Det Wiawer Zirr wår miat dem Garjen Tummes fruenjert. De Iih verliëff mi licht wa gaut, dänn det Zirr wuul miat der Gesallschåft fëiërn, awer der Tummes wår mii zriackgezuaġe`. Iëm riicht et, wunn hia miat dem Näber ualdiist um Ziëng en poor Wiarter wiaßelt. Suenzt såch e ser nä der Harbricht.

Am en Zetch wurd et dem Zirr zevill. Iat faur ke Miëdesch zem Notar, am ze erfohre`, wåt fuar Schånsen et hatt, wunn et de Schiidung ia`riiche` uch trä arwe` widd. Frialech muesst em dem Tummes en Schuuld näweise`.

Die stallt em drua Fräġe`:
"Ruucht är Måån?"
"Zem Gliack niët!"
"Dränkt e åldiist iwer`n Durst?"
"Na, na, fuar dåt ias e ze giëzich!"

Der Notar kruazt sich um lianken Ihr, ducht ewiënich nä, trä säät e:
"Näu hu` mer nor noch iin Megleget":
"Giht är Tummes åldiist fremd?"
"Fuar dåt ias e ze pruestich, awer ha hummer`n:

Zwee Käntch sië niët vun iëm! Wunn diët niche` Schiidungsgriangd ias, trä freeßen ech e Beeßem!", fruat sich det Zirr.

Åfgeschriwwe` vum Puschke` Walter