Nä der Lihr ia` Miëdesch bliff der Fußaiken Titz ba`m Herich, senjem Miister. Die bezohlt en zwär niët esi gaut, awer et wår noch änje` beeßer wa derhiim, dänn dä hatt e senjem Vooter åf dem Feld hialfe` miësse` uch zerleezt grod niast bekunn. Esi wurd hia en Ort Stadder.

Miat der Zetch liirt hia det Lisi ëus Hazeldråff kiënne`. Sa verlaafte` sich ianenuunder end fruenjerte` sich nä en poor Meenedern.

E` jeeden Äwend, wunn der Titz vun der Uarbet kuum, diascht em senj Fraa en åfgewarmt Konserv åf, dänn miat dem Kooche` huatt et det Lisi niët esi...

Der Titz wår vu` Natur ëus e gematchlich Mänsch, awer un em Äwend wår et uch iëm zevill warde`. Wa e sååch, dått de "Kechian" em wiëdder det salw åfdiascht, stiangd e åf, nuhm ser de` Munkel end nehert sich der Dirr. Det Lisi sprung åf end freecht en:
"Wuer beelst te dich, läwer Titzi?" Die unfert truatzich:
"Ian`t Restorant, dänn denj Gefreeß heet mer zem Hualz erëus!" Åf dåt beiëlt sich det Lisi:

"Wuert nor ewenich. Ech zäh` mich schniël un end ku` mät."

Åfgeschriwwe` vum Puschke` Walter