Un em Dauch kuum der Muatze` Misch zemlich bekritt zäu sengem Fränjd, dem Marzen Titz. Die märkt daut glech, dänn hie kåånt den Misch än- uch euswenich, ålsi froocht e glech:
"Nå, Titz, wunn em dech esi setch, dinkt em, der Wialtangdergung weer nimi farr! Wä driackt der Stiwwel?"
"Menjer Kau, der Berta, giht et licht. Säntch drua Daaje` friasst se niast mii. Wår et ba denjer vuar em Meenet niët uch esi?"
"Genaa esi wår et, Titz."
"Uch, wa hoost te se kuriert?"
"Wåt hiißt ha kuriert? Ech hun er dees Gebruaßel gian, dåt der Kakesch Huenz uals Wangdermedizin erfangden hoot, awer..."
"Nichen `awer`, Misch, des hun ech uch noch derhiim. Danke fuar de` Räät. Nau miëss ech schnial hiim, am er et ze gian, bevuar se mer verriackt!"

"Woort Titz, ech miëss der noch iast erkleere`!", reff em der Misch noh, awer der Titz hått et iëwen sihr ellich...

No zwo Wuechen erschinn der Titz wedder bä`m Misch. Näu wor hie noch bekritter, wä beviur:
"Misch", soot hie treurich, "de Berta ias gestarwe`." Die sauch en mätliidich un end froocht:
"Wåt hoost te er keen de Krunkhiit gian?"
"Dåt Gebruaßel vum Kakesch. Iwrijens, wa giht et denjer Lori?"
"Da ias uch gestarwe`, Titz. Ech dinken, genah vun diësem Gebruaßel. Dåt wuul ech der chia erkleere`, awer tau biast chia glech ewechgeluufe`."

Der Titz schläåkt deff, tro miint hie nor noch:
"Siil ian der Schlåch treefe`, Kakesch, miat uall senjer Wangdermediziin. Awer mir sië` chia noch pruëstijer end kiife` se uch nooch!"
"Riacht hoost te Titz; kamm siatz dich. Ech bruenjen ewiënich Wenj, dått mer de Trëuer ero`schliacke`."

Åfgeschriwwe` vum Puschke` Walter