Et gitt af deser Iërd wärlich sihr verschiedän Lekt. Em mess sech ängde` wedder wanjdern, wä åld Ener dinkt. Än desem Fall håndelt et sich um den Hans - mii verroden ech net... - en striëfsem Mänsch, die awer net abedånjd iwergeschekt wor... Hie ducht oft nor bäs viur de Nues.

Un em Dauch wor hie mät senjem Kniëcht, dem Jorch, uch dem Lisi, senjer Frää, af dem Fiëld bä`m Kukrusschuewen. Wä ängden, wurd no`m Mätdauchiëße` en Nickerche` gemaucht. Än desem Fåll schleff der Hans deff än uch daut esi long, bäs em en afwakt.

Det Lisi hatt schiun sänjd en puer Meenedern äst mät dem Will. Die wor ziafällich... un diëm Dauch uch af dem Fiëld än der Neht. Wä der Hans ä`geschloofe` wor, verschwund det Lisi äm Noberkukrus. Daut entgeng dem Jorch net. Pflichtbewåsst, waakt hie senjen Herrn åf:
"De Gebëuria` ias iam Kukrus verschwangde`!"

Der Hans roppscht ser de Uuġe, dro froocht hie:
"Ia wiëlem?" Der Jorch ziicht em det Fiëld. Af daut soot der Hans:
"Jorch, wa kuun em nuer esi pruestich siën? Wiißt tau noch änje` niët, dått dåt niët aus Kukrus ias? Et ias chia hiasch vu` menjer Fraa, wu` se ian en under Feld giht, am ser det Gescheeft ze mååche."
"Chia, chia, awer uch der Will ias iam gleche` Feld verschwangde`! Gitt Ech dåt niët ze dinke` ?"

"Wåt såål em dä dinke`?", entgejnet der Hans, "villecht miëss die chia uch scheiße` end wiall ser niët det ijia` Feld besuddle`!" Dro liëcht hie sich wiedder af`t fell Iur end feng un ze schnårchen...

Åfgeschriwwe` vum Puschke` Walter