Gudden Owend Ijel,
Do sin ech. Du frees no lëtzebuerger Gedichter a liicht Prosatexter fir se an d'Såksescht ze iwersetzen. Hei hun ech zwee Hierschtgedichter vum Marcel Reuland (1905-1956). Si gehéieren zum Beschte wat eis lëtzebuerger Lyrik ze bidden huet.
't gët Hierscht
Dobausse stin d'Beem nach voll am Laf,
ma 't as wéi en Donst iwer d'Blieder gelaf,
se fänke mat Plaazen u raschteg ze gin,
ech hun et haut an de Bëscher gesinn.
An donidde laascht d'Baach, an de Wisen am Dall,
do as eng Blumm mer an d'A gefall,
nach hallef am Knapp, ma ech weess Bescheed,
't as Hierscht, wann déi Blumm an de Wise steet.
An ech sin op heem zou an d'Haiser gebéit,
hei souze scho Schmuelbre verspreet an den Dréit,
vereenzelt Nouten am Telefonsstrank,
ma liicht ze liesen a klor am Klank.
Oktober
De Flouer as däischter, den Himmel gro,
an 't souert am Wand wéi eng heemlech Klo.
An 't geet duurch d'Gewan, gedaamt a midd,
wéi en aalt a verdreemt Allerséilelidd.
An 't as mer, as hätt et réischt ugefaang,
an 't as rëm e Summer eriwergaang.
Ech hoffen, se gefalen Dir sou gudd wéi mir, an ech wënschen Dir vill Spaass beim Iwersetzen.
Ech mengen, ech hat eng Keier am ale Forum gelies, Du géiws CDen mat lëtzebuerger Lidder sichen. Sollt dat nach de Fall sin, géif ech mech emol ëmkucken, sou schrecklech vill däerften et der net sin.
Wann d'Nouten zu de Lidder Dech interesséieren, so mer Bescheed, déi kann ech Dir och besuergen.
An elo wënschen ech Dir an alle Såksen, déi dat elei liesen eng gudd Nuecht.
Bis geschwënn
Scharel
Aktion -Såksesch schreiwen-
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
't gët Hierscht
Dobausse stin d'Beem nach voll am Laf,
ma 't as wéi en Donst iwer d'Blieder gelaf,
se fänke mat Plaazen u raschteg ze gin,
ech hun et haut an de Bëscher gesinn.
Et äs Harwest
Derteos stohn de Biim noch voll mat Bladder
awer et as wa en Dunst iwer se geluufen
se feen un åldiirest roostich ze warden
ech hun et hegt äm Basch gesahn.-----
Ech hun et äm Stegreif versackt ze iwersatzen.
Ech son viellmols merci dem Scharel..
Lyrik as jo gor net laicht ze iwersatzen,
ma´t as en hiisch Hobby end lühnt sich
wonn em sich mat Dialektern uch mat Sproochen befasst.
Et as en Ereosfordereng fuer eas Forumslegt.
Dobausse stin d'Beem nach voll am Laf,
ma 't as wéi en Donst iwer d'Blieder gelaf,
se fänke mat Plaazen u raschteg ze gin,
ech hun et haut an de Bëscher gesinn.
Et äs Harwest
Derteos stohn de Biim noch voll mat Bladder
awer et as wa en Dunst iwer se geluufen
se feen un åldiirest roostich ze warden
ech hun et hegt äm Basch gesahn.-----
Ech hun et äm Stegreif versackt ze iwersatzen.
Ech son viellmols merci dem Scharel..
Lyrik as jo gor net laicht ze iwersatzen,
ma´t as en hiisch Hobby end lühnt sich
wonn em sich mat Dialektern uch mat Sproochen befasst.
Et as en Ereosfordereng fuer eas Forumslegt.
Hallo Ijel,
ich wäll dich freijen ow tea wießt wo ich nohschlon mess, am un en old soksesch Zegdung za galongen.Eusserdiem säcken ech uch en old Lundkort vun Rumänien.
Ich wett mich siehr froan vun tea mir en Tipp gien kangst, denn ich wiess; tea best en "schlauer Ijel".
Ech bedunken mich.
Det transilvanesch Eckzahn-Wittl.
Übrigens; meng Papa kit eus Moldref, net far vun denger Gemien.
ich wäll dich freijen ow tea wießt wo ich nohschlon mess, am un en old soksesch Zegdung za galongen.Eusserdiem säcken ech uch en old Lundkort vun Rumänien.
Ich wett mich siehr froan vun tea mir en Tipp gien kangst, denn ich wiess; tea best en "schlauer Ijel".
Ech bedunken mich.
Det transilvanesch Eckzahn-Wittl.
Übrigens; meng Papa kit eus Moldref, net far vun denger Gemien.
