Der Joffen Titz huatt iist åf der Straak zwiasche` Blosendråff uch Duannerschmort ian em Gestripp en verschloßia` Flååsch fangde`. Wa e se åfmåcht, kuum en Giist erëus. Die diahnt sich en Zetch long, trä fiëng e un ze riade`:
"Ech bian iwer hangdert Gähr ian diëser Floosch ia`gesparrt gewiase`. Nau hoost tau mech ändlich befruat, ualsi hoost te en Wäntsch frua."

Der Titz ducht ewiënich näh, trä säät e:
"Ech miëss e`jeed Wooch ke` Seje (Seiden), am meng Scheijjerualjern ze versarje. Der Wiach ias schwer, dänn ech miëss änje` iwer`t Tutner Reech gähn. Groow mer en Tunnial zwiaschen Duannerschmort uch Seje`, trä hun ich et nimi esi schwer end bian uch schniëller dä."
"Oh", säät der Giist, "dåt ias en sihr schwer Uarbet. Hoost te niët en undere` Wäntsch?"
"Na, gaut", unfert der Titz, "trä läß mich de Fraen verstähn." Åf dåt wurd der Giist guallich, håppst änje wiëdder vun iëenem Fuess åf den undere`, uch freecht trä miat grower Stiamm:

"Wa hih uch wa briit sål der Tunnial sië`?"