Der Palen Huenz hått et net esi mät der Årbet. Hie ziuch et fiur, sich mii af dem Muert ä` Bluesendref afzehaulden, wo e u`schenjend gäut Geschiëfter maucht, dänn licht geng et em net. Af`t Fiëld schäckt hie de Frää, de Schwijjer uch de Känjd...

Iist sauch hie än er Vitriin en Späjel. Die påsst siguer än`t Jäpp, ålsi less sich der Huenz net zwiëmol bidden. Näu kanjt hie sech iweraul bewangjdern, äm Huef, äm Ståll uch siguer åf dem Kloo. Frälich wor der Gebeuer uch hiuverdich - bä äus soot em derzäu okojich - uch esi besårjt hie ser en Kååm end rasiirt sich e` jeeden Dauch.

Des "kliin" Änderungen" woren dem Mai, senjer Frää, schniël afgefållen, awer eus dem Huenz bruecht ät näst ereus. Hiisch hemmlich kåm det Weiw af licht Gedånke`:
"Wie wiiß, villecht gitt et chia en Undert...", ducht ät.

Um miiste` stiirt et, dått der Huenz ständich än`t Jäpp griff uch widerhiult äst ereushiult, än daut hie sauch. Uch af daut u`gesprueche`, rutscht der Huenz mät der Wohrhit net ereus, ålsi bliff dem noagiirije` Mai nor noch iwrich, det Gehiimnes sälwest ze läften:

Un em Owend geng ät än de Käller end bruecht en grius Konn Weng eraff. Dem Huenz erzault et, ät häf en gäut Geschiëft gemaucht, wiil awer af Inzelhiiten net ä`gohn, dänn uch ät häf hålt seng Gehiimnes... Der Huenz gluuft em end zurpt un diëm Owend mii wä gewehnlich. Bäs zerliëzt wor e zemlich lastich... - spräch besuefe` - end mosst siguer vum Mai än`t Bäät geschlaapt wärde`. Daut ziuch en eus, kotscht en än end maucht sich dro` un de Årbet...

Hiisch hemlich ziuch et den Späjel ereus end sätzt sich un den Däsch. Dro` sauch et änen. Iist, zwiemol, droamol. Senj Bläck wurden änje` däånkler uch rabiater. Wåltch fiur Eifersucht reff et seng Motter herbä, dä uch do wunnt:
"Ech hun et gewuasst, ech hun schii` vun Ufung har gewuasst! Ualsi miat dieser Zuadder bedrecht mich der Huenz! Wai, siil ian der Schlåch treefe` miat uall senjem Gehabbel, dått ian der Gutta schlää` siil, dått iëm det gunz Häär eusfualle` siil - såmt dem Sch... -, dått sich der Wooġe miat iëm iwerschlä` siil, dått en de Piast befualle` siil, dått...."

Dä Auld märkt, dått äst Lichtet passiert wor:
"Giaf har diët Zech, dåt te ian der Hund hoost, dått mer sah`, wåt dä wiarlech ias. Villecht kuun ech der chia hialfe`."

Sä nuhm den Späjel, die frälich uch fiur sä äst Nåaet wor, sauch en puer Mol äne` , tro feng se un, de Diuchter ze beräujen:

"Hiir har Maio, der Geschetchst ias der Huenz bestiëmmt niët, awer ech gliiwe` kom, dått e dich miat esi em ålde` Schiampes bedrecht. Säch der nuer da grä Häär un, da Fålde` iam Gesicht, dåt kråmm Miëll uch da griiß Ranj am de Uuġe`. Ualsi wiarlech..."

Det Mai sauch vun der Sekt än de Späjel end kanjt nor seng Motter erkennen:
"Awer bevuar såch dåt Weiw noch vill hiëscher ëus. Diët ha siët chia Ir!"
"Åch, wiißt te wåt", soot dä Auld, "hiir åf miat denje` Iabieldunge`. Gung ian`t Schläfzimmer end dau dåt Zech zriack ian`t Jiapp silong der Huenz noch besoofe` ias. Wie wiiß schiin, wie da Åld ias? Viellecht hoot se em iist ëus der Niit gehualfe` end nau ihrt e se. Dåt fangjen ech sigor ustiandich vum Huenz."

P.S.: Det Mai deet den Späjel zräck än`t Jäpp uch sängt diëm Dauch wurd iwer det Problem nemi geriëd.