De auld Fussen Trenje` Säster fählt sich nemi gånz geseångd. Wäh säh iist ä` Medwesch af dem Muert zedäun hått, geng se uch glech zem Dokter Jikeli, diën sä schiun sänjd ville` Gohre` kåånt end kloot em är Liid:
"Harr Dokter, ech miëss ia` leezter Zetch ziëmlich vill furzen. Se stianke` zwär niët end siën uch gereuschlis, awer mech stiirt et diënich. Esi zem Baspial hun ech schiin än der Zetch, säntch ich ha bian, iwer zwinzich vun den "Brajern" sëuse` lääße`, awer zem Gliack - dåt hu` Se bestiëmmt uch gemarkt - hiirt end recht em se niët."

"Fra Simonis", bliff der Uërzt räuch, Sä bekunn näu det Medikamänt, vun diëm Sä jeden Dauch en Liëfeltchen ä`niën."

No zwo Wuechen kååm de Trenje` Säster zer Kontrool.
"Harr Dokter", feng sä uch glech un, "ech wiiß niët, wåt fuar en Orznua Sa mir verschriwwen hun, awer nau stianke` meng Fiirz wa de Piast!"

"Beräuje` Se sich, Fra Simonis", klung et durch de Praxes, "watt ech Ännen verschriwwen hått, wor fiur de Nuës. Dä schengt näu än Iurdung ze senn, alsi messe` mer sähn, dått mer uch de Iuren än de Gräff bekunn..."