Der Mariar Huenz, die wår gor Iëner,
sihr striafsem uch grod niët e Kliëner.
Na, na, die wår en Reech vun Muun,
dåt em bestiëmmt behiifte` kuun.



Hia wår sihr hialfsberiit uch fleißich,
em säät, noch beeßer wa iar Treißich.
Hia hålf den Kliënen uch den Grießen,
uch wa se suenzt uch goor noch hießen.



Senj Fraa, det Lis, wår uch niët licht,
nuer pläächt et hualt schii` long der Gicht.
Am dåt der Huenz fuar Zwe muesst schufte`,
em ducht ualdiist:"Die schiëffelt Grufte`!"



Det Liawe` vun den biide` Lejen,
wår åf en Oort fuast zem benejen.
Sah weere` gliacklich uch zefridde`
Wunn nuer niët weer... ech läße` bidde`,
De Muetter vun dem Lis, da Mill,
dänn sah riad wiarlich vill ze vill!



En Schlabrament fuast ähneglechen,
ba Ooremen uch ba de` Rechen.
Wä`t Gritz, wår, oh, di Fraendeifel
dä gåf et kom noch iënen Zweifel,
dåt niëmest mi ze Wuart kangt kunn,
fuast muesst em krechen ian de Trunn!



Der Huenz wår oft niëdergeschlään,
em ducht e käänt fuast nimi gähn,
amwåt da Åld en kwialt gor licht,
vum Marje` bias zer Äwendschicht.



Um Kiakelauwer wår e` Pluatz,
door giëng der Huenz ualtiist zem Truatz.
Dä drunk hia muntsch ualt en Glas Wenj,
suenzt wår be iëm chia niastmi fenj.




Hia hoot gebiat zem lawen Harrn,
ech dinken, Die huat en uch gar`n:
"Ach, lawer Guett, ech bia` geschlään,
vum Schiaksål, dåt ech miëss erdrään.
Kamm, hialf mer doch ëus menjer Niit,
bevuar mich noch diës Åld erschliit."



Hia såß bekritt uch gunz elliin,
åf iist iëm en Erschenjung schiin.
Hia hiirt en Stiamm, da klung gor groof:
"Huenz, gung nau åf den ålden Hoof.
Niëm Seenz, den Waazstiin uch de Wooġen,
Uch fohr dermiat ian de Biaschgroowen.



Tau hoost dä`n Huufe` Graas ze mehn,
niëm miat deng Schwijjer, niast derkehn!
Da miëss derba siën, wirst schii` sahn,
et briëcht ualdiist uch diëser Fraan."



"Kutt, Muetter", riëf hia sa herbaa,
ech gähn ent hualen nuer de Kaa.
Mer miëssen ëußen ian de Groowen,
dä kiennt ihr ech trä gaut ëustoowen.
Niat miat de Kriach, de Daak, det Eeßen,
awer uch wiarlech niast vergeeßen!"



Da Ålt wår skeptesch, gor verdrooßen,
wiël schii` säntch Gähre` niët "begooßen".
Sah fächt sich awer, krakzelt åf
de Wooġen miat vill Åch uch Kråch.



Der Huenz meht schnial, da Ålt kecht schweer,
de Uarbet wår hualt niche` Mehr.
Sa summelt Hua uch wår bekritt,
wiëll der laf Äwend noch niët kitt.



Åwiist wurd et vum Westen diankel,
ba ian bias door zem Ritschtechwiankel.
Et duannert, bliatzt, et wår niët hiasch,
dä luengst dem diankle`, griiße` Biasch.



Ba`m iirste` Bliatz der Huenz trä säät:
"Nå`t, klangjt chia ähnlich wa vum Dräht.
Diët hiirt sich wiarlich niët gaut un,
Wa ku` mer ha nuer noch dervun?"



Ba`m zweete` Bliatz wurd et noch lichter,
verzuaġia Mimik, de Gesichter,
der zwä Personen, Uenjst giëng am,
der Detsch witt sprechen: " Scheiße Mam`!"



"Nå, nå, me` Guett", der Huenz nau säät,
"et kitt chia noch iist wa vum Dräht."
Und ducht sich senge` Wänsch derbaa:
"Harr, bliatz doch ändlich ian diës Fraa!"



Ba`m driatte` Bliatz ias et geschahn,
der Huenz erliist ëus sengem Wahn.
Da Åld wår diit, vum Bliatz erschlään
der Huenz kangt fruajich hiime` gähn.



Hia såch verschmitzt hiëmlich nä Uawen:
"Nå ändlich kuun em Iëne` luawen
der Harrgottvooter, mech erhiirt,
Ihr wiarlech, weem se uch gehiirt!"