi äs eos deser „Sage“ en Gedicht mät 26 Strophen entstunden wot em åls „Ballade“ beziichnen kun.
Ballade ämdåt will äst woret mes un der Geschicht senj åf wot de Ballade åfgebat äs.
Wohr äs dått de Legt Neestcher obrechen uch åf den Tuppes liajen. Dot under äs Sage-Ǻwergluwen uch Literatur.
martin der Ijel Samstag, 30. Juni 2007
Ech bean käen, men harz eas räen
wäi saul drean wunen,
aus hergaut äläin..
kleint äwienig vun pristräv..
wäi saul drean wunen,
aus hergaut äläin..
kleint äwienig vun pristräv..
Der Konter vu Gehonnes
Maldorfer Dialekt
1.A Gehonnes liewt an orem Såks, vuer longer Zetj,
di stäind sonjend dem Harr Forr zer Seit.
Dam word det Sonjen zem Berof
hia sung u jedem Douch den am üeser Harrgott gof.
2. Hia sung um Säinduch an der Kirch,
um Mänduch sung hia sålwest når fuer sech.
Um Deistuch ziuch hia drea åft Feeld
em hüirt an sonjen ois der Heeld.
3. Um Mättuch ziuch hia än de Wonjert growen,
em hüirt senj Ståmm uch bas ken Irmesch owen.
Den undern Douch drea an der Stådt
sung hia når Gott zer Ihr wot hia ze sonjen håt.
4. Esi word hia åls Sonjer bold bekuunt
iwwer Håttert uch am guunze Luund.
Priister hat hia kane warden, „Konter“ seat hia:
„wal ech bleiwen, åls Konter wal ech starwen“
5. Der Baschef kum iist åf Besack
di wul den Konter sålwest hihre sonjen
hia ziuch end kum bold weder zerack
des Konters Liid wor am änt Hårz gedroangen.
6. Da hiidnesch Welt keent sich bekihren,
mir breochen ållen Dimaid uch Geduld
når mes des Welt den Konter sonjen hihren.
senj Stamm äs viel mih wiart wa Guuld.
7. Mir pilgern nüe ar sonjan bas ke Rom
däa sollt tüe sonjen ües am Petersdom,
solo, det Präludium zem Choral,
än der sixtinischen Kapelle,
8. uch za des Pabstes Wuehlen,
mat Prälaten an der Kathedral,
der Vatikan wid dech
vuer dåt net licht bezuelen.“
9. Der Konter gof åls Untwert dråf :
Vuer Geeld wal ech net sonjen
Ze sonjen ä Gehonnes hiiren ech net åf
ä Gehonnes wit menj Stoamm verklonjen.
10 Ech sonje wa der Vuegel sonjt,
di an de Biimen uewe wunnt,
den Lühn den ech bekun, når dåt as Lühn
di sich uch wirklich lühnt“
11 Der Konter ziuch kee Raisterf durch de Basch
sung än der Kirch, end äs dea long net bliwen
hia kum zerack den undern Doech er sonjan frasch.
Esi erzielen et de Letj, ech hun et åfgeschriwen.
12 Am defe Basch åf schmolem Steech,
zwiin Riiwer versparrten am de Wiech.
Det Geeld vum Baschef, gewann erois
sonst mest ha åf der Stall tüe starwen,
13 mat denjem Liawen äs et ois
uch denje Baschef kanne mir entarwen,
mir breuchen dot uch når ze wallen,
mir hun net Nüt ües ze verstållen.
14 Geeld vu mir,dot kant ihr net bekun
når ma Liewen as et wot ech hun,
uch dåt gehihrt longhar net mir,
ech gien et garen menjem Gott zer Ihr,
15 ar sonjan wa der Vuegel sonjt
di än de Biimen uewe wunnt
den Lühn den ech bekun,
når dåt as Lühn di sich uch wirklich lühnt“.
16 Hia sung ois voller Broast, end gof dåt beest
hia sung äm Basch den zwanne Riiwern
end duecht det Liid, et weer dot ållerletzt.
Doch äm Gewassen der Verbrecher feng et un ze kiwern.
