Der Wiawerhuenz såß un em speete` Nähmiatdoch trëurig vuar dem Hëus åf em Binkle` end såch verläße` ian de` Suund. Am en Zetch kuum der Pale`misch verbah, senj beest Fräntch. Die såch, dått et dem Huenz niët gaut giëng end wuul frialech wiasse`, amwåt et sich huundelt. Em hatt chia villecht hialfe` kiënne`...

"Åch Misch", säät der Huenz", et ias wiarlech zem Verzwëifeln. E` jeed Metsche`, dått ech menjer Muetter vuarstalle` gefuallt er niët. Esi kunn ech bestiëmmt niakest zem Fruenjere`!"

"Huenz", fruat sich der Misch, "ech hunn dä en Idee: Siack der Ihnt, dåt ëussetch wa sa!"

"Dåt hunn ich uch schii` zwemial gemåcht, awer da gefualle` menjem Vooter niët!"