Et wor en hiisch Säångdich Nohmättåch äm Miërz. Fiur en lenjer Sätzen af der Bunk fiur dem Heus wor et dennich noch ewenich ze kault. Amdaut hådde` sich der Millen Titz, der Fusse` Misch uch der Puschken Hans bä`m Liëzteren truefen. Sä gengen än de Vedderstuww end mauchten et sich um Däsch komood bä er Konn Wenj uch en puer Ziraaren.

Än diër Zekt hådde` mer en sihr stronjen Fårr, den Klein. Die geng net såljen durch de Gemiin, am ereuszefånjden, oof seng Schiëfchen det Fåsten änhaulten. Wä hie bä`m Heus vum Hans verbä kuum, sauch e de Droa bä`m Zurpen uch Ruuchen. Åf daut betraut hie fuchtich det Heus end feng un en de Lewitten ze liësen. Wä e färtich wor, soot der Titz:
"Et stiëmmt. Ech hu` gesanjdicht, iandem ich gezurpt hun." Dro soot der Misch:
"Ech hu` noch mi gesanjdicht, iandem ich niët nuer gezurpt, sangdern uch geruucht hun." Bliww noch der Hans:
"Ech hun um miiste` gesanjdicht, amwått ich den Vuarhueng niët zaugezuache` hun! Hatt ech dåt gemååcht, hatt es der Harr Fuarr niët gesahn!"

Näu wurd der Klein gållich:
"Esi, esi, Härr Kauntz; äus Härrgott häw Sä uch mät zäugeziugänem Viurhong gesähn."

Af daut soot der Hans erleichtert:

"Die ku` verzuahn, Harr Fuarr, Sa awer niët!"