Än der Noagåss wunnt fiur ville` Gohre` der Repe` Misch mät dem Fussaiken Tenn. Dä Zwië hådden sech zwor net abedånjd gärre`, awer am dä Zekt wor et håld esi: Hiiftsach, em hatt Känjd uch derzäu woore` se uch noch gesäångd! Ech miinen wärlech, än deser Bezäung woore` se ze benegde`...

Mät de` Gohren wurd em åljer... De Kängd wåren eus dem Heus, nor noch det Lisi - det gånjst vun den Diuchtern - sauch noch aldiist verbää.

Et fäul em aff, daut senj Vueter zäu senjer Motter änjde` wedder "Kaazke`" soot. Daut huet em schiun ze dinke` giën. Eus desem Gräungd ställt det Lisi senje` Vueter un em hiischen Dauch zer Riëd:
"Vooter", feng ät un, "kuun ech uch wiasse`, waram ir zer Muetter ia` leezter Zetch nuër noch `Kaazke` säät? `Kaazke`, kiëmm mich, Kaazke`, bruënj Wuasser, Kaazke`, kooch e Biartremlawend, Kaazke`, weesch mer de Fiëss... Hoot Ir de Muetter ändlich åf de åld Daach esi garre`? Dåt weer wiarlech iast gunz Nuaet... Kiënnt Ir mir diët erkleere`?"

Der auld Misch ducht ewenich noh, awer dro fasst e Mäut end soot:
"Ach, wiißt te, Liso, miat dem Garren hun ias dåt esi en Såch. Aus hoot em chia ba`m Fruenjere` niët gefreecht, oof mer es uch laawen. Nau ias et esi farr, dått ech nimi wiiß, wa denj Muetter hiißt. Am dåt ducht ich, et weer villecht gaut, dått ech `Kaazke`` sään, dänn denj Muun hoot dech chia uch änje` esi u`geriad... Diërf ech freeje`, oof et wiënichstens ba ech noch esi ias?"

Det Lisi ducht en Well noh, fåsst awer nohär dennich noch en Schupps end infert:

"Nå chia, Vooter, mir wåre` am da Zetch miat dem Huenz schii` Kaazker, awer ianzwiasche` sië` mer mii Kuatz uch Kuadder."