17 Di iin bekührt sich åf der Stall zem güeden
end seat ech hun et warlich net gewoasst
et geew en Gott di noch verzoen keent
bas hegt hot Jesus namest mir erwehnt.
18 Di under seat: Ech hun et glått gewoasst
den Harren hun ech verrüeden, dot wor net güet
stiuch sich det Messer salwest än de Broast
end iwerschleoch sich åf der Ierd, ä senjem Blüet.
19 Ǻf der Stall hu sa ar zwiin e Graf gemocht
end hun dor uch den salwen Douch,
den dratten däa begrowen.
Di sech beküürt håt, ziuch ant Klüster
20 keen Enyed, de Keokel uch de Mieresch owen.
Der Konter mosst än duer begliiden
ent kum deahar uch netmi hiimen,
hia sung senj Liid än ållen den Gemiinen,
21 da am senj Harr äm Drum håt offenbort
når a Gehonnes hot em long åf an gewort.
Dåt Graf am Basch, dåt hot em drea entdakt,
et as um Stech, en Zwaken ois der Ierd dea rakt,
22 dem Konter senjet, weer et, hun de Letj gedoocht.
hu fleissich Neestcher äm Verbagean dråf geloocht.
Kut saht, am Basch zwear luet at åwer net verstochen,
di dea verba geng, hot Nestcher ogebrochen,
23 uch gelocht dem Konter dor åft Graf,
sonst stäind hia åf end liech sech weder,
stäind uch noch ist åf end liech sech weder neder.
Esi erziele sich säntj dees de Letj,
24 de Sieel vum Konter faind
net Rüe net Roost bas hetj.
Lät ües en Neestche breechen, uch liejen am åft Graf,
int liejen uch iint stechen, sonst stit der Konter åf“
25 Ze Foß durch dese Basch geng ech en wafel Stoinden,
hun dot Graf geseukt end hun et drea uch foinden.
E Stinn ba desem Graf nüe stiit, nor sent er Zegt,
et stiit geschriwen dråf, zwei Wuerter oinderstrochen:
26 „Orem Såksen git et nichen hetj.
Fuer wen når hot ihr orem Letj, Neestcher ogebrochen?
Zwear luet en orem Sieel an desem Graf,
zem Gericht når dit uch at sich åf“.
Übersetzt für die Lesung in Nürnberg
Samstag, 7. Juli 2007
Maldorfer Dialekt
1.A Gehonnes liewt an orem Såks, vuer longer Zetj,
di stäind sonjend dem Harr Forr zer Seit.
Dam word det Sonjen zem Berof
hia sung u jedem Douch den am üeser Harrgott gof.
2. Hia sung um Säinduch an der Kirch,
um Mänduch sung hia sålwest når fuer sech.
Um Deistuch ziuch hia drea åft Feeld
em hüirt an sonjen ois der Heeld.
3. Um Mättuch ziuch hia än de Wonjert growen,
em hüirt senj Ståmm uch bas ken Irmesch owen.
Den undern Douch drea an der Stådt
sung hia når Gott zer Ihr wot hia ze sonjen håt.
4. Esi word hia åls Sonjer bold bekuunt
iwwer Håttert uch am guunze Luund.
Priister hat hia kane warden, „Konter“ seat hia:
„wal ech bleiwen, åls Konter wal ech starwen“
5. Der Baschef kum iist åf Besack
di wul den Konter sålwest hihre sonjen
hia ziuch end kum bold weder zerack
des Konters Liid wor am änt Hårz gedroangen.
6. Da hiidnesch Welt keent sich bekihren,
mir breochen ållen Dimaid uch Geduld
når mes des Welt den Konter sonjen hihren.
senj Stamm äs viel mih wiart wa Guuld.
7. Mir pilgern nüe ar sonjan bas ke Rom
däa sollt tüe sonjen ües am Petersdom,
solo, det Präludium zem Choral,
än der sixtinischen Kapelle,
8. uch za des Pabstes Wuehlen,
mat Prälaten an der Kathedral,
der Vatikan wid dech
vuer dåt net licht bezuelen.“
9. Der Konter gof åls Untwert dråf :
Vuer Geeld wal ech net sonjen
Ze sonjen ä Gehonnes hiiren ech net åf
ä Gehonnes wit menj Stoamm verklonjen.