Geaden Doch Wittl!
Klick åf ZEITUNG- und dernoh åf ARCHIV
won tea dot net fanjdst, wot Tea säckst, froch enen vun den Admis, hanzy,Günther, oder Robert.
Old Koarten vun Transylvanien uch Valachei hun ech zwoo.
Ech well se demnächst änt e-Bay satzen
Klick åf ZEITUNG- und dernoh åf ARCHIV
won tea dot net fanjdst, wot Tea säckst, froch enen vun den Admis, hanzy,Günther, oder Robert.
Old Koarten vun Transylvanien uch Valachei hun ech zwoo.
Ech well se demnächst änt e-Bay satzen
Ech hun mech oft gefrocht, wot den Ijel ăsi um molderfer Dialekt fasziniert; "der Kånter vun Gehånnes,... an desem Wuărt..", nea verstohn ech, der Maldorfer åls Nouber...
Des Ijel seng Schreibweise, oldiest mät trockenem Humor; "..ăsi en Soks bän ech..", fainden ech siehr geat, oft mess ech schmunzeln.
Ijel tea bäst Spitze, moch ăsi wegter, tea bäst fiur det Forum wahrhaftig; ăn sieser äm Lotto!!!
Am Rande; meng molderfer Griuß wull eas Käinden das rollende "R" bäibrongen.
Än ärem molderfer Dialekt hut dåt ăsi geklangen:
"Rüdër,Rådër Turăn",
bei eas Käinden:
"Lüdël, Lådël Tulăn"..Et meß poar Mëinet gădeuert hun bäs mir dåut hun geliehrt.
Wot äs drun un desem "rüden Turm" aus Rode, gow et dien iwerhieft???
Servus,moch et geat.
Det transilvanesch Eckzahn-Wittl.
Des Ijel seng Schreibweise, oldiest mät trockenem Humor; "..ăsi en Soks bän ech..", fainden ech siehr geat, oft mess ech schmunzeln.
Ijel tea bäst Spitze, moch ăsi wegter, tea bäst fiur det Forum wahrhaftig; ăn sieser äm Lotto!!!
Am Rande; meng molderfer Griuß wull eas Käinden das rollende "R" bäibrongen.
Än ärem molderfer Dialekt hut dåt ăsi geklangen:
"Rüdër,Rådër Turăn",
bei eas Käinden:
"Lüdël, Lådël Tulăn"..Et meß poar Mëinet gădeuert hun bäs mir dåut hun geliehrt.
Wot äs drun un desem "rüden Turm" aus Rode, gow et dien iwerhieft???
Servus,moch et geat.
Det transilvanesch Eckzahn-Wittl.
Des Onofrei senj Gorr.
vum Walther Gottfried Seidner
Un ´em Dooch kum e Mensch ois dem Wenjluund ba mech,
di båt mech, Ech sil em e Papeier oisstallen iwer de Ugehirjen senjer Fraa.
Hi salwest ståmmt vun der Klanen Keokel,
åwer senj Fraa wor en Stulzenbrijeran.
Derwel ech verschidan Daten ois de Bäjern eroißer
sackt, erzolt hia mir,wa hia keen Detschluund wäar
getawert uch ä weller Gemin hia enzet wunt.
Uch wa Viellet ä senjem Liawen sich dersänt
verändert häw-----
Når åf iist sprächt hia kee mech:
„Wasse Sa Harr Voter, wa et üese Såksen mat diem
Detschlund ergoangen as ? Wa des Onofrei senjer Gorr“
Ech reißen de Ugen åf wa en Schalugatter.
„Des Onofrei senj Gorr hess Letitzia“,kleert hia mech åf,
„und sa wär bloind åfm lenken Uch.
Villmols wu sa äm Growe wor, kanjt sa dähar nemi
eroiser toappeln.
Sa kanjt hoalt de Ruund vum Groowen net sahn.
Esi geng sa am Groowen åffen, bas sa än de
Näbergemiin ugelongt wear.
Der olt Onofrei hot se dähar en weffel meal hiime brocht.
Esi as et uch as, de Såksen, ergången: Mir senj bloind gewiest åfm lenken Uch-
Und når åf iist hu mir es än Nürnberg befangden.-
Nüe wall ech åwer deen Onofrei sahn, didn ües wedder
zerack bronjt!
Mir se jo nüe netmih bloind åf anem Uch, mir se bloind
åf ålle biiden;
Denn mir wållen det ålles net ä´sahn.
Åwer den Detschen senj änzwäschen de Ugen åfgegoangen.
Sa rofen nemestern mih ba det Begrüßungsgeld.
„Säh Se Harr Voter, esi lihrt em hålt ast vun er
bloinder Gorr“.....
