Et wår Sommer. Iam Hoof vum Marze` Sam huadde` sich vill Letch versummelt, dänn des senj Schwijjer wår gestarwe`. Ian schinn der Diid vun der Ålder niët besanjders trëurich ze stiëmme`. Dåt markt der Gualles Will. Die nuhm en zer Setch end säät:
"Sam, ech wiiß, dått tau denj Schwijjer niët aubedantch ian`t Harz geschlooßen huast, awer ech wiil schii` wiasse, wa sa wiarlech gestarwen ias. Em munkelt, der Bliatz hatt se erschlään. Stiëmmt dåt, oder hoost te ewiënich nägehualfe`?"
"Åch, wiißt te, Will, et stiëmmt schii` dått der Bliatz se troofen hot, awer ewiënich hun ech schii` miatbestiëmmt..."
"Dä bian ech awer nuagiirich", roppscht ser der Will de Huentch, "dänn villecht kuun ech chia ba menjer Schwijjer uch ... nå, tau wiißt schiin."
"Et bleiwt awer angder aus", befaul der Sam.
"Awer frialech, Sam, schliësslich miëss et chia niëmest wiasse`!", versächert der Will.

"Dåt wår esi", fiëng der Sam un: "Vuar drua Daaje` wår ich miat er iam Hua iam Biaschgroowe`. Am en Zetch kuum e licht Wadder åf. Änje` wiëdder duannert uch bliatzt et. Åf dåt hun ech der Ålder gesäät, se siil ba e` jeedem Bliatz åfstähn uch låche`, dänn der Harrgott wiil se fotografiire`! Ech wår änje` iam Graas, dänn Iëner ba`m Militär hot mer iist gesäät, dått em ba`m Bliatz lua` miësst. Wa em setch, huatt die Riacht."

Åfgeschriwwe` vum Puschke` Walter