Grete Menning-Gierer

Link zum Video

Än der Gåss

De grieß Låmp, dä äs entzangen,
iwwerm Däsch heht sä beriet.
De Känjd åm Bat, mät spätzen Ihren,
dått en cha uch näst entgiht.

Stähl uch Binkeln äm den Däsch stohn,
denn äm Haus äs wennich Plåtz!
De irscht Fraan hiert åf der Trap em.
Angderm Uewe schnurrt de Kåtz.

Båld schi schnurren uch de Spällcher;
säht, wä låstig sä sich drehn!
Dänn uch klenner wärden Zoken,
dä un hiësche Roken hehn.

„Wässt ir det Noast“ – ’si feht en Fraa un.
Ålle sähn åf sä, se’ ställ.
Någier stiht än de Gesichtern.
Uch de Spällcher stohn en Well.

Na wäll en jed genaa et wässen:
Wie? Mät wem? Wonnih? Uch wo
sich begeent, geriëdt, gezärrt hot?
„Äs dåt uch wohr, tea Trenjchen? Soo!“ –

„Dåt äs wohr! Freecht norr det Fichen!
Ät hot mir et jo bericht.“
End det Fichen sprächt: „Det Zoorchen
hot erzåhlt mir dess Geschicht!“

End det Zoorchen schwirrt: „Det Susi
wor derbä, hot et gehiert!
’si kennt ir dett wärlich gliewen,
dått dess Såch esi passiert.“

Und zelezt wieß nemmel ien mih
wä et ufeng, wellt der Schlåss!
En nå Mer, dä äs gebueren.
Lång noch hiert em s’åf der Gåss!

Wetjer drehn sich na de Spällcher.
Außem Brodes recht et fenj.
Kerbesstäcker långhär broden;
giël uch miëhlich, sess se senj.

Schlåss nea! Ålle Fraaen eßen.
Uch de Känjd bekunn dervun.
Äm zahn, äm elf gohn ålle hiemen.
Mårren äs en ånder drun.

Wore se net hiësch, dess Zedjen?
Ohne Radio, Fernsehn, Lächt?
Denn dea riëdt em noch mät’nånder,
hiërt uch, wåt der ånder sprächt.

Hetj årr hocht em vuer dem Fernsehr,
schliet mät deem de Zetj åft Hieft!
Riëdt norr wennich mätenånder.
Äs dåt det Gat, un dåt em gliewt?!

De Flutter

Änjde wonn det Frähjohr kitt
uch de Sånn de Schnie mätnitt,
feht det Woßen un, det Blähn.
Iwwerål kån em se sähn,
åll dä Blommen: Wä se rächen!
Kiëwercher aus Rätze krächen,
frå sich un dem Sånneschenj.
Fluttercher åf Blomme senj.
Ålle Fårwen, ållen Oorten
setj em fläjjen durch de Goorten:
Den „Admiral“, den „Schwalbenschwanz“,
det klie weiß „C“ – setj em net gånz.
Uch weiße, giëlen, bloe sätzen
åf de Blommen und benätzen
änär Rüsselcher, dä lånken.
Gånz deff änne sä se teanken:
det „Pfauenauge“, der „Fuchs“ – die grieß
end uch die klien. E jeder wieß,
dått sä geschätzt senj ålln zesummen!

Doch wie, wie kännt se, åll är Nummen?
En poor, dä mecht ich hä erwehnen,
em kån en iwwerål begeenen:
Flutter, Flitter – soon net ållen,
net em jeden dä gefållen.
Uch Ruppescheißer soon är nooch:
Fuer dä kitt norr derr ien ä Frooch.
Mät Pillängo, do hu mer naa
uch en ånjreschen derza.
Vum Splitterholz hun ech gehiert –
derr Nummen äs erwehnenswiërt.
Åldär se Fliggelmasch noch hießen,
dä klennen glått wä uch dä grießen.
De åndern Spechhuulz ke’ se soon –
woräm? Dåt mess em net verstohn,
se hießen iefåch norr esi!
Gånz åndern åwwer, dä se’ frih,
wo’ sä se Spajel hieße kennen.
Noch åndern wedder sich bekennen
zem Späjjelhielzken, dåt äs klor,
äst åndert äs jo schär net wohr!
Åls Summerveggeltcher se fläjjen
bä ånderen vu Blomm ze Blomm.
Und et äs wärlich e Vergnäjjen,
wo’ sä är Flijjeltcher åfschloon.
Munchennen setj em sich bemähn,
är Fårweproocht vun noh ze sähn.

Und glått nemmest mess sich schummen,
dått hie gewiëhlt hot senje Nummen,
dänn, si verschiedän wä är Oort,
hot uch är Numme sich bewohrt.

» Übersicht Mundartautoren

Gefördert aus Mitteln des Bayerischen Staatsministeriums für Arbeit und Soziales, Familie und Integration.