Wa der Puschke`misch un em Dåch vum Feeld kuum, begeent e dem Muatzentitz. Die såß åf em Hocker vuar der Dirr end såch verzweifelt ken Hiëmmel. E måcht den Iandriack, ualz wer der Wialtangdergung ziëmlich näh. Da da Zwiin vill miatenunder zedaun huadde`, måcht der Misch en Paus ens suatzt sich luenjst senje` Fräntch.

Nä er Zetch hault et der Misch nimi ëus end fiëng un: "Wåt denj Griiß biast te esi bekritt, Titz? Erëus miat der Sprääch. Villecht kuun ech der chia hialfe`"

"Mir ku` niëmest mi hialfe`, Misch. Ech bian um Uentch!"

"Nå, nå, nå, Titz, gluatt esi schwuarz widd der Deiwel chia nau uch niët siën. Erzill!", versiackt der Misch en ze beraujen.

"Sänjtch ech diët Schiampes ëus Wuermloch fruenjert hu`, tiërf ech niast mi måche`: nimi ruuche`, nimi drianke`, nimi schualje`..."

"Ech verstähn, Titz. Bestiëmmt beruast te den Schriatt miat diëser Zuadder."

"Nemel dåt tiërf ich, MIsch, nemel dåt!!!"