Der Pitzen Titz wor en uerem Geang. Eus desem Gräångd kåm hie än de Gohr, ohnen daut Richtich fiur`t Liëwen ze fånjen. Bäs zerliëzt wurd hie mät dem Wiawer Lis verkuppelt. Diës seng Åljern woren zemlich rech, awer det Lis gehiurt wärlich net ze den Prinzessännen - ech miinen, et wor ålles undert åls hiisch. Besanjders seng Nuës wor sihr lunk uch derzäu noch kråmm. Än der Gemiin hått et den Spitznumen "Krumpire` Lis". Iweraul, wuer sä genge`, sauġen Ållen nor åf de "Krumpir" vum Lis.

Mät der Zekt hått der Titz genäåch vun desem Gespeetel. Hie fäur ze em Uerzt, die sech åf diëruert Ä`gräff ä`geårbet hått. Der Gebeuer kloot em seng Liid end der Uerzt maucht em den Preis uch den Dauch eus, un diëm de Operation viurzeniën wor.

Um fiëstgeluechten Dauch erschinn nor der Titz bä`m Uerzt. Die wor ewenich verwanjdert end froocht en, wo de Frää weer.

"Åch, wiasse` Se, Harr Dokter", unfert der Titz selwstbewåsst, "det Lis briëcht nichemii Operazion. Ech hun miat dem Biaschhajer geriat. Marre` giht et elliin ian de Biasch zem Buriëtze`klëuwe`. Dä erschiësst et der Hajer trä am de Heelft vum Geld, dått Sah verlongt hun..."