Un em Äwend ias der Raitamisch ziëmlich speet ëus dem Letcheff kunn. Ëus Unjest vuar senjer Fraa hot e sich schii` vuar dem Dirpel ëusgeschächt uch ias åf Zihnspiatze` angder`t Baat gekrooche`.
Ze senjem Augliack ias det Zirr awer diënich erwåcht, hot de` Beeßem genau` end fiëng un: "Måch dåt te däiër erëus kisst versoofianet Schwenj, wåt tau biast, dått ich der`t Kriëtz uch den Oorsch ewiënich poliire`!"

"Wåt fuallt dir dänn ian, Weiw. Nau ziijen ech der, wi der Harr iam Hëus ias, ualsi: Et kitt nemel ia` Fräġ`, dått ech haier erëus ku`. Ha schlääfen ich uch fartich!" Trä murmelt e noch: "Dem hun ich et ändlich geziicht!" Trä fiëng e un ze schnoorche`.

Notiirt vum Puschke`walter