Georg Meyndt (Text), Georg Meyndt (Melodie)

Brännchen um gräne Rien (Det Brännchen)

Brännchen um gräne Rien
flesst fir de gåånz Gemien,
flesst Dåġ uch Noocht;
ous dem sich alle Legd,
|: wängters uch sommerszegd,
|: Wasser hu broocht :|.

Gangelche flitä kitt,
dreïwt, bäs hiʼt Wasser nitt,
Spaß allerlå.
Spaß, di gewännt e Looch,
Kraġ af zwië Dil zebråch,
|: schrå na norr, schrå. :|

Medche gorr blass uch giël
kitt mät dem Kennche schniël,
Motter äs krånk.
Brängt är de liëzte Schlack,
ach, no er kurzer Rack
|: låt sʼaf der Bånk. :|

Hans sprächt: Genaġ fir hekt!,
schmeïßt de Seens af de Sekt,
nass wä gebuët;
ställt sich unt Brännchen un,
tankt sich uch än de Grunn,
|: wonn hi ien huët. :|

Wååndersmån kitt eraf,
spriet sich seng Zaddern af,
huët afgedäscht.
Wonn hi norr Hanger häw,
Pali gorr angem brät,
|: ʼt Brännchen, dåt läscht. :|

Ortsmundart: Hermannstadt