Martha Scheiner



Martha Scheiner

Martha Scheiner, geb. Schlosser

Geboren 1941 in Hermannstadt, Lehrerin in Gierlsau und Hermannstadt, Aussiedlung 1980, wohnt in Öhringen.



Link zum Video

Det Frähjohr

Der Wängter måcht sich dervun,
denn det Frähjohr feht un.
Vum Schlof äs de Natur erwacht.
Säht norr, wä de Sann lacht!
Hiert, wä hiesch de Vijjel sängen!
Är Liedcher lokt erklängen.
All de Blommen än ärer Pruecht
hu Farw änt Gärtche bruecht.
Narzissen gånz ä Giël hä stohn,
Tulpen är rit Kliedcher dron.
Schnieglekelcher wänken es za,
wä från dess Klennen mech na!
Ennen hiesch farwije Strouß
niëhn ech mät änt Hous.
Frähjohr äs dertous uch dertän,
und ech bä mätten drän.



Link zum Video

Der Iësel

En Iësel iemol sihr trourich wor,
wel äm word na schin uch klor,
datt e sich iwwer näst kent från.
Und et kåm äm stark ze schrån.

Ech bän tumm, derza nooch heßich,
hun net Mat, Kraft norr meßich.
De Mänschen mech net respektieren
uch sich iwwer mech mokieren.

Se lachen und krëischen mer za,
uch verspeeteln gärn mich na.
Zefridden mess ech sen mät Strieh,
äm drech Dästeln uch nooch frih.

Daa, wä ech zer Wält word bruecht,
wor Motter Natur licht afgeluecht?
Mir ze schinken diër ien Stämm,
soot, wat hatt sä norr äm Sänn?

Wel ech net musikalesch bän,
äs gor wangderlich meng Stämm.
Wunn em meng „I-A“ bäs färr hiert
gliewt em, em häw sich verhiert.

Dro hält em sich de Ihren za …
odder em lacht derza.

(Frå no: "Der Esel" vu Matthias Claudius; 1740-1815)



Link zum Video

Der Adler uch de Schnäk

Zer åålden Iech en Adler flecht,
hih iwen hie sätze mecht.
Den hechsten Åst hie sich säckt,
hä em allent iwwerbläckt.

Dem Hemmel fählt hie sich esi noh,
wo kent et hescher sen, wo?
Doräm hie äng wedder här kitt,
dess Iech en Derhiem äm gitt.

Hie dinkt no iwwer sech uch de Kängd.
Det Liëwen fir hiesch e fängt.
Äm Näst huet hie se grißgeziejen,
dro se’ se dervugefliejen.

Ellien gelossen, huet hie Zekt;
e dinkt u gestern uch unt Hekt.
Iwwer se’ Liëwen än der Hecht,
hie näst ku losse mecht.

Norr af iest en Schnäk längst en kåm
um sälwen Åst Platz sä nåhm.
Se edemt schwer, wor sihr erschäpt;
esi ze stejjen, dåt måcht mäd!

Der Adler sekt se verwangdert un:
„Soo, wä bäst ta affekunn?
Hä hun ech näckest en Schnäk gesähn!
Wä kån esi äst geschähn?“ -

„Gånz iefach, ech bä gekroochen.“
Esi äs`t äng: Wird versproochen
en Iehrenamt dem Schnäkemån,
bekitt hie et, wunn e kreche kån.

(Vun August Friedrich Langbein; 1757-1835)



» Übersicht Mundartautoren

Gefördert aus Mitteln des Bayerischen Staatsministeriums für Arbeit und Soziales, Familie und Integration.