Det Sus uch der Huenz wåre` schiin vill Gähr fruenjert. Sa huadde` sich schiin ian der fraher Jugend laaw ualsi wår uch iar Hochzet det Ergiawnes vu` stuarke` Gefahle` zauenunder, ian der Zetch bestiëmmt ualles undert ualz normal.

Un em Äwend sååße` se åf der Veranda end eriannerte` sich u` vergongia` Zeje`.
"Suske`", fiëng der Huenz u`, "kuust te dich noch eriannere`, wa mir es åf dem Kiakelauwer, ian der Scheier, iam Bloserbiasch oder ian der Wiss gelaawt hu`?"

"Uch ualdiist iam Hua, Huenz", ergianzt det Sus.

"Awer frialich, Suske`, uch sigor iam Baat, uch iam Goorte` uch wiiß der Schlåch noch, wä iwerål. Wåren dåt noch Zeje`... Miinst te niët, mer siilen et noch iist versiacke`? Villecht klåppt et chia noch."

"Iintlich hun ech chia niast derkeen, Huenz, awer tau miësst åfpuasse`, dänn ech hun et iam Kriëz", miint det Sus ewiënich bekritt.

"Gaut, dått te mer dåt sääst, Suske`, dänn suenzt hatt ech noch änje` un der ålder Stall gesiackt, tau wiißt schii`, wa ech dåt miine..."

Åfgeziichnet vum Puschke`walter