Martha Scheiner

Der Wuulf uch der Hofhangd

Info Senta Wotsch • 3:04 Minuten • Herunterladen

Der Wuulf uch der Hangd, dä bieden,
sen dennich gånz verschieden.
Ow är Grißmetter wore verwåndt,
dåt äs än net bekånt.

Äm dåt se sich näckest gressen,
ellien äre Wiëch beschlessen.
Wä Fremde se sich beniëhn,
de Hånd sich nämols giën.

Doch wällt er dä zwien verstohn?
Dro hiert norr, wat se sich soon. –
Der Bäsch schleff än deffer Rah,
de Dankelhiet däkt en schin za.

Wä der Moon dro vum Hemmel såch,
word et häll, schär wä um Dåch.
Gedärer, dä bliwe verstoochen,
det Mëisken äm Looch verkroochen.

En Wuulf norr erämmerschlecht
und gärn äst friëße mecht.
Wä ousgehangert e wor,
zezoust uch struppich se Hoor!

Af iest kåm en Hangd em entkeen.
Dä zwien e Gespreech ufehn.
Der Wuulf soot: „Wä däck ta bäst,
well t‘äng norr Gadet frässt!

Erämm liefst ta hiesch frisiert.
Meng Oussähn dich sächer stiert.
Norr, wie vill Hanger legd,
sich net äm Späjjel besegt!

Der Sänn stieht mir norr no Friëßen,
äm dåt ich det Oussähn vergiëßen.
Norr äst än de Mueģe bekunn,
net äin desen Hanger hun!“ 

Der Hangd soot: „Dåt sähn ich än.
Viellecht awwer känt em jo sähn,
ow meng Härr net än Dänst dich wiel niëhn,
en Afgow als Häder der giën.

Ient messt t’awwer uch verstohn,
dåt wäll ich der glech soon:
En Hålsbånd ämgeluecht,
kist t’un de Kät iwwer Nuecht.“ –

„Dro wer ämsonst de Bemähn,
dänn dåt wid mir net geschähn!
De Fråhiet kån nemmest mer niëhn,
fir näst wed ich hiër se giën!“

De Fråhiet schäzt der Wuulf gorr griß;
si wor et äng, wä em jo wieß.
Der Wuulf ze senger Fråhiet stiht,
fir dä uch Hanger hie erdriet.

Frå no Äsop

2013

Quelle: Siebenbürgische Zeitung vom 5. November 2013, Seite 6

Ortsmundart: Hermannstadt