10 Ech sonje wa der Vuegel sonjt,
di an de Biimen uewe wunnt,
den Lühn den ech bekun, når dåt as Lühn
di sich uch wirklich lühnt“
11 Der Konter ziuch kee Raisterf durch de Basch
sung än der Kirch, end äs dea long net bliwen
hia kum zerack den undern Doech er sonjan frasch.
Esi erzielen et de Letj, ech hun et åfgeschriwen.
12 Am defe Basch åf schmolem Steech,
zwiin Riiwer versparrten am de Wiech.
Det Geeld vum Baschef, gewann erois
sonst mest ha åf der Stall tüe starwen,
13 mat denjem Liawen äs et ois
uch denje Baschef kanne mir entarwen,
mir breuchen dot uch når ze wallen,
mir hun net Nüt ües ze verstållen.
14 Geeld vu mir,dot kant ihr net bekun
når ma Liewen as et wot ech hun,
uch dåt gehihrt longhar net mir,
ech gien et garen menjem Gott zer Ihr,
15 ar sonjan wa der Vuegel sonjt
di än de Biimen uewe wunnt
den Lühn den ech bekun,
når dåt as Lühn di sich uch wirklich lühnt“.
16 Hia sung ois voller Broast, end gof dåt beest
hia sung äm Basch den zwanne Riiwern
end duecht det Liid, et weer dot ållerletzt.
Doch äm Gewassen der Verbrecher feng et un ze kiwern.
17 Di iin bekührt sich åf der Stall zem güeden
end seat ech hun et warlich net gewoasst
et geew en Gott di noch verzoen keent
bas hegt hot Jesus namest mir erwehnt.
18 Di under seat: Ech hun et glått gewoasst
den Harren hun ech verrüeden, dot wor net güet
stiuch sich det Messer salwest än de Broast
end iwerschleoch sich åf der Ierd, ä senjem Blüet.
19 Ǻf der Stall hu sa ar zwiin e Graf gemocht
end hun dor uch den salwen Douch,
den dratten däa begrowen.
Di sech beküürt håt, ziuch ant Klüster
20 keen Enyed, de Keokel uch de Mieresch owen.
Der Konter mosst än duer begliiden
ent kum deahar uch netmi hiimen,
hia sung senj Liid än ållen den Gemiinen,
21 da am senj Harr äm Drum håt offenbort
når a Gehonnes hot em long åf an gewort.
Dåt Graf am Basch, dåt hot em drea entdakt,
et as um Stech, en Zwaken ois der Ierd dea rakt,
22 dem Konter senjet, weer et, hun de Letj gedoocht.
hu fleissich Neestcher äm Verbagean dråf geloocht.
Kut saht, am Basch zwear luet at åwer net verstochen,
di dea verba geng, hot Nestcher ogebrochen,
23 uch gelocht dem Konter dor åft Graf,
sonst stäind hia åf end liech sech weder,
stäind uch noch ist åf end liech sech weder neder.
Esi erziele sich säntj dees de Letj,
24 de Sieel vum Konter faind
net Rüe net Roost bas hetj.
Lät ües en Neestche breechen, uch liejen am åft Graf,
int liejen uch iint stechen, sonst stit der Konter åf“
25 Ze Foß durch dese Basch geng ech en wafel Stoinden,
hun dot Graf geseukt end hun et drea uch foinden.
E Stinn ba desem Graf nüe stiit, nor sent er Zegt,
et stiit geschriwen dråf, zwei Wuerter oinderstrochen:
26 „Orem Såksen git et nichen hetj.
Fuer wen når hot ihr orem Letj, Neestcher ogebrochen?
Zwear luet en orem Sieel an desem Graf,
zem Gericht når dit uch at sich åf“.
Übersetzt für die Lesung in Nürnberg
Samstag, 7. Juli 2007
Wot es met dem Ijel possårt? Hëut hia en Viurnumen bekunn? Ower es „Marz der Ijel“ en îunder Gedårchen wå „der Ijel“?
