Der Puschken Huenz uch der Tschiambri Titz gehiirten net abedangjt ze den Geschetchsten ian der Gemiin. Villecht uch amdåt woren da Zwiin gaut Fräntch...

Un em Dåch säät der Huenz zem Titz:
"Hiir Titz, iam Saal ruellt e Film, die sihr spuennend sië` sål. Wa weer et, wu` mer es den uch u`sahn?"
"D`ias gaut Huenz, trä treefe` mer es enzäwend am siwwe` vuar dem Saal."

Wiëhrend des Films erschinn en gang Lackel ian em Lechef end beliidicht e` jeeden iwer en lenjer Zetch.

"Kamm mer waate` åf en Kuenn Wenj, dått se en nau verdreesche`!", fuerdert der Huenz den Titz åf.
"Iaverstuunde`, dänn dåt gliiwen ech niët.", kuum et zriack.

Totsächlich hot der Huenz de Waat gewuanne`, ualsi giënge` se zem Titz af de Kuenn Wenj. Wä se bä`m Zurpe` wååren, mauld sich der Huenz:
"Titz, ech miëss der ia`gestähn, dått ech de` Film schiin iist gesahn hu`. Däjer wuasst ech uch, wa et eusgiht. Wår niët hiasch vu` mir..."

"Uch ech miëss der ia`gestähn, dåt uch ech de Film gesahn hu`; sigor druamial(!)", säät die Under. Wått ech awer noch änje` niët verstäh` ku`: Schiin druamial hu` se`n geschlään, awer die beliidicht se änje` wiëdder. Ech dinke`, die ias noch pruestijer wa mir!!!"

Åfgeschriwwe` vum Puschke` Walter