Martha Scheiner

Link zum Video

De zwee Gießker

E pustich Gießke sprängt ous dem Bäsch.
Wä äs et do dankel uch fräsch!
Ät säckt det grän Tuel gånz deff angden,
wo et äng fräsch Gräs hatt fangden.

Na kåm et den Hång eruewgesoust
end hirt schin, wä det Wasser rouscht.
Norr afiest blëiwt et zeddrich stohn:
Iwwer e Stejjelche mess et gohn!

Herjee! Wä äs dåt na esi klapperich?
Det Gießke word gånz zappelich.
Wä et åll deddrän driwer stolziert,
en åndret det sälw uch probiert.

Vum åndren Ondj kåm et schniël erbä.
Soo, wä ku´ se allebied verbä?
E jedet dinkt: Blëiw cha net stohn,
sål det ånder zeräckza gohn!

Hä äs wärlich net Platz fir allebied;
um Onjd purzeln se än den Died!
„Ech bän älder! Gånk ta enzt zeräck,
sonst falle mer biede vun der Bräck!“ –

„Ech wor det Ierscht! Ech wäll na gohn!
Äm wat kåst ta dåt net verstohn?“
Se stohn na do, mätten af der Bräck,
gohn net no viern uch net zeräck.

Za em Entschlass mess em nana kunn!
Wie äs det Ierscht vu bieden drun?
Em siel sich endlich iest entschieden,
wie zëierscht giht vun dië bieden.

Fuchtich se’ se af sich losgegangen,
en hart Kampf huet ugefangen.
Bockich schlo se sich de Hiefter än,
norr äm cha det Ierscht ze sen.

Wä dro nichent mih sich hålde kangt,
fluģģe se uewen af de Grangd.
„Mäh, mäh!“ Na äs dich awwer Schlass!
Se lån do, erschäpt uch pudelnass.

Meng Siweberjerlånd

Dech, Lånd äm Karpatenbiejen,
mer alle guer verlossen hun.
Sen änt ålt Motterlånd geziejen
dor, wohär as Wurzeln kunn.

Et se’ schin vill Johr vergången,
sängt ech nemmi bän derhiem.
Än Detschlånd nå ugefången,
less ech zeräck meng Driem.

Vun dir ech äng noch vill driemen
ta, meng hieschet Hiemetlånd.
Ech wed gärren noch iemol hiemen,
sähn, wo meng Wäch iester stånd.

Äng, wonn ech de Karpaten sähn
vun der Owendsann beschienen,
wonn se hiesch fëierrit erglähn,
spiren ech Sihnsucht no hiemen.

Wä e grän Teppich hiesch ousgebriet
sen deng Feelder guer unzesähn.
Wonn det Kiern seng giël Farw bekitt
uch de Wiseblommen hiesch blähn.

Hä mecht ech noch emol spazäre gohn
uch dem Wängd ställ louschen.
Uch äm Dånnebäsch wed ech stohn,
hiren, wä de ålt Biem rouschen.

Wie känt dech iester noch vergeßen,
ta hieschet Siweberjerlånd!?
Diën Schmärz kån em net ermeßen,
dått et nemmi äs, dett ienich Bånd.

Zerstäckelt äs as hiesch Gemien,
mir awer dinken vill zeräck.
Färr äs et bliwen, det ålt Derhiem …
no viern richte mer den Bläck.

Sachsesch Wält

Ir läw Sachsen, kutt alleguer erbä,
vill Sachseschet äs fir ech hä!
Erschienen äs dett Bach „Sachsesch Wält“.
As Siweberjer et mät Fråd erfällt.

Et äs wä en hiesch Blommestrouß,
dië mer hu bekunn änt Hous.
As sachsesch Dialekt, ’si wangderbor,
e wid es beglieden all de Johr!

Det Sachsesch as erhålde blëiwt,
wo’ jeder riëdt, list odder schrëiwt,
Dro giht seng Villfålt uch näkest verlieren,
Em wid et noch lång riëden hiren.

» Übersicht Mundartautoren

Gefördert aus Mitteln des Bayerischen Staatsministeriums für Arbeit und Soziales, Familie und Integration.