Der Puschken Tummes wor äm en Zekt af der Lihr ä` Medwesch. Do hatt e et net leicht. Un em Owend äs e än en Letchef gonge`, am äst ze gorjeln... Wä e esi ä` Gedunke` wor, hatt hie vergiëßen, de Dirr zäuzemauchen. Af daut feng der Wirt un ze kreischen:
"He plumper Gebeuer, mauch, datt tea de Dirr schlesst, dänn hä se mer net äm Ståll vun Tåtterluech!"

Daut huet dem Tummes schiun wih gedoon. E huet sich un en Däsch gesääzt uch dro` u`gefongen ze schroan.

Näu sauch uch der Wirt än, datt e ze groof wor, alsi geng hie zem Tummes end soot:
"Ach, kam Geang, esi wor et cha uch net gemiint. Säch: Amwaut ech iwerdriwwen hun, bekisst tea en Pali amsonst."

"Ach", miint der Tummes, "dat äs et cha net, awer änje`, wunn mech en Ius u`berrelt, bekunn ech Hiimwii..."

Åfgeschriwwe` vum Puschke` Walter