Wåt sul ech nüe za deser Geschicht säan?
Ech wal når hoffen, et wit iwer en hoindert
Gäar geneoch Såksen gian, daden äm Stund sile senj,
det hiisch Såksesch vun der klanen Keokel ze verstean.
Gottfried Seidner hot mir erluuwt senj Stackeltcher
ze publiziiren. Änt Moalderferesch hun ech det
iwersoatzt.der Ijel
vum Walther Gottfried Seidner
Un ´em Dooch kum e Mensch ois dem Wenjluund ba mech,
di båt mech, Ech sil em e Papeier oisstallen iwer de Ugehirjen senjer Fraa.
Hi salwest ståmmt vun der Klanen Keokel,
åwer senj Fraa wor en Stulzenbrijeran.
Derwel ech verschidan Daten ois de Bäjern eroißer
sackt, erzolt hia mir,wa hia keen Detschluund wäar
getawert uch ä weller Gemin hia enzet wunt.
Uch wa Viellet ä senjem Liawen sich dersänt
verändert häw-----
Når åf iist sprächt hia kee mech:
„Wasse Sa Harr Voter, wa et üese Såksen mat diem
Detschlund ergoangen as ? Wa des Onofrei senjer Gorr“
Ech reißen de Ugen åf wa en Schalugatter.
„Des Onofrei senj Gorr hess Letitzia“,kleert hia mech åf,
„und sa wär bloind åfm lenken Uch.
Villmols wu sa äm Growe wor, kanjt sa dähar nemi
eroiser toappeln.
Sa kanjt hoalt de Ruund vum Groowen net sahn.
Esi geng sa am Groowen åffen, bas sa än de
Näbergemiin ugelongt wear.
Der olt Onofrei hot se dähar en weffel meal hiime brocht.
Esi as et uch as, de Såksen, ergången: Mir senj bloind gewiest åfm lenken Uch-
Und når åf iist hu mir es än Nürnberg befangden.-
Nüe wall ech åwer deen Onofrei sahn, didn ües wedder
zerack bronjt!
Mir se jo nüe netmih bloind åf anem Uch, mir se bloind
åf ålle biiden;
Denn mir wållen det ålles net ä´sahn.
Åwer den Detschen senj änzwäschen de Ugen åfgegoangen.
Sa rofen nemestern mih ba det Begrüßungsgeld.
„Säh Se Harr Voter, esi lihrt em hålt ast vun er
bloinder Gorr“.....
Wåt sul ech nüe za deser Geschicht säan?
Ech wal når hoffen, et wit iwer en hoindert
Gäar geneoch Såksen gian, daden äm Stund sile senj,
det hiisch Såksesch vun der klanen Keokel ze verstean.
Gottfried Seidner hot mir erluuwt senj Stackeltcher
ze publiziiren. Änt Moalderferesch hun ech det
iwersoatzt.der Ijel
Et wor uch iist e Kanneng.
Di håt u senjem Hof viel Letj der Wassenscheft.
Hia håt en Astronomen , en Philosophen,
hia håt en Mathematiker, uch en Archeologen.
Hia håt uch viel Minister.Hia healt lonst sich
awer uch en Trottel.
Und der Trottel håt den Titel "Hofnarr" bekun.
Der Hofnarr håt det Riacht meer wonni uch meer wem, meer za weller Stoint, de Wearhiit än de Ugen ze säan.
Meer wellem Philosofen meer wellem Minister, awer uch dem Kanneng salwest tuerft der Hofnarr de Wearhiit presentieren, und nammest tuerft sich beliidicht fähilen.
Esi håt der Trottel net når den Titel Hofnarr bekun, sanjdern hia bekum vum Kanneng uch en Klappel än de Huund. Der Klappel wäar gunz ois Guuld.
Und der Kanneng seat keen den Trottel, esi wa ech dir dese Klappel iwerriichen, wil tüe der gressest Trottel bast, esi host uch tüe det Riacht dese Klappel amestem ze gien, di e gresser Trottel as wa tüe. Tüe mest dese Menschen når diirscht fonjden.
Hiisch uch güet. Iist en Doch word der Kanneng krunk.
Nüe kumen de Minister der Rand näa den Kanneng ze besacken uch am Geseongthiit ze wänschen.
Esi uch de Philosofen uch ålle Wassenscheftler. Um Schloass kum uch der Trottel ba senjen Kanneng.
Em ku sich nüe dinken dått der Hofnarr senjem Kanneng de Wäarhit sea wet.