;-)
;-)
gk schrieb: Wot es met dem Ijel possårt? Hëut hia en Viurnumen bekunn? Ower es „Marz der Ijel“ en îunder Gedårchen wå „der Ijel“?
Passiirt wor når eseffelt dått menj Regiistriireng netmih gealdich wor. Woram verstohn ech uch net.
Mat, oder ohnen Viurnummen, ech ban änj der salf. Et bedunkt sich
der Ijel
Dåt met der Umeldung es këomesch ... îijentlich es ollent en Iurdnung (technesch gesånj).
Herr Ijel, wuënn se wallen, probåren se et nëuch îist. Versiecken se et met der E-Mail stott dem Numen. Hun se niët ais Versånj de Parol fålsch geschriwen (griuß îuch klîin Beostuaven verwëiselt). Wuënn se de Parol hun vergëißen, kannen se en nua Poßwiurt bekunn - drecken se of "Passwort vergessen?".
Herr Ijel, wuënn se wallen, probåren se et nëuch îist. Versiecken se et met der E-Mail stott dem Numen. Hun se niët ais Versånj de Parol fålsch geschriwen (griuß îuch klîin Beostuaven verwëiselt). Wuënn se de Parol hun vergëißen, kannen se en nua Poßwiurt bekunn - drecken se of "Passwort vergessen?".
Hallo Ijel,
ech meß Dir gestohn, dott ech sängt achtendzwinzig Johr nemmi soksesch geriet hun, ow det noch medwescheresch äs bezweifeln ech, et äs iher an "Kauderwelsch".
Ower tea hust rieacht "det Wiurt" bleiwt of dem Harzen an Liewen long.
Nodiem tea mir det Gedicht net medwescheresch amschreiwen wällst,hun ech mech det ierscht Mol än mengem Liewen getraat soksesch zem schreiwen.
Deng Strophen wäll ech of Pergamentpapeer oder of hundgeschaaptet Papeer HP-dräcken uch ärummen, ech kun se allen beriets euswendich.
Et huat mich erännert dot soksesch meng Schäcksel bleiwt.
Ech dunken Dir.
Villicht hust tea Lost an schreiwst puaar Zellen derzea.
Det transilvanesch Eckzahn-Wittl
Än desem Wiurt (an Versäck of Medwescheresch)
De Wält ku´ mech net verstohn
wonn ech äst åf dem Harzen
äm Beasem, åf dem Liewen dron,
am det uch ze verschmärzen
mes ech en Wiurt åf såksesch son.
Et git en Wiurt wot em verstiit
meer huat em et net gelihrt,
äm Beasem, åf dem Liewen driit
åls Käind si oft gehiurt,
beviur em noch kaint dinken.
Ech wor schiun en der Diir
de Motter riuf det Wiurt mir no:
Vergäss et net, hold et än Ihr
Gott soll dain Schrätt dir linken.
Und eussen ziuch ech dro.
Än de Wält mosst ech traden
åf Steijen da det Liewen schreiwt
noch kun det Wiurt ech rieden
såksesch uch meng Schäksol bleiwt,
wunn än äm ech biaden.
ech meß Dir gestohn, dott ech sängt achtendzwinzig Johr nemmi soksesch geriet hun, ow det noch medwescheresch äs bezweifeln ech, et äs iher an "Kauderwelsch".
Ower tea hust rieacht "det Wiurt" bleiwt of dem Harzen an Liewen long.
Nodiem tea mir det Gedicht net medwescheresch amschreiwen wällst,hun ech mech det ierscht Mol än mengem Liewen getraat soksesch zem schreiwen.
Deng Strophen wäll ech of Pergamentpapeer oder of hundgeschaaptet Papeer HP-dräcken uch ärummen, ech kun se allen beriets euswendich.
Et huat mich erännert dot soksesch meng Schäcksel bleiwt.
Ech dunken Dir.
Villicht hust tea Lost an schreiwst puaar Zellen derzea.
Det transilvanesch Eckzahn-Wittl
Än desem Wiurt (an Versäck of Medwescheresch)
De Wält ku´ mech net verstohn
wonn ech äst åf dem Harzen
äm Beasem, åf dem Liewen dron,
am det uch ze verschmärzen
mes ech en Wiurt åf såksesch son.
