Der Misch, der Titz uch der Honz hiurten no em A`fåll en Zekt long det Graas vun angde` wueße`. Dro` wurde` se vun den Balutschen uch åndere` Gedärern erliist end kåmen än den Hemmel. Do wurd beschlueße`, dått se sich en jeed Wuech iist treefen. Beviur schiun hått en der Petrus gesoot, sä siilen sich fiur deånkle` Wuulken än Uecht niën.

Bä`m irsten Treefen erschinn der Misch mät er däcker uch derzäu noch heeßijer Frää und der Sekt. Hië wor af en deånkel Wuulk getriëden.

Bä`m zwiëten Weddersähn wor der Titz än der glechen Looġ.

Bä`m drätten Råndevu (Rendezvouz) traut der Honz un der Sekt vun em wanjderhiischen Weiw åf. Dä ånder Zwiin staunten end wuule` frälich en Erkleerung hun. Åf daut ergriff dåt sihr hiisch Wiësen det Wiurt:

"Ech hun liider åf en deånkel Wuulk getriëden!"