Un em Duannerschtuch ias der Fussaiken Hans keh` Miëdesch gefohre`. Wa hia iwer de` Moort giëng, begeent e den Riiden Titz, die schiin säntch ville` Gähre` dä wunnt.

Uallebiid wåre` se frii sich noch iist näh longer Zetch wiëder ze treefe`, ualsi giënge` se ian de Traube, am det Wiëdersahn ze feiërn.
Wa se dä såße` uch sich angderhålte`, markt der Hans, dått der Titz ziëmlich bedriackt wår. Åf dåt freecht e en: "Giht et der niët gaut, Titz, oder teischen ech mich?"

"Te teischt dich niët, Hans. Ech bia` schiin trëurich, dänn vuar em Meenet mueßt ech mich vu` menjer Fraa schiide` läße`."

"Host te`t villecht miat em Underen iam Baat erwuascht?", freecht der Hans baliifich.

"Niët direkt", säät der Titz, "awer schtall der vuar: Zigähr sië` mer ëus der Gura Cămpului ian de Vitro amgezuaġe`."

"Wåt ias dä esi licht?", wuul der Hans wiasse`.

"Iintlich niast, awer der Puestentrajer wår noch änjen der salw..."