Et git en Wiurt wot em verstiit
meer huat em et net gelihrt,
äm Beasem, åf dem Liewen driit
åls Käind si oft gehiurt,
beviur em noch kaint dinken.
Ech wor schiun en der Diir
de Motter riuf det Wiurt mir no:
Vergäss et net, hold et än Ihr
Gott soll dain Schrätt dir linken.
Und eussen ziuch ech dro.
Än de Wält mosst ech traden
åf Steijen da det Liewen schreiwt
noch kun det Wiurt ech rieden
såksesch uch meng Schäksol bleiwt,
wunn än äm ech biaden.
Villicht hust tea Lost an schreiwst puaar Zellen derzea.
ZITAT ENDE
Ändlich wedder derhiim !
Za wåt soll ech noch en puar Ziallen schreiwen ??
ZITAT ENDE
Ändlich wedder derhiim !
Za wåt soll ech noch en puar Ziallen schreiwen ??
Meng läw Zetj, wä kunn ich iijentlich derzia, Såksesch ze schrewen? Det äs det irschtmol en mengem Liawen, ich hoffen, em kun mer meng Fehler vergian... Auwwer, et maucht vill Spaß!! Ich waust nemmermi, wë sihr ich åt vermißt hunn. Ech benn derfiur, datt der Martin (der ijel) ån Beauch ereoserbroingt måt loter såksesch Texten - et list sich esi giat, wat tea schreifst.
Ich bedunken mich und wenschen noch en hieschen Owend,
floaresoarelui
Ich bedunken mich und wenschen noch en hieschen Owend,
floaresoarelui
Tea huest esi en bleeschen Nummen awer e klaint wangderbuer--
Det äs en Geschicht da totsächlich äs passiert.
Ech dean se hair eränner äm Roder Dialekt.
viellecht iwersatzen ech se speeter--
Der Uunel ois dem Broannen
(Eine Geschichte aus Rode
die sich auf Tatsachen stützt)
Et wos an Frau a Röd,
dä dänt åls Meed zem Foarr.
Sä håt an Soan, sä woiren örem.
Diirscht håt sä zem Notär jedänt,
åls örem Meed.
Dot Känd håt sä bekünn
am woasst uch net vü wem.
Mä Jång soit sä keen ean:
De Vöter wos a riecher,
a Fremder vün der Stoadt.
Keen eus såit em åls Känd:
--ardreanken åf dem Noassbam
weer di, ---- arsöffen ---
Zem Foarr verküürten ålle Luit
ois der Jemain uch ois der Kunzelau.
Net når dä Jeschwaurånen uch der Hoann.
Kurator,der Jelåssenhoann uch Kiirchevåter.
Der Riend nåi kwåime sä zem Foarr
oaldaist uch mätanamder,
wu sä east zem feeren hoatten,
åwer east zem mealden.
Der Jelåssenhoann wos auch a riecher.
Aist an Douch kwam uch der Zijünn
det Kloo ze faijen.
Keen de Meed såit hai am Stållen,:
Nannja bäm Jelåssenhoann bän iech bekammt,
iech kam et mouchen,dått hai bold zeu uich kit.
dått hai uich jerren hüüt,
uch dått hai üm Schloass uich fruundert.
Bedinkt,ihr werd dä riechest Frau an der Jemain:
E Zijünn, wunn teu dot mouche kaus?
Wä wellt teu dot bestållen?
Dot jait uich neast ün! Iech kam uch triireln.
An jeuden Uunel hün iech bä der Hamd.
Di feal vüm Hiemmel an de Broannen
dåihear hün iech ean, aroisjewoannen.
E Zijünn, wunn teu dot mouche kaus ?
Nannja, viéll Waurter healfen neast.
Ihr briecht når ze beziulen.
Bedinkt, åf dot werd ihr
dä riechest Frau an der Jemain.
Aint miesst ihr mir verspriechen
Nannja, ihr miesst driw schwiejen.
Et äs jeut e Zijünn,
Iech weall schwiejen wä det Jråf,
såi mir når wut iech zem ziullen hünn.
Nannja, iech bekü vün uich åft iirscht
zwiin Jeulden uch an Broidewiirscht.
