Der Millen Huenz wor schiun än de Gohr kunn. Mät sengen Foafensiwenzich gehiurt hie bestemmt nemi zäu den Gånjsten, awer e wor monter, geng noch af`t Fiëld end maucht uch derhiim noch muntchäst.

Un em Dannerstich wor e ä` Bluesendreff af dem Muert. Hiime` kuum e mät dem Bus, dänn de Fess haulten en nemi esi richtich eus. Mät Ach uch Krach hatt der Auld noch en Plåtz ergaddert.

Longjs em stäongt det Raita Lisi - en sihr hiisch Meed mät stuulze` Brästen uch em knackijen Hånjer - onj gepriëßt zwäschen vill Ånderen. Der Huenz hått schiun sängt ville` Gohren nichemi onjere` Kontakt mät senger Frää, ålsi ducht hië ser uch näst derbä, wä e det Meetchen baut, af sengem Schiuß Platz ze niën - wat det Lisi dunkend u`nuhm.

Am en Zekt wurd der auld Huenz änje ä`räujer uch riuder äm Gesicht. Bäs zerliëzt soot e keen de hiisch Meed:

"Hier Lisi, ech dinke`, tau miësst åfstähn, dänn ech bian hechstworschenjlich diënnich niët esi åld, wa ech ducht..."

Åfgeschriwwe` vum Puschke` Walter