Un em Sånnowend bekuum der Fichentitz Besäck vun senjem Fränjd Hans eus Mäschen. Dä Zwiin woren gemiinsem äm Kräch gewiëst end hådde` sich schiun en Well net gesähn. Em hått sich vill ze erziëlen, ålsi spuert der Titz uch net um Wiëch än de Käller...

Et wurd speet. Wä et un`t Schloofe` geng, soot der Misch: "Hans, tau kuust wiahle`: Entweder te schleefst ba mir oder ba`m Kaazke`."

Der Mäschner kanjt Kåtzen net eusstohn, ålsi deet e sich än`t Bäät lonjs den Titz.

Wä hie um nächste` Mårjen än den Huef geng, kuum en wanjderhiisch Meed eus dem Ståll end ställt sich fiur: "Ech bian det Kathi, awer goor hiiße` mich Kaazke`. Uch, wie siën Saa?"

"Der gresst Iësel åf deser Iërd", unfert der Hans end verschwuund.