Der Uunel bekit vün uich,
zwei Viirel Kauren, an hoalwe Bouchen
uch a Stoatch jekiuchtet an der Juich.
Et äs jeut e Zijünn.
Wunni kist teu dot ze haulen?
Der Uunel kit, an der Nöcht am Stållen,
ihr wärd ean sähn ois dem Broanne stiejen.
Ihr siellt oalles bä de Broannen stållen.
Zer Fienster tierft ihr oisekieken,
de Låmp den Oiwend net anzoinnen,
den Hoind am Kållar miesst ihr holden,
dått di net biéllt.
Näsen,husten,raiden tierft ihr niet---
Der Uunel kwam toitsächlich an der Nöcht
mät am weisse Liendech åf dem Haift.
De Meed håt oalles dörjelöcht,
dråi such sä zeu, wä di örem Uunel schlåpt.
-----
Den amdern Douch der Ziünn
kwam zem Jelåssenhoann
det Scheampes auch ze faijen,
an såit Jeundooch ihr Herr der Hoann,
iech drån de Meast uich an de Jöörten.
Iech hü jehüürt mät meanen Ühren
wä se raiten dåi zem Foarr,
ål iirschter set Ihr åf der List
am hüt uich vaurjeschlån,
Ihr wärt bold Birjarmaister wearden---
Niuch east soll iech Uich verroiden:
De Foarrschmeed leet Uich jrietzen,
Üsterdouch nåim Liemmchebroiden
siellt ihr kün sä ze bespreatzen.
Iech taurft diet Jehaimnes weassen.
Et wörd dråi zem Herr-Foarr
bold dråf a Raundchen öijedån
der Zijünn bekwamm de Bållen.
Der Foarrschmeed piestert hai
der Uunel kween bold wieder.
An Tuuserchen siellt ihr neu foallen
mät zwienzich Toisend Lei.
Dietmeal well der Uunel dot far siech,
Zwien Jeulden uch an jerachert
Broidewiirscht far miech.
---------------
Fuuf Joihr lung hüt dier Spoit jedoort
der Zijünn wörd riech,
jeed Joihr za ållen Hielijen-Dåjen
bekwam hai zwien Jeulden,
uch an jerachert Broidewiirscht.
Dråi kwam der Krääch
de Foarrschluit muessten tåwern.
De Foarrschmeed håt anzweaschen
niuch an Son bekün,
mät dem sä bä de Zijünnen ziuch.
Sä wörden zijinnesch.
Der Jelåssenhoann hått nieman Ziet
zem Hoann niuch werden.
Ǻls Möser muesst hai an de Krääch,
dåi muesst hai sterwen.
Mir hüt iemmest wä am Dram
dies Jeschicht, åls Käänd arzohlt.
East äs mer am Jedåchtnes bliewen
dot maist håt iech verjessen,
dot amder hün iech åfjeschriewwen.
der Ijel
Höchberg den 1. Dezember 2006
Ech dean se hair eränner äm Roder Dialekt.
viellecht iwersatzen ech se speeter--
Der Uunel ois dem Broannen
(Eine Geschichte aus Rode
die sich auf Tatsachen stützt)
Et wos an Frau a Röd,
dä dänt åls Meed zem Foarr.
Sä håt an Soan, sä woiren örem.
Diirscht håt sä zem Notär jedänt,
åls örem Meed.
Dot Känd håt sä bekünn
am woasst uch net vü wem.
Mä Jång soit sä keen ean:
De Vöter wos a riecher,
a Fremder vün der Stoadt.
Keen eus såit em åls Känd:
--ardreanken åf dem Noassbam
weer di, ---- arsöffen ---
Zem Foarr verküürten ålle Luit
ois der Jemain uch ois der Kunzelau.
Net når dä Jeschwaurånen uch der Hoann.
Kurator,der Jelåssenhoann uch Kiirchevåter.
Der Riend nåi kwåime sä zem Foarr
oaldaist uch mätanamder,
wu sä east zem feeren hoatten,
åwer east zem mealden.
Der Jelåssenhoann wos auch a riecher.
Aist an Douch kwam uch der Zijünn
det Kloo ze faijen.
