Menj Griiß huatt wiarlech åf ualles en Unfert. Da wåren awer uch änjen iwerloocht uch niakest beliidijend. Uch amdåt haudde` mer se gor esi garre`. Ba aus säät em, esi Letch weere` posnitich. Ech wiall hah nuer zwä Geschichten erziale`, da ian diës Richtung giht:

Un em Dååch kuum det Näberliso ualt hiëlia` zaus geruunt: "Maimaun, Maimaun, ir Kuadder hot es zwe Hiënkeln freeße`. Wåt sål ech nau måche`?"

Menj Griiß ducht niët long näh, trä säät se: "Liso, te kuust schii` noch ewiënich hiële`, dänn dåt ias gaut fuar de Uuġe` uch fuar`t Haarz. Awer et ias sihr hiasch vun dir, dåt te mer diët gesäät host, dänn nau bekitt der Purdi - esi hiëss der Kuadder - hetch niast mi ze freeße`. Zwe Hiënkle riichen, dinken ech."

Un em undren Dåch riëff de Susemaun iwer den Ziëng: "Dau Mai, wåt dem Gutta ias miat irem Purdi los? Die riënnt was fråfft durch de Gaarte`!"

"Måch der niche` Sarje`, Susken", beraucht se menj Griiß, "geestre` hot aus Tummes en kastriirt. Nau miëss e uallen de Treefen o`sään."

Notiirt vum Puschke`walter