Der Kanneng awer feng un ze erziallen, end erzohlt dem Trottel en lunk Geschicht : Mä lawer Hofnarr seat hia, ech waren nüe bold en Riis untradden,det wit esi en lunk Riis warden datt ech vun deser Riis uch netmih zerack ku warren. Der Trottel hürt dem Kanneng züe end freecht um Schloass: Mä lawer Kanneng host tüe dich uch vuerberiit fuer des lunk Riis ? Der Kanneng most de Wäarhit uch gestean und seat: Nai ma lawer Hofnarr za dem hun ech nichen Zetj gehot. Åll menj Minister uch åll menj Wassenscheftler hu mech un desem gehoindert, und ech ban iwerhiiwt net vuerberiit.
Dråf loocht der Hofnarr senje Klappel dem Kanneng åft Baat end geng zer Dir oissen.
Der Kanneng rüif den Trottel zerack und freecht.Wot as det fuer e Benien.
Dråf gow der Hofnarr zer Untwert.
Mä lawer Kanneng, tüe bast der gressest Trottel dem ech ä menjem Liawen begehnt ban.
Di håt u senjem Hof viel Letj der Wassenscheft.
Hia håt en Astronomen , en Philosophen,
hia håt en Mathematiker, uch en Archeologen.
Hia håt uch viel Minister.Hia healt lonst sich
awer uch en Trottel.
Und der Trottel håt den Titel "Hofnarr" bekun.
Der Hofnarr håt det Riacht meer wonni uch meer wem, meer za weller Stoint, de Wearhiit än de Ugen ze säan.
Meer wellem Philosofen meer wellem Minister, awer uch dem Kanneng salwest tuerft der Hofnarr de Wearhiit presentieren, und nammest tuerft sich beliidicht fähilen.
Esi håt der Trottel net når den Titel Hofnarr bekun, sanjdern hia bekum vum Kanneng uch en Klappel än de Huund. Der Klappel wäar gunz ois Guuld.
Und der Kanneng seat keen den Trottel, esi wa ech dir dese Klappel iwerriichen, wil tüe der gressest Trottel bast, esi host uch tüe det Riacht dese Klappel amestem ze gien, di e gresser Trottel as wa tüe. Tüe mest dese Menschen når diirscht fonjden.
Hiisch uch güet. Iist en Doch word der Kanneng krunk.
Nüe kumen de Minister der Rand näa den Kanneng ze besacken uch am Geseongthiit ze wänschen.
Esi uch de Philosofen uch ålle Wassenscheftler. Um Schloass kum uch der Trottel ba senjen Kanneng.
Em ku sich nüe dinken dått der Hofnarr senjem Kanneng de Wäarhit sea wet.
Der Kanneng awer feng un ze erziallen, end erzohlt dem Trottel en lunk Geschicht : Mä lawer Hofnarr seat hia, ech waren nüe bold en Riis untradden,det wit esi en lunk Riis warden datt ech vun deser Riis uch netmih zerack ku warren. Der Trottel hürt dem Kanneng züe end freecht um Schloass: Mä lawer Kanneng host tüe dich uch vuerberiit fuer des lunk Riis ? Der Kanneng most de Wäarhit uch gestean und seat: Nai ma lawer Hofnarr za dem hun ech nichen Zetj gehot. Åll menj Minister uch åll menj Wassenscheftler hu mech un desem gehoindert, und ech ban iwerhiiwt net vuerberiit.
Dråf loocht der Hofnarr senje Klappel dem Kanneng åft Baat end geng zer Dir oissen.
Der Kanneng rüif den Trottel zerack und freecht.Wot as det fuer e Benien.
Dråf gow der Hofnarr zer Untwert.
Mä lawer Kanneng, tüe bast der gressest Trottel dem ech ä menjem Liawen begehnt ban.
De Lijen uch de Wohrhït
Et sot de Lijen keen de Wohrhït:
Ech ban en Lijen, mech gït et net.
End oisserdeem traen ech menjen Ugen net---
De Wohrhït sot: Huest tea licht Ugen? ech borjen der menjen Ugespäjel
De Lijen sot: Durch denjen Ugespäjel wet ech oalles undersch sahn, åwer ech verzichte lawer.
De Wohrhït sot: Nå dron stammt mat denjen Ugen aster net tüe mest sahn dått tüe ba den Ugendokter zechst.
De Lijen sot: Doch ech hu güet gesahn, når kum et mer dïrscht net zem glïwen wot ech gesahn hun.
De Wohrhït sot: Und nüe host tüe ugefongen et ze glïwen ?
De Lijen sot: Chea,ijentlich glïwen ech når wot ech sahn,et soll jo Legt gïen da glïwen uch wot sa net sahn.
De Wohrhït sot: Iewen, ech uch. Ech glïwen vïllet wot ech net sahn,dåt mïsst åwer wot ech sahn, dot glïwen ech iwerhïwt net, denn wot ech sahn breochen ech net ze glïwen.
