Det Klääse` Maio stiangt kurtsch vuer senjer Hochzet. Iat giëng ze senjer Griiß end freecht se, wåt et ian der Hochzetnoocht u`zah` siil. De Unfert wår knåpp:
"Det hiëscht Kliid ias dåt vun `Des Kaisers neue Kleider". Det Maio kuunt det Meerche` end freecht zriack:
"Awer Griiß, vuar em Gange` wår ech chia noch niakest nåckt!"
"Trä wer et awer hechst Zetch", säät da Åld struenj, "dinkst te vilecht, dått em de Käntch iam Wäntchermunkel måcht, ha?"

Nädem det Maio gonge` wår, ducht senj Griiß, et weer vilecht niët licht, wunn sa et miat iarem Muun uch nochiist versiacke` siil. Sa zuch sich nåckt ëus, deet sich ian`t Baat end fiëng un ze roffe:
"Huenz, ålder Ruckes, kamm schnial ich sål der iast ziije`!"

Wa der Åld se dä nåckt lua` såch, freecht e:
"Wåt dem Deiwel ias ian dich gefohre` Tiënn? Rappelst tau nau guunz? Luast dä åf denj åld Daach splitternåckt. Schumme` siilst te dich!"
"Awer niët, Huenz, ech hun det Kliid der Laaw un!", spillt da Åld det verlaawt Kaazke`.

"Trä måch end biijel et uschtiandich, bevuar te mich noch iist riëfst!", säät der Huenzend giëng wiëdder ian de Schääpe`.