Der Marzen Hanz uch det Wiëwer Lis hådden sich sihr gärren... Fiur den Hanz wor det Lis det Onjeltchen, fiur det Lis der Hanz det Biërchen.

Un em Owend sauße` sä äm Huef af der Bunk end diskutiirten iwer Det uch Gent. Am en Zekt feng der Hanz un:
"Sä mer iist, Uenjeltsche`, tau biast chia en geschetch Fraachen, oder teischen ech mich?"
"Wunn tau dåt esi sääst, widd et chia uch esi siën, Biarche`, awer tau wiallt bestiëmmt iast..."
"Niët, wåt tau dinkst! Ech wuul nuer wiasse`, oof tau mir glechzejich en gaut uch en licht Nähricht sää` kuust."
"Awer frialech kuun ech dåt. Wiallt tau et wiarlech hiire`, menj Biarche`?"
"Nå, frialech! Erëus miat der Sprääch!"
"Gaut, me` Biarche`: Et ias esi: Ech bia` schwonger!"
"Dåt ias chia de beest Nähricht, da ech vun dir säntch Gähre` gehiirt hu`!!! Nau gitt et bestiëmmt niche`mii licht!"

"Uch åwer, Biarche`: Wiißt te, tau biast chia niët änjen derhiim. Trä kitt ualdiist der Biar verbaa; ech miinen de` Näber Jorch. Det Kängj ias nämlich vun iëm...!"

Dem Hanz bliwwen de Wiirter eus. Bäs zerliëzt soot e nor noch: "Ach menj...Schiampes, siil dech der Schlååch treefe`, miat såmt denjem Biar..." Tro nuhm e ser de Konn end geng än den Käller...

Åfgeschriwwe` vum Puschke` Walter