Der Spiake` Marz hått et net leicht. Schiun als Känjd mosst hie de gånzen Dauch af`t Fiëld uch dernoh um Owend noch de Käh versårjen. Äm en Zekt huët e dro` det Muatze` Lis fronjert. Daut wor genäh esi uerem wä hie, awer mät diëm net geneåch: Ät bruëcht uch noch seng Motter mät än de Iih, det gresst uch aferschamst Mell än gånz Dannerschmuert. Oh, ir Lekt, gliift et mer, dä auld Hex hatt den ueremen Titz muntch åld en Zeer flesse` losse`. Åldiist geng e un`t Käåkeläuwer end baut den läwen Härrgott, e siil en ändlich vun deser Plooch erliisen.

Un em Mårjen kuum det Lis zemlich neddergeschloon än de Kuchel end soot:
"Marz, de Muetter ias gestarwe`. Ech wiiß, dått se niët ifåch wår, awer måch wiënichstens vuar de Lejen esi, wa wunn te am se trëure` widdst."

"D`ias gaut, Lis", unfert der Marz, "ech versiacken`t." Dro` geng e af`t Käokelawer end dunkt dem Härrgott, daut e senjen Wänsch ändlich erfällt hått.

Nohär marschiert der Marz zem Kollektiv (LPG) end aranjiert mät dem Relu, dem Schofför, en Fuert ke` Medwesch, äm en Lådd ze kiife`. Die awer wällicht nor än, wunn uch det Mărie, senj Frää, mätfuere` widd. Dem Marz bliff näst åndert iwrich, alsi mosst hi af dem Auto Plåtz niën, dänn de bleesch Prinzässän mosst frälech än der Kabiin sätze`.

Af dem Hiimwiëch feng et un ze reene`. Am net nåss ze warden, kriuch der Marz än de Lådd, maucht den Daakel zäu end schleff än.

Bä Kli`schiëlken nuhm der Relu zwiin Zigunne` af. Dä deede` sich af de Lådd.

Äm en Zekt wurd de Låft än der Lådd knåpp, ålsi versäckt der Marz den Daakel ewechzeschiiben. Dåt geng awer net, well dä zwiin purdalăi dråff saußen.

"Dåt wår et, Marz", fäurt der uerem Deiwel en Riëd mät sich sälwer. "Bestiëmmt kliëmmt der Daakel, ualsi warden ech erstiacke`! Dåt ias hangdertprozentich der Fliach vu` menjer Schwijjermuetter. Da wiall mich uch åf giëner Wialt ian iarer Neht hu`! Wai, wai, Marzo, Marzo, wåt hoost tau nuer verbrooche`, dåt dech der Harrgott esi besträäft???"

Mät liëzter Kraft dubbert der Marz un den Daakel, äm Gluuwen, daut en der Relu villecht dennich hiirt.

Den Zigunne` bliww det Harz stohn, bäs dro Ener ald zedrän soot:
"Tråiene, mâncaţi-aşi p...., io cred, cå-n copârşău să mişcâ ceva. Precis s-o trezit mortu`." (Trajan, ech gliiwen, än der Lådd bewiëcht sich äst. Bestemmt äs der Diut åferstunde)

"Să måră mama, dacă tu nu zâci bine Ghiţule. Şi io cred, că ş-o revenit gagiul! Hai s-ontindem!!! (Ech dinken, täu huest Riëcht. Kamm, datt mer es eus dem Stuuf mauche`!)

Äm Nu sprungen da zwiin Artisten än de Schuunz end leffen tro zräck mät er Geschwånjeget, dått em ducht, se weeren wenichstens Lundesmiister äm Hangdert-Meter-Luuf!

Der Titz hått vun åll diëm näst mätbekunn. Näu geng der Daakel aff. Hië iwerpräft en, awer niirest klemmt e.

"Villecht wuul mich menj Schwijjer nuer ewiënich naake`", ducht hie end sauch tro Åffen, am dem Rätter ze dunken.

Åfgeschriwwe` vum Puschke` Walter