Än Dånnerschmuert woren der Prajer Titz uch seng Frää, det Lis, e` Liëwe` long Gebeuern. Esi wanjdert et net, daut sä et än der noaen Hiimet um Ufong net leicht hådde`. Bäs zerliëzt wurde` se Burchhäder än em klene` Stiëdchen um Rhein.

Frälich äs et än desem Beroff åldiist longwellich, besanjders wiërend der Wuech, wunn de Lekt mät der Kirch wenich zedian hun. Eus desem Gräångd ducht det Lis noh, wä et ewenich Schwung än de Iih bronje` käänt.

Un em Mårje` kuum em de Idee: Et fiar än de Stådt end kuuft ser en Perück uch en kurtschen Pändel. Wä der Titz bä`m Leogde` wor, nuhm et de gekuuft Sachen ereus, deet se sich åf/un end wiart än em Giëßke` (Gässchen) af senje` Muun. Wä die verbäh kuum, sprung et hånjder em Gestripp erfiur, wackelt eus dem Allerwiårtesten end miint mät verschtällter Stämm:
"Na, Süßer, wie wär`s denn mit uns Beiden?"

Der Titz sauch et un, dro` soot e:

"Mach, dass du weiter kist, modernes Schiampes, denn du erinnerst mich irjendwie u` menj Lis!"