Der Diappnertitz kuum iist vun der Joocht zriack end huatt niast iam Rucksåck oder åf der Schuulder. Åfgereecht wår e uch.
Dåt markt det Tiënn - senj Fraa - end wurd uch guallich: "Esi, esi, Saaper, die tau biast; a`stuatt ian der Harbrich ze hialfe`, drëifst te dich miat denje` Soffkumpane` iam Biasch eram end kist uch noch miat ladijer Huund hiim. Schumst te dich wiarlech niët?

"Hiir åf", säät der Titz niëdergeschlään, "et ias e` Maleer geschahn: Ich hun åf den Glosermisch geschooße`. E ias åf dem Wiach ian`t Spidool."

Det Tiënn wurd stutzich: "Dåt te pruestich biast Titz, wuasst ech schiin änje`, awer esi pruestich, dått em nemel e` Mänsche` vun em Gedaar angderschiide` kuun, hatt ich der nau wiarlech niët zaugetraat."

"Bevuar te miat denjem freche` Miël wetcher schlabberst, wer et gaut, wunn te der det Guunz unhiirst: Am en Zetch hun ich gehiirt, dått sich iast zwiaschen de` Bladdern bewiacht. Trä hun ich u`geloocht, åf dåt der Misch u`gefonge` hot ze kreische` hia weer niche` wualtch Schwenj, awer tau wißt chia, dåt die änje` lecht.
Åfgeschriwwe` vum Puschke`walter