Keen de Meed såit hai am Stållen,:
Nannja bäm Jelåssenhoann bän iech bekammt,
iech kam et mouchen,dått hai bold zeu uich kit.
dått hai uich jerren hüüt,
uch dått hai üm Schloass uich fruundert.
Bedinkt,ihr werd dä riechest Frau an der Jemain:
E Zijünn, wunn teu dot mouche kaus?
Wä wellt teu dot bestållen?
Dot jait uich neast ün! Iech kam uch triireln.
An jeuden Uunel hün iech bä der Hamd.
Di feal vüm Hiemmel an de Broannen
dåihear hün iech ean, aroisjewoannen.
E Zijünn, wunn teu dot mouche kaus ?
Nannja, viéll Waurter healfen neast.
Ihr briecht når ze beziulen.
Bedinkt, åf dot werd ihr
dä riechest Frau an der Jemain.
Aint miesst ihr mir verspriechen
Nannja, ihr miesst driw schwiejen.
Et äs jeut e Zijünn,
Iech weall schwiejen wä det Jråf,
såi mir når wut iech zem ziullen hünn.
Nannja, iech bekü vün uich åft iirscht
zwiin Jeulden uch an Broidewiirscht.
Der Uunel bekit vün uich,
zwei Viirel Kauren, an hoalwe Bouchen
uch a Stoatch jekiuchtet an der Juich.
Et äs jeut e Zijünn.
Wunni kist teu dot ze haulen?
Der Uunel kit, an der Nöcht am Stållen,
ihr wärd ean sähn ois dem Broanne stiejen.
Ihr siellt oalles bä de Broannen stållen.
Zer Fienster tierft ihr oisekieken,
de Låmp den Oiwend net anzoinnen,
den Hoind am Kållar miesst ihr holden,
dått di net biéllt.
Näsen,husten,raiden tierft ihr niet---
Der Uunel kwam toitsächlich an der Nöcht
mät am weisse Liendech åf dem Haift.
De Meed håt oalles dörjelöcht,
dråi such sä zeu, wä di örem Uunel schlåpt.
-----
Den amdern Douch der Ziünn
kwam zem Jelåssenhoann
det Scheampes auch ze faijen,
an såit Jeundooch ihr Herr der Hoann,
iech drån de Meast uich an de Jöörten.
Iech hü jehüürt mät meanen Ühren
wä se raiten dåi zem Foarr,
ål iirschter set Ihr åf der List
am hüt uich vaurjeschlån,
Ihr wärt bold Birjarmaister wearden---
Niuch east soll iech Uich verroiden:
De Foarrschmeed leet Uich jrietzen,
Üsterdouch nåim Liemmchebroiden
siellt ihr kün sä ze bespreatzen.
Iech taurft diet Jehaimnes weassen.
Et wörd dråi zem Herr-Foarr
bold dråf a Raundchen öijedån
der Zijünn bekwamm de Bållen.
Der Foarrschmeed piestert hai
der Uunel kween bold wieder.
An Tuuserchen siellt ihr neu foallen
mät zwienzich Toisend Lei.
Dietmeal well der Uunel dot far siech,
Zwien Jeulden uch an jerachert
Broidewiirscht far miech.
---------------
Fuuf Joihr lung hüt dier Spoit jedoort
der Zijünn wörd riech,
jeed Joihr za ållen Hielijen-Dåjen
bekwam hai zwien Jeulden,
uch an jerachert Broidewiirscht.
Dråi kwam der Krääch
de Foarrschluit muessten tåwern.
De Foarrschmeed håt anzweaschen
niuch an Son bekün,
mät dem sä bä de Zijünnen ziuch.
Sä wörden zijinnesch.
Der Jelåssenhoann hått nieman Ziet
zem Hoann niuch werden.
Ǻls Möser muesst hai an de Krääch,
dåi muesst hai sterwen.
Mir hüt iemmest wä am Dram
dies Jeschicht, åls Käänd arzohlt.
East äs mer am Jedåchtnes bliewen
dot maist håt iech verjessen,
dot amder hün iech åfjeschriewwen.
der Ijel
Höchberg den 1. Dezember 2006
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