De Lijen sot: Dem noh gït et dir glått wa mir um Ufung.
De Wohrhït sot: Esi agefehr,når host tüe mir noch änj net geseaht wot tüe wirklich gesahn host?
De Lijen sot: Ech hu gesahn dått de Lijen än der Welt Iwerhund nit
De Wohrhït sot: Dott as wohr.
Et sot de Lijen keen de Wohrhït:
Ech ban en Lijen, mech gït et net.
End oisserdeem traen ech menjen Ugen net---
De Wohrhït sot: Huest tea licht Ugen? ech borjen der menjen Ugespäjel
De Lijen sot: Durch denjen Ugespäjel wet ech oalles undersch sahn, åwer ech verzichte lawer.
De Wohrhït sot: Nå dron stammt mat denjen Ugen aster net tüe mest sahn dått tüe ba den Ugendokter zechst.
De Lijen sot: Doch ech hu güet gesahn, når kum et mer dïrscht net zem glïwen wot ech gesahn hun.
De Wohrhït sot: Und nüe host tüe ugefongen et ze glïwen ?
De Lijen sot: Chea,ijentlich glïwen ech når wot ech sahn,et soll jo Legt gïen da glïwen uch wot sa net sahn.
De Wohrhït sot: Iewen, ech uch. Ech glïwen vïllet wot ech net sahn,dåt mïsst åwer wot ech sahn, dot glïwen ech iwerhïwt net, denn wot ech sahn breochen ech net ze glïwen.
De Lijen sot: Dem noh gït et dir glått wa mir um Ufung.
De Wohrhït sot: Esi agefehr,når host tüe mir noch änj net geseaht wot tüe wirklich gesahn host?
De Lijen sot: Ech hu gesahn dått de Lijen än der Welt Iwerhund nit
De Wohrhït sot: Dott as wohr.
En Mouer der gånz besangderen Årt
Än enem gånz insemen Hous do haden Legt gewunnt.. Et kåmen schwer Zegden fïr des Mengschen . Doräm huen se än grïßen Oingsten gelïewt .Uch wor et na Wängter. Un den Fenstern eräm rëißt end schlït der stärmisch Wängd. En der Färn awer tuåwt der Kraech. Seng Lärm wor dektlich ze hïren. Iwerål en der Gejänd hun de Gehïef der Båuern gebrät. Bäs fär wor dä Glaat däs Fëiers ze säen.Sä huet äsi steark gelïcht, dått sich der Hemmel rït wä Blåat gefärwt huet.Dä Råh der Noocht wor verflïjen. Nemest kångt mih un Schlofen dinken. Dä Schalusïen vun den Fenstern worden fest verschlossen. Dät Lächt vun der Lamp sul dä Wunneng net verroden. Dä gånz Familie såß äm den Däsch uch de Grïßmotter lås ous ennem Gebïetbach vïr. Do standen en äm Verschken ennes Liedes des Wïrter:“ En Mouer äm as Hous bå! Der Härr des Håuses awer sot: “Der Båa enner Mouer äs asem Härgott net meglich.“ Mät grïßer Oingst uch mät vill Gebïet sen de letzt Stangde der Noocht verflossen. Na fäng et un schi ewennich hell ze werden. Awer noch håt sich niche fåndlich Soldat der Wunneng där Familie genähert. Na huet der jång Mån dä Dirr des Håuses åfgemåcht. Säch nor! Der Sturm der Noocht håt en gewålddich Schnïemåuer afgetërmt. Na håt sä dät Häisken fïr den Uġen des Fåndes verborjen. Ålle guer woren sihr verwangdert uch haden grïß gestaunt. De Grïßmotter awer huet de Måcht vun asem Härrn geliiwt.
Än enem gånz insemen Hous do haden Legt gewunnt.. Et kåmen schwer Zegden fïr des Mengschen . Doräm huen se än grïßen Oingsten gelïewt .Uch wor et na Wängter. Un den Fenstern eräm rëißt end schlït der stärmisch Wängd. En der Färn awer tuåwt der Kraech. Seng Lärm wor dektlich ze hïren. Iwerål en der Gejänd hun de Gehïef der Båuern gebrät. Bäs fär wor dä Glaat däs Fëiers ze säen.Sä huet äsi steark gelïcht, dått sich der Hemmel rït wä Blåat gefärwt huet.Dä Råh der Noocht wor verflïjen. Nemest kångt mih un Schlofen dinken. Dä Schalusïen vun den Fenstern worden fest verschlossen. Dät Lächt vun der Lamp sul dä Wunneng net verroden. Dä gånz Familie såß äm den Däsch uch de Grïßmotter lås ous ennem Gebïetbach vïr. Do standen en äm Verschken ennes Liedes des Wïrter:“ En Mouer äm as Hous bå! Der Härr des Håuses awer sot: “Der Båa enner Mouer äs asem Härgott net meglich.“ Mät grïßer Oingst uch mät vill Gebïet sen de letzt Stangde der Noocht verflossen. Na fäng et un schi ewennich hell ze werden. Awer noch håt sich niche fåndlich Soldat der Wunneng där Familie genähert. Na huet der jång Mån dä Dirr des Håuses åfgemåcht. Säch nor! Der Sturm der Noocht håt en gewålddich Schnïemåuer afgetërmt. Na håt sä dät Häisken fïr den Uġen des Fåndes verborjen. Ålle guer woren sihr verwangdert uch haden grïß gestaunt. De Grïßmotter awer huet de Måcht vun asem Härrn geliiwt.
