Der åld Millenhuenz wår un em Duannerstuch ia` Blosendråf åf dem Moort. Diët Mial huatt e uch senj Fraa, det Trenj, mitgenua`.
Nähdeem se miat dem Kuuf/Verkuuf fartich wåre`, sië` se ian de` Park gonge`, am de Fiëss ewiënich ëuszestraake`.

Nä nemel fuif Minute` ias det Trenj ia`geschlääfe`. Der Misch såch ser de Letch u`, da verbah giënge.

Åwiist erschinn hanjer er Kriammung en Ålder miat em wangderhiasche` Meetsche` um Uarm. Dåt huatt Uuġe` wa Parle`, Fiëss wa de Schiinhiatskiënegian uch Briast, dått em nimi eweech sah` kangt. Der Åld awer huatt e` Gesicht wa en Åff, schiin Fiëss uch en diacke` Biëch, dått em ducht, e weer iam achte` Meenet schwonger!

Der Misch wår schiin ewiënich ëiversichtich end brummt vuar sich ian de Grunn: "Et ias zem Schlååch treefe`: Änje` bekunn da åld uch heeßich Rukes wangderhiasch Fraan! Dåt miëss mer nau iëmest erkleere`, dänn ech verstähn dåt niët."

"Det Trenj wår genah ian diësem Moment erwåcht end huatt ualles miatgehiirt. Iat schmiichelt sich un de` Misch, amuarmt en end säät: "Oh, Huenz, mir muesste` bias ke` Blosendråf ku`, dått tau mir diës sihr hiasch Wiarter sääst. Villen Dunk! Iwrijens: Der Hiëscht wårst te wiarlich niakest, awer em gewunnt sich ualz Fraa un ualles."

Åfgeschriwwe` vum Puschke`walter