Un em Äwend såß der Fussaiken Huenz um Diasch ba em Glas Wenj. Am en Zetch schlich sich senj Fraa, det Zirr, vun hanjen un en erun end bräät em Iint miat der Fuenn hanjer de Ihren. Dåt såß wa u`gepickt! Der Tummes schiëdelt ser`d Hiift en poor Mial, trä dreht e sich am en freecht:
"Wåt - denj Griiß - ias loos miat der, Fraa? Biast tau fråft warde`?"
"Spill nuer niët den Auschialdije`", unfert det Zirr, "wa ich hetch vuar dem Weesche` denj Huase` kontrolliirt hu`, wår diër Zaddel iam Jiap: Luise. Verstihst te nau, wåt ich miine`?"
"Dåt ias chia der Nume` vun der Kau, da ech åf dem Moort gesahn hu`. Ech hu` mer`t notiirt, amwåt ech se vilecht nächst Wooch kiife` wial."

Nau wår et dem Zirr niët uallesiint. Iat måcht dem Huenz e` gaude` Brääde` end broocht em sigor en Kuen Wenj os dem Kaller - wåt iat iintlich niakest måcht.

Nä en poor Daaje`, uals der Huenz wiëdder hiime` kuum, bekuum e en noch stiërkeren Hiach miat der Bräädfuenn. Trä det se det Zirr niëder end säät wualtch fuar Guall:

"Huenz, denj Kau ku` chia uch riade`! Grod bevuar hot se u`geroffe`!"