Barbarossa
Der ålt Barbarossa,
der Kiiser Friederich
Äm angderirdischen Schloss
Hält he verzuwert sich.
He äs nämols gestorwen,
he liëwt dertän noch ezt,
he huet äm Schloss verborjen,
zem Schlof sich dorgesätzt.
He huet mät sich eruëw genunn
Senges Reeches Herrlichket.
Uch he wid iist wedder kunn,
mät är zer rechten Zegt.
Der Stahl äs Elfenbiinern
åf dem der Kiiser sätzt,
Der Däsch äs Marmelstiinern,
dråf seng Hiift he stätzt.
Seng Bårt äs net vun Flueß,
he äs vun Feïersglaat,
äs durch den Däsch gewosen,
åf dem seng Kenn na raht.
He nickt äsi wä em Drum,
Seng Uch halw ofen zwänkert
Uch, je no langem Schlofen,
He enen Jangen za sech wänket.
He sot äm Schlof ze äm::
“Gong fir´t Schloss, o Zwerch
Sech no, ow noch de Ruowen
Här flejen äm den Berch.
Uch wun de ålt Ruowen ängden
Noch flëijen, uch wärlech wohr,
Dro mess ech uch noch schlofe
Verzuwert hangdert Johr..
Barbarossa von Friedrich Rückert
Ent saksesch iwersatzt
Der ålt Barbarossa,
der Kiiser Friederich
Äm angderirdischen Schloss
Hält he verzuwert sich.
He äs nämols gestorwen,
he liëwt dertän noch ezt,
he huet äm Schloss verborjen,
zem Schlof sich dorgesätzt.
He huet mät sich eruëw genunn
Senges Reeches Herrlichket.
Uch he wid iist wedder kunn,
mät är zer rechten Zegt.
Der Stahl äs Elfenbiinern
åf dem der Kiiser sätzt,
Der Däsch äs Marmelstiinern,
dråf seng Hiift he stätzt.
Seng Bårt äs net vun Flueß,
he äs vun Feïersglaat,
äs durch den Däsch gewosen,
åf dem seng Kenn na raht.
He nickt äsi wä em Drum,
Seng Uch halw ofen zwänkert
Uch, je no langem Schlofen,
He enen Jangen za sech wänket.
He sot äm Schlof ze äm::
“Gong fir´t Schloss, o Zwerch
Sech no, ow noch de Ruowen
Här flejen äm den Berch.
Uch wun de ålt Ruowen ängden
Noch flëijen, uch wärlech wohr,
Dro mess ech uch noch schlofe
Verzuwert hangdert Johr..
Barbarossa von Friedrich Rückert
Ent saksesch iwersatzt
Wä de Troa beliënt word
Em schriiw det Gohr 1140; Kïiser Konrad hat det schwäbisch Städchen Weinsberg belåjert. Dä Äwunner hun åußerirdentlich hartnäckich gekämpft. Der Kïiser håt gånz ämsonst verlångt, sich äm ze angderwärfen. .Dro äs hie gewåldich zïurnich geworden uch huet gedroht, ålle männlich Bewunner ämzebrengen. Uch dåt huet awer gor näst genätzt. Noch lång hun de Berjer är klïn Stadt sihr tapfer vertädicht. Dro woren är Kräft awer dennich erschäpt. Sä ëfneten de Direr ärer Stadt uch flehten den Kiiser un, doch Erbarmen mät änen ze huen. Der Kieser awer huet mät änen gor anfrängdlich geriët uch sä un senj kiiserlich Drohungen erännert. Treorich zuejen dä Gesåndten zeräck.
