Der Maimertitz uch der Puschkenhuenz huadde` sich un em Dåch ba der Briack troofe`, am ze fiasche`. Der Titz giëng un`t liank Auwer der Huenz un`t riacht. Wa se sich nä zwä Stangde` wiëdder tråfe`, huatt der Titz den Iimer vool, die vum Huenz wår ladich.
U` giënem Dåch wiaßelte` se de Plaaz, awer uch diëtmial wår det salw. Dåt widderhualt sich en poor Mial. Egal, wä der Titz fiascht, hia huatt Gliack, der Huenz niët. Dem "schmåckt" de Såch iwerhift niët, ualsi freecht e den Titz, of et derfuar en Erklerung geef. Der Titz huatt se: "Säch Huenz", spillt e den Kliaġen, "et ias esi: Wunn ech um Marjen åfwåche`, sahn ich, åf wiëler Setch det Zirr iam Baat luat. Da zicht mer u` wiëlem Auwer ech un dem Dåch fiasche` miëss. Wa te setchst klåppt et."

Der Huenz ducht en Wiël nä, trä freecht e: "Et ias chia ualles hiasch uch gaut, Titz, et käänt awer uch vuarku`, dåt det Zirr desmarjest åf dem Riack luat. Wåt diist te duun? Nä menjer Miinung mësst te un dem Dåch miatten ian der Kiakel fiasche`, oder?"

Der Titz fiëng un ze låche`: "Na, na, Huenz, dåt huadde` mer uch schiin. Ian diësem Fuall bleiwt nichen Zetch zem Fiasche`. Und dem Dåch eeße` mer trä Båflisch."