Uawen un der Gemiin wunnden det Mai uch der Titz ian em ziëmlich ålden Hëus. Käntch huadde` se niche` uch diënnich wår dä fuast änjen uald iast los, dänn det Mai huatt stiandich iast ze sään. Iat riad miat den Hiane`, dem Schwenj, de Giise`, sigor miat dem Iarplebuum. Dä huatt der Titz niët vill ze bestalle´...

Un em Marje`, wa der Titz erwåcht, fiëng det Mai un ze krakeele`:
"Wåt dem Deiwel huast te ian der vergongianer Noocht? Te host gejåbbert wa det lichst Schlabramänt. Ech kangt fuast niast schlääfe`."
Der Titz sååch et ziëmlich niastniatzich un, trä spillt e den Auschialdije`:

"Wa gaut, dått ich uch noch iist ze Wuart kangt kunn. Nå wiënichstens des Noochts..."