Nor såch em enen lången Zåch vun ållen Weïwern der gånzen Stadt sich zem Lueġer des Kïisers ze bewïëjen. Hä hun alle Fräen den Kieser nochmols gebadden, se, äm Gottes Wällen doch ze verschïënen. Gnädich huet der Kiiser de Bitt der Weïwer ugehïrt. Schläßlich huet he änen uch ären Kängdern fråen Uëwzåch gewährt. Hie huet änen uch noch erlouwt, är Läwstet mät ze ninn. Na bedånkten sich de Fräen, well der Kiiser doch äsi gnädich ze änen wor. Frih sen se schniël hiimen gelufen. Hä hun sä är Männer mät grïissem „Horuck“ åf den Räcken gehuewen uch sen droden mät der schweren Last fir dem kiiserlichen Lueġer verbä gezïejen, wobä sä sihr geschwankt hun. Ufångs wor der Kïiser iwer äsi en Weïberlist voler Ziurn, uch hie sot:“ Äsi wor dåt net gemiënt“. Zeletzt mosst he awer dennich vun Härzen låchen. Wieġen der troaen Weïwer huet hie de gånz Stadt verschiënt.
Em schriiw det Gohr 1140; Kïiser Konrad hat det schwäbisch Städchen Weinsberg belåjert. Dä Äwunner hun åußerirdentlich hartnäckich gekämpft. Der Kïiser håt gånz ämsonst verlångt, sich äm ze angderwärfen. .Dro äs hie gewåldich zïurnich geworden uch huet gedroht, ålle männlich Bewunner ämzebrengen. Uch dåt huet awer gor näst genätzt. Noch lång hun de Berjer är klïn Stadt sihr tapfer vertädicht. Dro woren är Kräft awer dennich erschäpt. Sä ëfneten de Direr ärer Stadt uch flehten den Kiiser un, doch Erbarmen mät änen ze huen. Der Kieser awer huet mät änen gor anfrängdlich geriët uch sä un senj kiiserlich Drohungen erännert. Treorich zuejen dä Gesåndten zeräck.
Nor såch em enen lången Zåch vun ållen Weïwern der gånzen Stadt sich zem Lueġer des Kïisers ze bewïëjen. Hä hun alle Fräen den Kieser nochmols gebadden, se, äm Gottes Wällen doch ze verschïënen. Gnädich huet der Kiiser de Bitt der Weïwer ugehïrt. Schläßlich huet he änen uch ären Kängdern fråen Uëwzåch gewährt. Hie huet änen uch noch erlouwt, är Läwstet mät ze ninn. Na bedånkten sich de Fräen, well der Kiiser doch äsi gnädich ze änen wor. Frih sen se schniël hiimen gelufen. Hä hun sä är Männer mät grïissem „Horuck“ åf den Räcken gehuewen uch sen droden mät der schweren Last fir dem kiiserlichen Lueġer verbä gezïejen, wobä sä sihr geschwankt hun. Ufångs wor der Kïiser iwer äsi en Weïberlist voler Ziurn, uch hie sot:“ Äsi wor dåt net gemiënt“. Zeletzt mosst he awer dennich vun Härzen låchen. Wieġen der troaen Weïwer huet hie de gånz Stadt verschiënt.
Geat dat tea noch äst änneschreewst!!
Martha, ech duëcht schiun de Såksen hålde Wängterschloof, oder iwerlëje sech ofw se den Fabritius wiëhlen.
S"ä"rvus
Martha, ech duëcht schiun de Såksen hålde Wängterschloof, oder iwerlëje sech ofw se den Fabritius wiëhlen.
S"ä"rvus
Det Märchen vum Mån äm Mōn
Et wor än ūrålden Zedden, do wōr un ennem hïschen Sangtichmorjen e Mån än den Bäsch gegongen, hië håt fiir sech Hulz geschlōn; enen grïßen, schweren Hufen. Dro bängd hië det Geäst zesummen, uch nit ennen Staffelstock ,den hië än det Gebengdsel enänn gestochen håt. Mät vil Kraft hoppt hië dåt Gebengdsel åf den Räcken uch giht nea hïmenzå.
Wä hië nana åf dem Hiimwiëch äs, begeent äm en hïsch Mån. Well dii än de Kirch gohn wul, håt hië na seng Sangtichskliider ugedohn. Hii blïew stohn end frecht den Mån mät dem Gebendsel Hulz åf dem Räcken: “Wiißt tea net, dått åf Iërden Sangtich äs, uch dått un desem Dåch åser läw Härgottvuëter sich ousgerāht huet, wä hië na dä Wält, ålle Gedärer uch dä Mängschen geschaffen håt Wiißt tea net, dått äm drätten Gebot geschriïwen stiht, tea sollst den Feïerdåch helich holden?
Der Mån, dii dem Hulzsummler des Frōjen geställt håt, dii wōr åwer der Härgott sälwest. Der ōrem Mån mät senjer schweeren Last åf dem Räcken wōr gånz verdaddert und hië untfert:“ Sangtich åf Iërden, odder Montich äm Hemmel, wåt giht dåt mech un, und wåt giht et dech un?
