Än der Millgåss wunnten Heus un Heus det Mariar Zirr uch det Riiden Tenn. Sä woren agefehr glech åld, spillten åls Känjd oft zesummen end wurden äm Luuf der Zekt de biëst Fränjdännen.

Un em Mårjen wåcht det Zirr mät Schmärzen äm Anjderleiw af. Ät leff zem Tenn end froocht et am Root. Daut wor der Miinung, em siil abedånjd zem Uerzt ke` Bluësendreff gohn. Ät wor det Geschekter vun diën Zwiën.

Wä det Zirr ereus kååm, froocht det Tenn noagierich:
"Nå, Zirr, wåt hoot e gesäät?"
"Fuifzich Lee!"
"Niët esi, wåt huast te?"
"Viirzich Lee."
"Ech miine`, wåt hoot der gefehlt?"
"Zäh` Lee:"