„Dro sollst tea denj Gebendsel iiwich drohn.!“ sprëcht der läw Härgott, end well der Sangtich åf Iërden fiir dech esi gor nichen Weert huet, doräm sollst tea en Zeakonft den iiwijen Montich hun uch äm Mōn stohn. Tea sollst fiir ålle en Warnung sen ; fiir alle Mängschen dä um Sangtich oarberten uch än net helich schätzen uch än net ihren.
Vun nea un, stiht äm Mōn ängden noch der Mån mät sengem Gebengdsel, end äsi widd hië do stohn bleïwen, bäs än ålle Iiwichket.
Et wor än ūrålden Zedden, do wōr un ennem hïschen Sangtichmorjen e Mån än den Bäsch gegongen, hië håt fiir sech Hulz geschlōn; enen grïßen, schweren Hufen. Dro bängd hië det Geäst zesummen, uch nit ennen Staffelstock ,den hië än det Gebengdsel enänn gestochen håt. Mät vil Kraft hoppt hië dåt Gebengdsel åf den Räcken uch giht nea hïmenzå.
Wä hië nana åf dem Hiimwiëch äs, begeent äm en hïsch Mån. Well dii än de Kirch gohn wul, håt hië na seng Sangtichskliider ugedohn. Hii blïew stohn end frecht den Mån mät dem Gebendsel Hulz åf dem Räcken: “Wiißt tea net, dått åf Iërden Sangtich äs, uch dått un desem Dåch åser läw Härgottvuëter sich ousgerāht huet, wä hië na dä Wält, ålle Gedärer uch dä Mängschen geschaffen håt Wiißt tea net, dått äm drätten Gebot geschriïwen stiht, tea sollst den Feïerdåch helich holden?
Der Mån, dii dem Hulzsummler des Frōjen geställt håt, dii wōr åwer der Härgott sälwest. Der ōrem Mån mät senjer schweeren Last åf dem Räcken wōr gånz verdaddert und hië untfert:“ Sangtich åf Iërden, odder Montich äm Hemmel, wåt giht dåt mech un, und wåt giht et dech un?
„Dro sollst tea denj Gebendsel iiwich drohn.!“ sprëcht der läw Härgott, end well der Sangtich åf Iërden fiir dech esi gor nichen Weert huet, doräm sollst tea en Zeakonft den iiwijen Montich hun uch äm Mōn stohn. Tea sollst fiir ålle en Warnung sen ; fiir alle Mängschen dä um Sangtich oarberten uch än net helich schätzen uch än net ihren.
Vun nea un, stiht äm Mōn ängden noch der Mån mät sengem Gebengdsel, end äsi widd hië do stohn bleïwen, bäs än ålle Iiwichket.
Wittl schrieb: ech duëcht schiun de Såksen hålde Wängterschloof, oder iwerlëje sech ofw se den Fabritius wiëhlen.
S"ä"rvus
"Låch" - Wängterschloof hun se gehålden wä de Wuelen woren, na sen se wedder monter uch kennen Mëhren erzielen. Wonn´t wedder e si fär äs, sohn ich bêschïd.
ech probieren´t uch ist:
't gët Hierscht
Dobausse stin d'Beem nach voll am Laf,
ma 't as wéi en Donst iwer d'Blieder gelaf,
se fänke mat Plaazen u raschteg ze gin,
ech hun et haut an de Bëscher gesinn.
´t wit Härwest
Derteos stohn de Bïhm noch vuël äm Luv
af änne loat wä en dunstich Stuf
åldïrest fe s´un änd ruestich ze schlon
ech hun et hegt äm Bäsch gesåhn.
´s wird Herbst
Draussen stehn Bäume noch voll im Laub
auf ihnen liegt wie ein dunstiger Staub
schon fangen sie an ins Rostige zu gehen
das habe ich heut in den Wäldern gesehen
't gët Hierscht
Dobausse stin d'Beem nach voll am Laf,
ma 't as wéi en Donst iwer d'Blieder gelaf,
se fänke mat Plaazen u raschteg ze gin,
ech hun et haut an de Bëscher gesinn.
´t wit Härwest
Derteos stohn de Bïhm noch vuël äm Luv
af änne loat wä en dunstich Stuf
åldïrest fe s´un änd ruestich ze schlon
ech hun et hegt äm Bäsch gesåhn.
´s wird Herbst
Draussen stehn Bäume noch voll im Laub
auf ihnen liegt wie ein dunstiger Staub
schon fangen sie an ins Rostige zu gehen
das habe ich heut in den Wäldern gesehen
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
